At Lena Anderssen hevur eitt serligt pláss í hjartanum hjá nógvum føroyingum kom til sjóndar á Planet Awards í fjør: Hóast nýggja fløgan enn var spildur nýggj, og ikki var tráspæld í útvarpinum, so vann hon heiðurin, sum besta føroyska fløga í 2011, frammanfyri útgávum hjá Guðrið Hansdóttir, Budam, Swangah Dangah og Benjamin Petersen. Men blandið av inniligheit, behagiligheit og serligheit, sum Lena og Niclas hava skapt gjøgnum árini, og sum er vorðið reindyrkað á teimum báðum nýggjastu útgávunum er lætt at elska.
Lena og Niclas hava ferðast nógv kring heimin við sínum tónleiki, og hava spælt eitt ótal av konsertum, seinnu árini. Tey havt eina sera professionella tilgongd til tónleikin, og hevur hetta verið við til at skapt útrykkið, sum tað er nú. Her tekur nýggja fløgan tráin upp eftir Let Your Scars Dance. Tað øgiliga pena og poleraða, ið eyðkendi tey áður er nú vorðið skitnari og hevur meira kant.
Eg vil tó ikki kalla hetta skitið, men tað er bara ikki líka polera sum tær heldur typisku Óla Poulsen framleiðslurnar, ið tær fyrstu fløgurnar vóru. Lena er ikki longur poleraður popprokkur, men ein innilig singer/songwriter, við søgum at siga og einari rødd, ið rúmar so øgiliga nógv.
Lagagóðskan er farin munandi fram, síðan tær fyrstu útgávurnar. har tað ofta kundi tykjast langt millum snapsarnar. Samanumtikið eru flestu løgini á Letters from the Faroes góð. Eg kann eftir nógvar gjøgnumlurtingar ikki seta fingurin á eitt einasta lag, ið ikki er gott. Fleiri av teimum eru enntá sera góð, og kennast viðkomandi, tá tú lurtar eftir teimum.
Eg havi míni ivamál, um nakað av løgunum verður eitt risahitt, ella um nakað av teimum megnar at vera jarnbrotið, ið letur dyrnar til altjóða gjøgnumbrotið upp. Eg eri enntá í iva, um nakað av løgunum fer at vera eitt stórhitt í Føroyum.
Tó so eru fleiri løg, ið fanga, serliga tey lívligu No Emergencies og Dream Chaser við run, run, run niðurlagnum, ið verður spælt nógv í útvarpinum fyri tíðina, umframt Departure Blues, har gruvandi botnurin ger, at tú fært ikki latið vera við at trampa og vagga við. ótilvitað heilt til lokkandi gittarin lyftur teg upp úr gerandismeldrinum – tað er nakað so vakurt..
Men manglandi poppoyrahangarakvaliteturin eigur ikki at taka nakað frá fløguni, ið veruliga tykist gjøgnumhugsa líka frá introkenda lagnum Mr. Kay til outroina Mr. Kay is coming home. Øll løgini hava kvalitetir og útgávan er veruliga behagiligt kennskap.
Hóast instrumenteringin av løgunum tykist sera beint málrætta at hóska til hvørt lagið í sær, so skapar ljóðblandið ein reyðan trá, har røddin ber hvørt lagið, og tónleikurin stuðlar uppundir hana..
Lena og Niclas tykjast at hava funnið sítt sound, ið er teirra, og sum fær tað besta burturúr rámaterialinum, har fínu løgini, frálíku tekstirnir og serliga vakra røddin koma fram. Lena og Niclas hava langt síðan skilt styrkina í røddini hjá Lenu, sum bæði er egin og vøkur, og tey brúka hana hareftir. Tað tykist sum, um tey hava arbeit nógv við útrykki og úttalu, og skapar hetta eitt heilt serligt ljóð, ið gevur løgunum ein egnan dám.
Hetta er stutt sagt ein ordiliga góð útgáva.