Tann vánaligi fótbólturin, og tann vánaligi fjepparin

Fótbóltsferð 1. partur – FCK vs OB í Parkini

 

Eg og sonurin Mikal eru í løtuni í Danmark, seinni í vikuni gongur leiðin til London, har vit m.a. skulu hitta Didier Drogba, fara rundvísing á Stamford Bridge, fara til dyst millum  AFC Liam vs Homies United FC og so sjálvandi til dystin millum Chelsea og Blackburn á Stamford Bridge.

 

Fríggjadagin vóru vit til eina ferming, men burtursæð frá hesum, snýr allur túrurin seg fyrst og fremst um fótbólt.

 

Fyrsta dystin sóu vit tó í sjónvarpinum, tað var FA-Cup finalan, millum Chelsea og Liverpool, ein dystur, sum varð dekan ov spennandi, eftir at Andy Carroll kom á vøllin, men ein sigur kom í hús og Robert Di Matteo legði veruliga billett inn til permanenta venjarastarvið hjá Chelsea. Tað er so feitt, tá títt lið vinnur, serliga tá tað vinnur steyp.

 

Fyrsti live dysturin var dysturin millum FCK og OB í Ítróttarparkini í Keypmannahavn í gjárkvøldið. Eg og báðir teir elstu synirnir Magnus og Mikal vóru farnir í Parkina og sótu á C síðuni, saman við FCK fjepparum.

 

Lat tað vera sagt beinanvegin, at upphitingin var munandi meira spennandi enn sjálvur dysturin, tí hvørki liðið spældi væl. Meðan bæði sjálv upphitingin og undirhaldið, ið FCK skipaði fyri vóru sera áhugaverd at síggja.

 

Hetta var ein dystur, ið FCK skuldi vinna, tí FC Nordsjælland við einum sigri dagin fyri, hevði lagt seg javnt við FCK í stigum, og sostatt avbjóðaði meistaraheitið hjá FCK, sum annars virkaði heilt trygt fyrr í ár.

 

Eg havi hildið við FCK, síðan Todi kom til felagið úr Lyngby í 1997. Eg búði í Keypmannahavn tá, so tað var upplagt. Men eg má siga, at sum liðið spældi í gjár, so hava teir ikki uppiborið nakað meistaraheiti í ár.

 

Seinastu ferð eg var í parkini til ein dyst, var í seinasta dystinum í kappingarárinum 2000/01, tá FCK tók ímóti Brøndby og tryggjaði sær meistaraheitið við einum saksasparki hjá Zuma, sum man teljast millum bestu málini í donskum fótbólti nakrantíð, og sá nøkurlunda soleiðis út:

Eg má siga, at har var munur á undirhaldi í tí dystinum og hesum. Men eg má eisini siga, at stórur munur var á áskoðarunum. Dysturin í gjár var næstan líka avgerandi, men hóast hetta vóru einans 14.000 fólk til tey 38.000 setrini í Parkini.

 

Men tað sum undraði meg mest, var atburðurin hjá heimaáskoðarunum, longu tíðliga í dystinum byrjaðu tey at bua eftir sínum egna liðið, og hetta helt fram næstan allan dystin. Tá FCK fór út til steðgin var heilt galið, sum áskoðararnir ýldu eftir teimum. Ikki beinleiðis motiverandi, eg veit væl, at leikararnir eru væl løntir, men tað gevur neyvan liðinum góð úrslit, at royna at demotivera teir.

 

Vánaligir áskoðarar hava uppiborið vánaligan fótbólt.

 

Vónandi hevur hendan fótbóltsferðafrásøgnin verið líka stuttlig hjá tykkum at lesa, sum hon var at skriva hjá mær. Takk fyri hesa ferð, vit skrivast við 😉

 

Les fótbóltsferð 2: Liverpool vs Chelsea á Hotel Amager

Les fótbóltsferð 3: Í London

Les fótbóltsferð 4: Á stadion tourne

Les fótbóltsferð 5: Til dyst millum York City og Newport County

Les fótbóltsferð 6: Chelseatúrurin náddi sítt klimaks

Les fótbóltsferð 7: Heimafturkomin