Umseting av Rags, Bottles, Sacks úr Septuagenerian Stew hjá Charles Bukowski
sum drongur
minnist eg ljóðið
av
“KLÚTAR! FLØSKUR! SEKKiR!”
“KLÚTAR! FLØSKUR! SEKKiR!”
tað var í
depressionini
og tú hoyrdi
røddina
langt áðrenn tú sást tann
gamla vognin
og tann
gamla troytta
ryggbogna hestin.
síðan hoyrdi tú
hógvarnar:
klop, klop, klop…
og síðan sá tú
hestin og
vognin
og tað tyktist altíð
at vera
tann heitasta summardagin:
“KLÚTAR! FLØSKUR! SEKKiR!”
áh
hasin hesturin var so
troyttur
hvítar strikur av
slev
slevandi
meðan bitið skarð seg inn í
munnin
hann hálaði eina ótolandi
last
av
klútum, fløskum, sekkum
eg sá eyguni á honum
stór
av pínu
rivini
sóust
tær stóru flugurnar
flugu runt og lendu á
teimum beru plettunum á hansara
skinni.
onkuntíð
rópti
ein av pápum okkara:
“Hey! Hví gevur tú ikki
hasum hestinum at eta, títt
beist!”
Maðurin svaraði
altíð tað
sama:
“KLÚTAR! FLØSKUR! SEKKiR!”
maðurin var
ótrúliga
skitin, ó-rakaður,
ílatin ein bogdan
og plettuttan
fedora
hann
sat uppiá
einum stórum bunka av
sekkum
og
av og
á
tá hesturin tyktist at
traðka
skeivt
slóg hesin maðurin
við tí
langa pískinum…
ljóðið var sum eitt
riffluskot
og ein flokkur av flugum
reistust
og hesturin
hálaði frameftir
aftur
hógvarnir rungaðu
á heita
asfaltinum
og síðan
var tað einasta vit
sóu
reyvin á vogninum
og
tann stóra bunkan av
klútum og fløskum
undir
brúnum
sekkum
og
aftur
røddin:
“KLÚTAR! FLØSKUR! SEKKIR!”
hann var
tann fyrsti maðurin
eg nakrantíð ætlaði at
drepa
og
eingin annar hevur
verið
síðan