Føroyar hevur mist ein av sínum mest gávaðu synum og mítt yrkisøkið, samskiftisvinnan, hevur mist ein av okkara størstu, tað er kenslan, ið eg siti eftir við, nú boðini um deyðan hjá Petur Slyne eru sodnaði nakað.
Tað var ein stórur skelkur, tá eg í einum barnaføðingardegi í gjár frætti andlátið. Fyrsti tankin var, at tað ikki kundi passa – Síðani kom tankin, at ryktini, ið eg hevði hoyrt mitt í vikuni, um at Petur var sjúkur, vóru sonn, og at hetta kanska var ein misskiljing, at hann var sjúkur og ikki deyður. Men so kom hendan tunga kenslan av meiningsloysi.
Eftir at hava hoyrt ryktini mikudagin, ætlaði eg at skriva til Petur, fáa tey avváttaði, og um ikki, so bjóða at hjálpa honum við átroðkandi uppgávum, inntil hann aftur var frískur. Men eg visti ikki um eg skuldi órógva, og royndi tí at spyrja onnur, um tey høvdu frætt nakað, men eingin visti nakað.
Seinnu árini er Petur blivin kendur sum tónleikafyriskipari, og eg minnist eisini, at hann royndi seg sum tónleikara eitt stutt tíðarskeið, fyri skjótt 30 árum síðan. Sum ein av høvuðsmonnunum handan Voxbotn setti hann lív í nógvar túsund føroyingar so seint sum síðsta vikuskiftið, og um tvær vikur er aftur eitt tónleikashow á skránni, ið hann hevur staðið fyri, tá Tórsfest verður í miðbýnum í Havn, eins og vit øll kunnu lurta eftir Voxpop, ið hann eisini stovnaði, millum tiltøkini.
Eg havi altíð vita av Peturi, frá barnaárunum, hann var tvey ár eldri enn eg. Saman við Suna Reinert og øðrum, var hann ein av hesum, sum ein ungur hip hoppari og taggari í Havn sá upp til.
85 dystir fyri besta liðið hjá HB legði man eisini merki til, hóast nógvir av hesum vóru, meðan eg búði í Danmark.
Eg og Petur hava arbeitt saman í fleiri umførum, og fakliga hava vit matchað sera væl. Faktiskt hevur tað verið ordiliga stuttligt. Fyrstu ferð vit ordiliga gjørdu nakað størri saman, var í februar 2014, tá Gudny Langaard á Vodafone setti okkum saman av enduruppfinna talutíðarkortið, nú við data.
Hugskotið var at gera selfie átakið selfie.fo júst sum selfiealdan floymdi um heimin. Saman við einum skemtara, filmaðu vit lýsingarfilmar við fartelefon og koyrdu uppá flatan humor. Hetta var eitt tað stuttligasta lýsingarátakið at gera, ið eg havi verið við til. Vit flentu nógv, ristu uppá høvdið, og hugnaðu okkum, eg, Petur og ON Jon, ið altíð var ON. Úrslitið mugu onnur døma um, men tað var stuttligt at gera.
Eftir hetta komu fleiri onnur átøk fyri Vodafone, og okkurt annað eisini. Eg slapp eisini at hjálpa til við tekstarbeiði til nøkur Voxbotn og nakrar Tórsfestir, umframt okkurt annað samstarv – tað var altíð eitt fornøjlisi at arbeiða saman við Peturi.
Petur var ófatiliga dugnaligur. Ein knasandi góður sniðgevi, góður idé maður og við sera nógvum royndum. Hetta gjørdi hann til ein tann dugnaligasta, ið eg havi arbeitt saman við. Evnini at vita, nær hann skuldi lurta og killa sínar darlingar vóru eisini góð.
Hann var eisini ótrúliga arbeiðssamur og ekstremt kvikur. Eg havi faktiskt ongantíð sæð nakað líknandi. Tað fall honum so nátúrligt at sniðgeva og seta upp, at tingini altíð sóu gott út, eisini um tað var sett upp í stórum skundi, og gjørdi hann sær eitt sindur størri ómak, so var tað sum oftast frálíkt.
Eg minnist einaferð, at eg ringdi niður til Mallorca, hann skuldi havt levera okkurt til Vodafone, og einki var komið fram. – Eg eri næstan liðugur, kemur um eina løtu, segði hann, og millum linjurnar skilti eg, at hann ikki var byrjaður. Men ein tíma seinni lá eitt heilt átak í mailinum.
Hetta er tað, sum royndir, dugnaskapur og góður smakur gera.
Mínir tankar eru við øllum tykkum, sita eftir.
Hvíl í friði Petur, Føroyar eru fátækari í dag.