Tað var ein hjartanemandi og vøkur konsert, ið amerikanski gospelsangarin Russ Taff helt á Vágsbøi leygardag seinnapart.
Russ Taff var stóra kristiliga navnið á ársins Summarfestivalskrá. Eins og undanfarin ár hevði Summarfestivalurin eitt sindur av lovsangi á festivalskránni, og við fløguni Faroe Islands í skjáttuni, var neyvan nakar ivi um, at Russ Taff var mest upplagda boðið.
Næstan føroyingur
Russ Taff hevur seinastu árini verið so nógv í Føroyum, at man næstan ikki longur sær hann, sum eitt útlendskt tónleikanavn, og við einum bólki, mannaðum av ikki færri enn 12 føroyingum, og einari útgávu skrivaða og gjørda av føroyingum í Føroyum, er Russ Taff kanska enntá meira at rokna sum føroyingur í hesum høpi. Russ Taff legði heldur ikki skjól á, hvussu væl honum dámar í Føroyum:
– Tit er undurfull fólk her í Føroyum, eg fari kanska at flyta higar!, segði hann við mannfjøldina á Vágsbøi, og at døma eftir lógvabrestunum verður hann vælkomin.
Mannfjøldin var annars ikki av teimum heilt stóru frammanfyri pallin, ivaleyst spældi ráliga veðrið og mjørkin sín leiklut í, at tað mest vóru Russ Taff fjepparar og lovsongsfjepparar, ið leitaðu sær á konsertina. Bakandi sól hevði ivaleyst lokka fleiri oman á konsertina.
Ógvislig ljóðmynd
Sum sagt vóru ikki færri enn 12 tónleikarar og sangarar við í bólkinum. Jón Svein Heinesen og Divaz tóku sær av kórinum, meðan Kim og Finnur Hansen spældu tangentar, blásarar vóru Ólavur Olsen og Hans Petur í Brekkunum, Hans Poulsen spældi gittar, Óli Poulsen spældi bass og gittar, Kristoffur Mørkøre spældi slagverk, bass og gittar, Jákup Zachariassen spældi steelgittar og Jósvá Debess spældi trummur. Samanlagt ein ljóðmynd, ið var ógvislig og pompøs og øll tyktust at spæla sín leiklut væl. Hetta hóskaði væl sum grundvøllur til Russ Taff, tí maðurin hevur veruliga eina stóra rødd. Hann syngur so sannførandi, at tú trýrt hvørjum orði, og fyri ein lovsangara er hetta ein frálíkur eginleiki.
Fín løg
T.d. í vakra lagnum I Cry, var tað ein sonn frægd at hoyra hann syngja sín boðskap út til síni samsintu, ið hjartaliga sungu við. og okkum, ið bara vóru komin framvið at hoyra tónleik.
Fleiri løg av “Faroe Islands” útgávuni vóru á skránni. Her havi eg hug til at nevna lagið “Heaven”, ið Óli Poulsen og Jákup Zachariassen hava skrivað, hetta er eitt fínt lag. Kórrøddirnar eru eitt sindur klisjé kendar, men tað er ikki óvanligt í gospelhøpi.
Rock´n´Roll gospel
Besta løtan var tó, tá Russ Taff sang sína útgávu av gamla gospelsanginum, “Aint´ No Grave Gonna Hold This Body Down”. Hetta lagið, ið hann plagdi at hoyra í kirkjuni sum smádrongur, varð servera sum eitt slag av Rock n´Roll Gospel, pumpandi og við einum feitum nærum ágangandi stemningi.
Konsertin var tónlistarliga frálík, og hóast fjøldin ikki var tann størsta, so rørdi Russ Taff tey flestu av okkum.