Stóra og eksperimenterandi ljóðmyndin hjá T.O.S var uppaftur størri í kvøld, tá bólkurin við ikki færri enn fimm gestatónleikarum rokkaði eitt sindur av hita í vátu áskoðararnir.
Bólkurin spældi løg av framúrskarandi debutfløguni og annað nýggjari tilfar, og upplivingin var hamrandi góð.
Bárður á Lakjuni er ein serstakliga sjarmerandi ungur maður, ið er vorðin ein sterkur oddamaður, hann vísti, at hann hevur serlig evni at fortelja søgur, tá hann syngur og hetta riggar væl á konsertum og so var eisini í kvøld.
T.O.S hevur givið kristnum føroyskum tónleiki eina nýggja dimensjón, og á konsertini í kvøld opinberaðist hendan dimensjónin fyri uppaftur fleiri, tí T.O.S røkkur nógv longur enn bert til vanliga gospeláskoðaran og við luttøku á einum verðsligum tiltaki sum Summarfestivalinum kemur tónleikarin út til fólk, ið neyvan vanliga høvdu hoyrt bólkin.
Ljóðmyndin minti í støðum um Orku, ikki minst tí ljóðføri sum oljutunnir og blikkspannir eru partar av henni, men Samstundis er hetta heilt øðrvísi enn Orka, Løgini hava onkursvegna ein svakligan sirkuskendan dám. Man hoyrir alt frá kontri til Big Band tónleik, og hópin av øðrum tónleikastílum, í einum blandi, sum átti at verið fullkomiliga ørt, men onkursvegna riggar og enntá er lurtaravinarligt og fangandi.
One thought on “Kristiligt pjøvist ikki at merkja keðiligt”