Rokkmaskinan D:A:D lat ongan iva vera um, hvør bestemmar á Vágsbøi. Tá teir báðir Binzer brøðurnir, bassleikarin Stig Pedersen og Laust Sonne á trummum, spældu, so vit gloymdu regndroparnar.
Sjálvt um eitt sindur av fólki var savnað á Vágsbøi, so var langt upp til tey 10.000 vitjandi, ið vóru væntaði í kvøld. Mest sannlíkt er tað áhaldandi regnið, sum spældi D:A:D eitt puss. Men hetta gjørdi ikki so nógv, tí ríkiligt av fólki var til eina góða rokk konsert, og tað fingu vit.
Uppskriftin var einføld: smittandi spæligleði, feit gittarriff sum larma illa, ein rá rokkrødd, ein tryggur rokkbotnur og ein gittarsolo mitt í lagnum. Henda uppskrift sló hart. Meðan limirnir runnu runt á pallinum og rampuni, ið var gjørd til tað sama buldraði og brakaði rokkurin hart um Klaksvík.
Eg má nevna garrvilla bassleikaran, ið líka ofta stóð uppiá trummusettinum, ella uppiá bassforsterkarnum sum niðri á pallinum. Eina løtu rann hann enntá runt við sínum tiltikna eldhjálmi, sum fýsti fýrverk himmalhøgt.
Teir løgdu fyri við bukandi rokklagnum Evil Twin og so beint yvir í Bad Craziness og so víðari, ongar pausur tey fyrstu fýra løgini – teir lótu ongan iva valda, hetta var ein rokkkonsert. Hóast ljóðið hesa fyrstu løtuna ikki var av tí besta, so var orkan øgilig, og tú kundi illa annað enn rokka við.
Sum konsertin leið blivu soloirnar longri og villari, og fyri gamlar rokkfjepparar var tað serliga stuttligtt at hoyra gittargudin Jacob Binzer sum vant tónar burturúr sínum gittara.
Konsertin á Summarfestivalinum var samstundis jubileum hjá trummuleikaranum, ið spældi sína fyrstu konsert við bólkinum í Ítróttarhøllini á Hálsi fyri just 12 árum síðan. Hetta merkti konsertina. Mitt í lagnum The Road Below me skipaði Jesper Binzer fyri hátíðarhaldi, har vit áskoðarar sungu “Kom så Laust – vi ved du har det”, meðan Laust lønti okkum aftur við trummusoloum.
Fløgan Everything Glows, ið bólkurin spældi inn beint eftir Føroyavitjanina sera væl umboða á spæliskránni, við løgum sum Evil Twin, Nineteenhundred And Yesterday, Everything Glows og The Road Below Me.
Hæddarpunktini vóru nógv, men tann sera langa útgávan av stórhittinum Sleeping My Day Away má roknast, sum løtan har áskoðararnir vóru best við, eg helt uppat at telja gittarsoloirnar í hesum lagnum.
Eg má tó siga, at eg sat við kensluni av, at fólk ivaleyst ikki kendu bólkin so væl, og at D:A:D nokk undirmettu hetta í byrjanini. Tí tær ferðirnar sangarin royndi at fáa fjøldina at syngja við, kendist tøgnin heldur pínlig, hetta fataðu teir tó skjótt og rokkaðu víðari.
Umframt harða rokkin eigur D:A:D eisini fleiri vakrar Balladur, hesar áttu tó einki pláss á skránni, og tað var ikki fyrr enn bólkurin aðruferð varð klappaður inn aftur, at løgini Laugh and a Half og It’s After Dark Now vóru spæld.
Samanumtikið ein feit rokkkonsert og eitt stórt rokkshow, takk fyri D:A:D.