Bjargingarfólkið var ólukkuligt, tíðindamaðurin var ólukkuligur, og býráðið á oynni var ólukkuligt. Ja, Býráðið var so ólukkuligt, at strondin var gjørd til friðhalga land, eingin hevði loyvið at fara oman á hetta heilaga sorgarstað, áðrenn líkini av hesum hábærsligu sjóverðum vóru burtur. Tá eg fór úr New Zealandi var enn ikki avgjørt um hvalirnir skuldu sleppa at liggja á strondini, til náttúran tók teir burtur, ella um kommunan skuldi taka teir burtur.
Meðan hetta mál fylti New Zealendsku fjølmiðlarnar, fylti málið um Jørgen Niclassen føroysku miðlarnar, og eg kann ikki heilt halda mær aftur frá at draga paralellir.
Ein ikki alt ov beinrakin politisk analysa frá januar 2003, tá eg spáddi Jørgen Niclassen at vera ein strandaðan hval, og metti hansara politisku lívsleið at vera lidna. Men so var ikki, hann dugur at yvirliva okkara snildi fíggjarmálaráðharri, tí júst eins og við grindini í New Zealandi, so sleppur onkur einstakur hvalur altíð.
Úr lippukassanum
Eg lati lokið upp á lippukassanum og stingi hondina niður og taki fram brot úr onkrari grein úr savninum
