Tá javnaldrar doyggja

Yrking, ið eg skrivaði til tiltakið, Yrkingar og Jassur á Vetrarjassi 2023, íblást av at fylgja einum javnaldri til gravar.

Tá javnaldrar doyggja

buka tankar uppá

Skuldi eg ringt til Magna Husgaard 

sagt, at um hann yvirlivir meg, 

skal hann spæla urgu í til mína jarðarferð?

Vit eru javnaldrar, Magni og eg

Vit gingu í barnagarði saman

Hann er faktiskt havnarmaður

Spælir við í bólkinum

Einki er betri fyri eina jarðarferð enn ein góður urguleikari

Magni er góður urguleikari

Ella jú faktiskt, ein góð prædika er betri

Skuldi eg ringt til Theodor Eli, og sagt, at hann skal vera prestur?

Hann er nakað yngri enn eg

Hann kennur meg

Tað er nakað serligt við eini prædiku

tá prestur kennur tann farna

Soleiðis var til hesa jarðarferðina

Eg flenti hart einaferð

Fangaði meg í tí

Var tað rætt at flenna til eina jarðarferð?

Hvørjar sálmar skal eg velja?

Tey skulu spæla Umsúkling, tá eg blívi borðin út

tað veit eg!

Malan og Arina kundu sungið, um teirra røddir yvirliva meg

og Katrin og Ragnheiður.

Júst sum tær gjørdu fyri 25 árum síðan í West River Studio

Eg hugsi um Jan, sum við ognaðu Umsúkling til

Hann fór eisini ov ungur, alt ov ungur

Eg verið 50 í mars

Meira enn dupult so gamal, sum Jan varð

Nær er man ov gamal at fara og ov ungur?

Skuldi eg tosa við Biritu um eitt testamenti?

Og hvussu skal testamentið ljóðað?

Skal eg skriva

Magni Husgaard, organistur

Theodor Eli, prestur

Umsúkling við Maluni, Arinu, Katrin og Ragnheiður?

Skulu synirnir arva Nudlavirkið?

Ella Gunn?

Hvat skulu tey brúka tað til?

Ella skulu starvsfólkini arva tað?

Kanska ein kombinatión

Eg eri glaður, at babba seldi Faroe Agency

So vit Ikki arvaðu tað

Tað hevði verið ein byrða

eisini áðrenn Rusland leyp á Ukraina

Men Tummas vil vera grafikkari

Marius er kreativur

Magnus hevði ivaleyst dugt forrætningspartin 

betri enn eg

Mikal hevði ongan áhuga havt

Ivaleyst heldur ikki hinir

Hvussu nógv fólk, munnu koma til jarðarferðina?

Hevði Bárður, ið eg nú fylgi komið í mína jarðarferð?

um hann yvirlivdi meg

Hvussu høvdu fólk minst meg?

Hvat havi eg lagt eftir mær?

Synirnir

Sloganið “Skilur tú”

Yrkingina “Skúlating” í lesibókini fyri 7. flokk

MC-Hár

Rættin av rópa “SPERM!” útyvir eina fjøld 

Man fer at hugsa

Tá javnaldrar doyggja

Relativt nýggj yrking

Løtumynd

og eg blaki meg nakin út í kensluhavið

flóti við móti streyminum

tí okkurt togar meg

tað kennist rætt

og eg føli,

at havið tekur meg í sín favn

og eg drukni,

umaftur

og umaftur

og umaftur

 

vakni aftur

enn líka nakin

uppi á turrum ella næstan

eg grinni í øllum førum

botnurin kennist eitt sindur bleytur móti iljunum

 

eg føli kuldan bíta

og royni á bestan hátt at bíta aftur

men har er okkurt løgið

okkurt eg ikki heilt fái sett orð á

og meðan droparnir renna oman eftir mínum kroppi

dryppa av minum kyni

gangi eg upp á turt

fái fasta grund undir iljarnar

síggi ljósini frá Havnini

 

Enskar yrkingar frá farnu øld

Eg fann eina mappu við enskum tekstum, ið eg skrivaði í 90’unum, tá vit í MC-Hár arbeiddu við enskmæltum tónleiki. Hetta er ymiskt, sum ongnatíð bleiv brúkt, líka burtursæð frá tekstinum til What, sum er upprunaligi teksturin til sangin Vátt, sum er á MC-hár – Framvegis uttan vit. Hann er eisini elsti teksturin av hesum, og er skrivaður í 1992. Eg veit ikki, helt bara tað var eitt sindur stuttligt at finna, havi ikki sæð tað í eini 12 ár. Kanska onkur annar eisini heldur tað, um ikki, so er bara at lata vera við at lesa hetta.

 

Under my magic carpet
Life is joy and Joy is a girl
Joy is fun but she kills my world
I found joy when Joy found peace
my old friend Jesus put her soul at ease

Away and away let’s go astray
could have been you or Doris Day
astray, astray let’s run away
back and forth with the wind I sway

You ask me for answers I offer you none
I’m rather bored with having fun
played with Elvis and beat him in chess
he begged for more but I gave him less

Away and away let’s go astray
could have been you or Doris Day
astray, astray let’s run away
back and forth with the wind I sway

I got to run just couldn’t stay
I’d fade away like an old cliché
I could have run just had stay
I rather like this old cliché

 

The way it seems
Lubricated rebels of the new world scene
blend into the crowd with the colours obscene
lost cause fighting for a different same
glorious merits on the quest for fame

Paperback issue of eternal salvation
in a groase impersonation of a once great nation

Frantic obsession with hope gone sour
fabricating news on every hour
downloading truth in absence of real
blaming God for the cards he deals

Paperback issue of eternal salvation
in a groase impersonation of a once great nation

Sit-com writer soaking in dreams
nothing is quite the way it seems
manifestation of justice prevails
in the dying minutes of the O.J. trial

 

To kill the silence

Feeling blue like an oyster in a cult band
getting lost in this bed of mental quick sand
finding why’s in the absence of a saviour
trying to break normal boundaries of behaviour
marching on down a lane of lost emotions
as my soul feels the carving of corrosion
scent the goal of complete emancipation
turn my back on the restraints of a nation

In a time where the time is of essence
realise that I’m fading out of presence
loosing grip of my mode of true existence
feel that life’s slowly giving up resistance
had a way out but lost it in a card game
lost my hope, lost my dope, lost my fame
rather die than become another sit com
a sad reflection of a once great beach bum

To find an answer is the loss of a question
poetry is but case of thought digestion
couldn’t help but finding questions in the answer
doubt is spreading in my body like a cancer
searching cover in the ignorance of smiling
writing music just to kill the sound of silence
as the rhythm of my hearth is getting slower
my soul finds bliss in this my final mental cover

 

Twice in a lifetime (three times for some)
Obvious lack of all that counts
on the last day of a millennium of failure
undoing the final of the better deeds
nourishing the last of the mourning seeds
stone cold push of the cliff of hope
land on my feet on mortal grounds
write my will on the back of my hand
as the sky comes crashing down

Love is my engine of forgiveness
Love the flower of my life
Love is a torch in the darkness
Love will always prevail

The earth is on fire beneath me
on the last day of a millennium of failure
the past hits the future without remorse
and the world comes crashing down
got a pocket full of change a ticket to ride
but the roads are blocked and the trains have stopped
I hit the floor in instant replay
and time has seized to be

Love is my engine of forgiveness
Love the flower of my life
Love is a torch in the darkness
Love will always prevail

 

divine intervention

such a beautiful day for it
got my daily midlife crisis tucked away
in the back of my mind
with the rest of the baggage that I lost
on my way to the surface
so the word’s out
and the new age priests gather round
find their answers in my words
i’m the god long lost
i’m the new religion
got my daily midlife crisis tucked away
such a beautiful day for it

believe in my way
believe in the things i say

at the blink of an eye
sees the fall of a once great nation
it’s yet another dream
or a way out
my middle name seems to change
as i fade away
crystallise
turn into an icon
or a god
or the freak down the street
turn me on to a different
way of seeing things in a different light
it’s the same old story
turn it off again

believe in my way
believe in the things i say

beat me with a stick
tell me where to stand
which stand to take
mould me into another god
or a different person in need of a different way
well it’s all up to you
got the right to choose on behalf of humanity
it’s a burden
a chance of a lifetime
mine or yours
it’s the same side of two coins
a valid ticket to the parking meter of time
or life
or whatever
don’t really care too much
beat you right back

 

Zen

Malice in my silver cup shows the truth I cannot dare
put my thrust in people for it’s you’s I fear
mental segregation is the curse that you bring
isolated waiting for a different thing
never trusted the world to show me the way
seem to learn to live with being a prey
trouble shooting me’s to get rid off you’s
trusting the trespassers is a go at abuse

scandalised reality
indifferent fantasy
hopeful diplomacy
grateful hypocrisy

Lustful flirt with the wrong kind men
the stairway to heaven is the way to Zen
ridiculous fractions of amazing grace
those long lost words thrown back in my face
wannabe you’s keep breathing down my neck
another million of reasons to hit the deck
I try to bleach my soul in a Johnny Walker lake
dying, trying to be a better fake

 

What?

Through the dark into the light
asleep, awake or maybe dead
can’t tell if this is real or not
can’t close my eyes, can’t find my life

The sky is bleeding silver tears
son of the sun is born again
burning, feeling pain’s unreal
show me where is my night

This ain’t the way it ought to be
something must have gone wrong
taste the rain it’s sugar sweet
show me where is the dark

The lights they blind me I can’t see
whether my life has gone or not
help me walk the endless line
help me find my night

Groovy says that blond head girl
groovy says that bitch
my life is gone or maybe not
the answer can’t be found

 

Blessed

simplicity rules in a world of opportunities
where the east meets the west in a golden bliss
with colgate smiles and designer breasts
the children of the moment turn tomorrows gods
it’s a simple dream maybe best forgotten
in this complicated world of simplicity reign
it’s the latest model in latex pleasure
who gives head in tomorrows press

blessed be the meek in the name of electricity
blessed be he who blesses the meek

it’s a different world maybe best forgotten
in the shadow of the dream of a simple reign
where the working girls turn in ten hour shifts
to pay for the dreams that they never had
it’s a simple life for a simple minded man
possession of words is the dish of the day
it’s another day in the same old world
the congregation gathers to fear the priest

 

Social awareness

Random chance of second glance
turns it’s back on the world in ecstatic trance
unifies the dream of yesteryears hope
with the world where only the weakest cope
in a split of a second all turns rotten
all thoughts of apologies are soon forgotten
social awareness takes us home
moral and ethics and justice roam

Laptop justice is a treat for the eye
in the search for an other eternal why
social is sexual is mental is good
eternal is basically misunderstood
for the unification is all that counts
look away to surpress the amounts
internal agony is beating me down
my mental kingdom longs for a crown

 

Mock

Impatience of mind gives away for boredom
and I’m carried away by the boatman’s call
ridiculed and lost I stagger on
but at the end of the tunnel I see but black
moulded by death and raped by life
I crawl backwards through yesterday
pushed up against the wall
I reach out for your hand

Mockery of life
carries me through death
mockery of death
takes away my life

Bad seeds turn my dark to black
as the cave swallows me up
shadows are lost in the total eclipse
life is slowly fading out
turn to religion but mind games win
as the thrust in science grows cold
count my losses and fade away
I blend into the night

 

Over the edge

Sparkplug junkie on a bungy rope
living life on speed on a downhill slope
dive into the sea from the Brooklyn bridge
way, way, way to cool I’m a human fridge
gasoline injection straight in to my vain
jumping of edge is a trip at the brain
racing like a devil down a dead end street
don’t mind dying if I die in the lead

Using my life to find the mackle in light
realising that darkness is always bright
mark my words for I speak of hate
in the burning love hate offers shade

Rockabilly peacock in the back of my car
riding the moon like a Western star
wrapped into the fog of the acid smog
in lack of a princess I rape the frog
looking for war in the boredom of peace
immunal defence strip in pursuit of disease
running away when I’m forced to stay
looking for night in the light of day

the essence of a gun is feeling the blast
the essence of a car is driving fast
the essence of love is that in never lasts
the essence of a witch is the spells she casts
the essence of sex is the VD chance
the essence of a dance is not the dance
the essence of drugs is the risk of OD
they showed me the dark but I couldn’t see

Sonur Satan

Umseting av Son of Satan úr Septuagenerian Stew hjá Charles Bukowski.

 

Eg var ellivu og báðir vinmennirnir, Hass og Morgan, vóru tólv, og tað var summar, eingin skúli, og vit sótu í grasinum í sólini, aftan fyri garaguna hjá pápa mínum, og royktu sigarettir.

 

“Lort,” segði eg.

 

Eg sat undir einum træi. Morgan og Hass sótu og lenaðu seg upp ímóti garaguni.

 

“Hvat er galið?” spurdi Morgan.

 

“Vit mugu ordna handan fanan,” segði eg. “Hann er ein skomm fyri grannalagið!”

 

“Hvønn?” spurdi Hass

 

“Simpson,” segði eg.

 

“Ja,” segði Hass, “for nógvar frøknir. Hann irriterar meg.”

 

“Tað er ikki tað sum eg meini,” segði eg.

 

“Náh?” segði Morgan.

 

“Ja, hasin fanin sigur at hann hevur mogga við einari gentu undir okkara húsum í seinastu viku. Tað er ein fanans lygn!” segði eg.

 

“Sjálvandi er tað lygn” segði Hass

 

“Hann dugir ikki at mogga” segði Morgan.

 

“Hann dugir at lúgva,” segði eg.

 

“Eg kann ikki torga lygnarar,” segði Hass, og blásti ein ring við roykinum.

 

“Mær dámar ikki at hoyra sovorðið lort frá einum fýri við frøknum,” segði Morgan.

 

“Kanska vit burdu ordnað hann,” segði eg.

 

“Hví ikki?” spurdi Hass

 

“Kom,” segði Morgan.

 

Vit komu inn ígjøgnum portrið og har stóð hann, og kastaði ein bólt upp ímóti garaguhurðini.

 

“Hey,” segði eg, “hygg hvør spælur við seg sjálvan!”

 

Simpson loftaði bóltin og vendi sær ímóti okkum.

 

“Hey!”

 

Vit umringaðu hann.

 

“Hevur tú mogga við nógvum gentum undir nøkrum húsið seinastu tíðina?” spurdi Morgan.

 

“Nei!”

 

“Hvussu ber tað til?” spurdi Hass.

 

“Hmmm, eg veit ikki ordiliga.”

 

“Eg trúgvi ikki, at tú nakrantíð hevur mogga við nøkrum øðrum enn tær sjálvum!” segði eg.

 

“Eg fari inn nú,”  segði Simpson. “Mamma mín bað meg vaska upp.”

 

“Mamma tín hevur uppvask í kusuni,” segði Morgan.

 

Vit flentu. Vit nærkaðust honum. Knappiliga, knallaði eg nevan í búkin á honum. Hann knekkaði saman, og helt um búkin. Hann stóð soleiðis í eitt hálvt minutt, og reisti seg so.

 

“Babba kemur heim hvørja løtu,” segði hann.

 

“ovkey? Moggar pápi tín eisini við smágentum undir húsum?” spurdi eg.

 

“Nei”

 

Vit flentu.

 

Simpson segði einki.

 

“Hygg at hasum frøknunum,” segði Morgan. “Hvørja ferð hann moggar eini smágentu undir einum húsum, fær hann eina nýggja frøknu.”

 

Simpson segði einki. Hann sá bara bangnari og bangnari út.

 

“Eg havi eina systir,” segði Hass. “Hvussu kann eg vita um tú ikki eisini roynir at mogga mínari systur undir einum húsum?”

 

“Tað hevði eg ikki funnið uppá, Hass, tað lovi eg tær!”

 

“Ja?”

 

“Ja, heilt erligt!”

 

“Ovkey, men her ein ein fyri at vera heilt sikkur!”

Hass knallaði nevan í búkin á Simpson. Simpson knekkaði saman aftur. Hass bukkaði seg niður, tók ein neva av mold, og stoytti tað niður millum blusuna hjá Simpson. Simpson reisti seg, hann græt. Ein vatpikkur.

 

Góðu, lat meg sleppa!”

 

“Sleppa hvar?” spurdi eg. “Vilt tú goyma teg undir skjúrtinum hjá mammu tíni, meðan uppvaskið fossar úr kusuni á henni?”

 

“Tú hevur ongantíð mogga,” segði Morgan, “tú hevur ongan murt! Tú pissar gjøgnum oyra!”

 

“Um eg síggi, at tú bara hyggur at systir míni,” segði Hass, “fært tú so nógv bank, at tú endar sum bara ein stór frøkna!”

 

“Góðu lat meg sleppa, góðu!”

 

Eg hevði bestan hug at lata hann sleppa. Kanska hevði hann ikki mogga við nøkrum.

 

Kanska hevði hann bara fantasera. Men eg var tann ungi leiðarin. Eg kundi ikki vísa nakra samkenslu.

 

“Tú, kemur við okkum Simpson.”

 

“Nei!”

 

“Nei, meg í reyvina! Tú kemur við okkum! Gakk nú!

 

Eg fór aftur um hann, og sparkaði hann í reyvina, hart. Hann skríggjaði.

 

“HALT KJAFT!” rópti eg, “HALT KJAFT ELLA VERÐUR TAÐ VERRI FYRI TEG! GAKK NÚ!”

 

“Vit skumpaðu hann út gjøgnum portrið, yvir um grasvøllin, og inn í okkara garð.

 

“Stilla teg ordiligt” segði eg. “Hendurnar niður við síðuni!” vit fara at halda okkara egnu rættargongd!”.

 

Eg vendi mær móti Morgan og Hass og spurdi, “Allir teir, sum halda hendan mannin vera sekan í at lúgva um at hava mogga við eini smágentu undir okkara húsum, skulu nú siga ‘sekur’!”

 

“Sekur,” segði Hass.

 

“Sekur,” segði Morgan.

 

“Sekur,” segði eg.”

 

Eg vendi mær móti fanganum.

 

“Simpson, tú ert dømdur sekur!”

 

Tá runnu tárini niður eftir kjálkunum á Simpson.

 

“Eg havi einki gjørt” mutlaði hann.

 

“Tað er akkurát tað tú er sekur í” segði Hass “í at lúgva!”

 

“Men, tit lúgva alla tíðina!”

 

“Ikki um at mogga,” segði Morgan.

 

“Tað er tað tit lúgva mest um, tað er har eg lærdi tað frá!”

 

“Korporalur,” eg vendi mær móti Hass, ” pota okkurt í munnin á fanganum! Eg eri troyttur av hansara forbannaðu lygnum!”

 

“Yes sir!”

 

Hass rann yvir til snórin, hann fann eitt lummaturrklæði og eitt viskustykki. Meðan vit hildu Simpson, kroysti hann lummaturrklæðið inn í munnin á honum og bant síðan viskustykkið um munnin á honum. Tað gralaði í Simpson, og andlitið broytti lit.

 

“Heldur tú hann fær andað?” spurdi Morgan.

 

“Hann fær andað gjøgnum nøsina,” segði eg.

 

“Ja,” samtykti Hass.

 

“Hvat gera vit nú?” spurdi Morgan.

 

“Er fangin ikki sekur?” spurdi eg.

 

“Jú.”

 

“Sum dómari dømi eg hann at verða hongdur upp eftir hálsinum, til han doyr!”

 

Simpson royndi at siga okkurt, hann hugdi at okkum við bønandi eygum. Eg rann inn í garaguna og tók eitt reip. Eitt langt reip hekk á einum seymið á garaguvegginum. Eg anaði ikki hví pápi mín hevði hatta reipi. Hann brúkti tað ongantíð, ikki sum eg vistið, í øllum førðum. Men nú skuldi tað brúkast.

 

Eg fór út aftur við reipinum.

 

Simpson byrjaði at renna. Hass var í hølunum á honum. Hann feldi hann við einari flúgvandi takling. Hann vendi Simpson, og byrjaði at sláa hann í andlitið. Eg rann yvir, og knallaði reipið í andlitið á Hass. Hann steðgaði við at sláa, og gløddi at mær.

 

“Tín fani, eg skal knúsa teg sundur!”

 

“Sum dómari havi eg dømt at maðurin skal heingjast! Soleiðis skal tað vera! SLEPP FANGANUM!”

 

“Tín fani, eg smildri teg!”

 

Fyrst, heingja vit fangan, so kunnu vit berjast!”

 

“Ja, tað kann tú bannað uppá!” segði Hass.

 

“Fangin skal reisa seg!” segði eg.

Hass flutti seg og Simpson reistist. Hann bløddi nasablóð, og blóðplettar vóru á skjúrtuni. Tað var øgiliga sterkt reytt. Men Simpson tykstist uppgevandi. Hann græt ikki longur. Men eyguni vóru ræðslusligin, vemmiligt at síggja.

 

“Gev mær eina sigarett,” segði eg við Morgan.

 

Hann stappaði eina í munnin á mær.

 

“Tendra hana,” segði eg.

 

Morgan tendraði sigarettina, og eg fekk mær ein guv, so við sigarettini millum varrarnar andaði eg gjøgnum nøsina, meðan eg gjørdi eina likkju á endan á reipinum.

“Set fangan á hátúnið!” segði eg.

 

Eitt hátún var aftan fyri húsini hjá okkum, uppi yvir tí var eitt tak. Eg kastaði reipið upp um ein bjálka, og hálaði likkjuna niður framman fyri andlitið á Simpson. Eg hevði ongan hug at halda á við hesum. Eg helt at Simpson nokk hevði liðið nokk, men eg var leiðarin og eg skuldi berjast við Hass aftaná og eg átti ikki vísa nakran veikleika.

 

“Kanska skuldu vit latið vera,” segði Morgan

 

“Hesin maðurin er sekur!” skrálaði eg.

 

“Ja!” rópti Hass. “Hann skal heingjast!”

 

“Hygg, hann hevur pissa í buks,” segði Morgan

 

Og tað hevði hann, ein myrkur plettur gjørdi alsamt størri frammanfyri á buksunum hjá Simpson.

 

“Eingi nossir,” segði eg.

 

Eg koyrdi likkjuna niður um høvdið á Simpson. Eg hálaði í reipið og lyfti Simpson upp á tærnar. So tók eg hin endan av reipinum og bant tað fast í síðuna av húsunum. Eg bant reipið fast og rópti, “Kom for fanin vit rýma!”

 

Vit hugdu at Simpson hangandi har á táunum, hann snaraði runt heilt spakuliga, og hann sá longu deyður út.

 

Eg byrjaði at renna. Morgan og Hass runnu eisini. Vit runnu út til innkoyringina og Morgan rann heim til sín og Hass til sín. Eg skiliti, at eg hevði ongastaðni at fara. Hass, hugsaði eg, antin gloymdi tú bardagan, ella tímdi tú ikki álíkavæl.

 

Eg stóð á gongubreytini eina løtu, so rann eg inn aftur í garðin. Simpson snaraði enn. Spakuliga runt. Vit høvdu gloymt at bundið hendurnar. Hann royndi tí ið hondunum at taka trýstið frá hálsinum, men hendurnar gliðu. Eg rann yvir til húsini og loysti reipi og slepti tí. Simpson datt niður á hátúnið, og rullaði niður á vøllin.

 

Hann lá við andlitinum niðrið í vøllinum. Eg vendi honum við og loysti viskustykkið av munninum. Hann sá ræðuligur út. Hann sá út, sum um hann kanska fór at doyggja. Eg bukkaði meg niður yir hann.

 

“Hoyr, títt helvitis reyvarhol, ikki doyggja, eg ætlaði slettis ikki at drepa teg, veruliga. Um tú doyrt, so mást tú orsaka. Men um tú ikki doyrt og nakrantíð slatrar, so ert tú ein deyður maður! Skilur tú meg?”

 

Simpson svaraði ikki. Hann hugdi bara at mær. Hann sá ræðuligur út. Andlitið var lilla og reipið hevði skursla hálsin.

 

Eg reisti meg. Eg hugdi at honum eina løtu. Hann rørdi seg ikki. Tað sá ringt út. Eg var um at svíma. Men tók meg so saman. Eg andaði djúpt inn og fór út úr túninum. Klokkan var umleið fýra um seinnapartin. Eg byrjaði at ganga. Eg gekk oman til vegin og helt fram við at ganga. Eg hugsaði. Eg føldi, at mítt lív var av. Simpson hevði altíð verið ein einari. Ivaleyst einsamur. Hann fylgdist ongantíð við okkum. Hann var løgin á tann hátt. Kanska var tað tað, sum ørkymlaði okkum við honum. Men alíkavæl var okkurt við honum sum tyktist dámligt. Eg føldi meg, sum um eg hevði gjørt okkurt ræðuligt, og á ein annan hátt ikki. Mest av øllum føldi eg meg bara kenslutóman ein tómleiki í niðri maganum. Eg gekk og gekk. Eg gekk heilt oman til høvuðsvegin og aftur. Eg hevði ordiliga ilt av skónum.

 

Foreldur míni keyptu mær altíð bíligar skógvar. Teir sóu væl út í umleið eina viku, so byrjaði leðrið at sprotna, og seymarnir byrjaðu at stinga upp gjøgnum sálarnar. Eg helt fram við at ganga alíkavæl.

 

Tá eg kom aftur í túnið, varð næstan kvøld, eg gekk spakuliga gjøgnum túnið og aftur um húsini. Simpson var ikki har. Og reipið var horvið. Kanska var hann deyður. Kanska var hann onkra aðrastaðnis. Eg skimaðist rundan um meg.

 

Andlitið á pápa mínum, innramma í rútinum á hurðini.

 

“Kom inn her!” segði hann.

 

Eg gekk upp gjøgnum trapputrinini og framvið honum.

 

“Mamma tín er ikki komin til hús enn. Og tað er gott. Far inn á kamari. Eg ætli mær at práta við teg.”

 

Eg fór inn á kamarið og setti meg á seingjarkantin og hugdi niður á mínar bíligu skógvar.

 

Pápi mín var ein stórur maður, 1 metur og 95. Hann hevði eitt stórt høvd, og eyguni hingu undir stórum frýsuttum eygnabrúm. Varrarnar vóru tjúkkar og hann hevði stór oyru. Hann var óndur sjálvt uttan at royna.

 

“Hvar hevur tú verið?” spurdi hann.

 

“Gingið.”

 

“Gingið. Hví?”

 

“Mær dámar at ganga.”

 

“Síðan nær?”

 

“Síðan í dag.”

 

Tøgn var eina góða løtu. So tosaði hann aftur.

 

“Hvat hendið aftan fyri húsini í dag?”

 

“Er hann deyður?”

 

“Hvør?”

 

“Eg ávaraði hann um ikki at slatra. Um hann slatraði, so er hann ikki deyður.”

 

“Nei, hann er ikki deyður. Og foreldur hansara ætlaðu at ringja til løgreglunna. Eg noyddist at tosa við tey leingi fyri at fáa tey ikki at latað verðað við tí. Um tey høvdu ringt til løgreglunna, so hevði tað dripið mammu tína! Skilir tú tað?”

 

Eg svaraði ikki.

 

“Tað hevði dripið mammu tín, skilir tú tað?”

 

Eg svaraði ikki.

 

“Eg var noyddur at geva teimum pening fyri at tiga. Harafturat, noyðist eg at gjalda fyri læknarokningina. Eg fari at buka teg sundur og saman! Eg fari at lekja teg! Eg fari ikki at venja ein son, sum ikki kann liva ímillum fólk!”

 

Hann stóð har í durðinum, pinnastillur. Eg hugdi at eygunum, undir hasum frýsuttu eygnabrúnnum, at hasum stóra kroppinum.

 

“Eg vil heldur hava løgregluna,” segði eg. “Eg vil ikki hava teg. Gev mær løgregluna.”

 

Hann nærkaðist spakuliga.

 

“Løgreglan skilir ikki fólk sum teg.”

 

Eg reisti meg av songini og knýtti nevarnar.

 

“Kom so,” segði eg, “eg skal nokk berjast við teg!”

 

Hann leyp á meg við øðiligar ferð. Eitt blendandi ljós, og eitt slag so hart at eg ikki rættuliga føldi tað. Eg lá á gólvinum. Eg reistist.

 

“Tú mást heldur drepa meg,” segði eg, “tí tá eg verði nóg stórur, fari eg at drepa teg!”

 

Næsta slagið sendi meg inn undir songina. Tað tyktist sum eitt gott stað at verða. Eg hugdi at fjarðunum har uppi. So byrjaði eg at flenna, tað var ein fjálturstungin látur, men eg flenti, og eg flenti, tí eg hugsaði, at kanska hevði Simpson veruliga mogga einari lítlari gentu undir mínum húsum.

 

“Hvat fanin flennur tú at?” skrálaði pápi mín. “Tú ert uttan iva sonur Satan, tú ert ikki sonur mín!”

 

Eg sá eina stóra hond røkka inn undir songina, leitandi eftir mær. Tá hon nærkaðist, tók eg í hana við báðum hondum og beit, so fast sum eg kláraði. Eitt øðiligt skriggj, og hondin hvarv út undan songini aftur. Eg smakkaði vátt kjøt í munninum, spýtti tað út. Eg vísti tá, at hóast Simpson ikki var deyður, kundi eg ivaleyst doyggja skjótt.

 

“Tað er í lagið,” hoyrdi eg pápa mín siga róliga,” nú hevur veruliga biðið um tað, og Harra Gud, sum tú fer at fáa tað…”

 

Eg bíðaði, og meðan eg bíðaði var alt eg hoyrdi løgin ljóð. Eg hoyrdi fuglarnar, eg hoyrdi ljóðið av bilum, sum koyrdu framvið, eg hoyrdi sjálvt mítt hjarta buka og blóðið renna gjøgnum kroppin. Eg hoyrdi pápa mín anda, og eg flutti meg mitt inn undir songina og bíðaði eftir, hvat nú skuldi henda.

 

 

 

Sporvognar

Umseting av Street Cars úr Septuagenerian Stew hjá Charles Bukowski

 

Frank og eg vóru tólv ella trettan

og tað var í niðurgangstíðini,

einki serligt at gera

uttan at tumla til strondina og

aftur

júst tað summarið.

júst tað heystið og veturin

vóru vit upptiknir av

sporvognum.

 

ein túrur, minnist meg rætt

kostaði 7 cents

og tú kundi skifta tvær ferð

við tí slapp tú um næstan allan

býin.

 

Frank og eg tyktust at koyra við

hasum sporvognunum

í allar ævir – tað var frægari enn at vera

heima.

 

Eg koyrdi altíð saman við Frank

hann var ordiliga framligur.

hann gekk aftur og fram

og spurdi fólk,

“skalt tú brúka títt skift?”

hann fekk nógv skift á hendan

hátt

og vit koyrdu runt allastaðni.

onkuntíð vistu vit illa nokk

hvar vit vóru

 

vit høvdu onkrar trupuleikar:

“tú kanst ikki skifta frá einum

W til ein J, tað er ein onnur

sona, tú noyðist at gjalda ein

nýggjan ferðaseðil!”

 

“men førarin á W’aranum

segði, at tað var í lagið.”

 

“alt í lagið dreingir, men bert hesa ferð.”

 

aðrir trupuleikar:

“hesi skiftini virka ikki

tey eru ov

gomul!”

 

“áh, ja? Hvar stendur

tað?”

 

“sær tú hatta holið

har? tað er í

2. tað vil siga at eftir

klokkan 14.00, er tað ov

seint.”‘

 

“ovkey, slepp okkum so av…”

 

vit fóru av á næsta steðgistaði

og Frank tók nøkur nýggj

skift upp úr

lummanum.

hann fann ein tannstikkara á

gøtuni og gjørdi eitt

hol fyrst í eitt skift og

so í eitt annað.

 

“hvat gert tú?” spurdi

eg.

 

“Eg skifti tíðina,”

segði hann.

 

“men nú eru tvey

hol…”

 

“hvat so?”

 

vit fóru umborð á næsta sporvogn.

 

“hálló,” segði førarin,

“hesi eru klipt tvær

ferð.”

 

“hvat so?” segði Frank, “tað er ikki

okkara skyld.”

 

vit fóru aftur eftir og

sessaðust.

 

árið áðrenn høvdu vit verið

upptiknir av katólsku

kirkjuni men

vit keddust skjótt av

tí.

nú voru  tað sporvognar.

 

vit høvdu lagt merki til konufólk tá

men vit vistu eisini

at so fátækar sum okkara familjur

vóru

og so fátækir sum vit

vóru

so mátti tað bíða

eitt bil.

 

at koyra við sporvognunum um kvøldið

var tað besta.

tað var sjáldan at vit høvdu møguleika fyri

uttan tá foreldrini hjá okkum báðum

fóru til ein film

sama kvøld

tað var sjáldan

men tað hendi nakrar fáar

ferðir.

 

W vognarnir vóru teir bestu.

ikki serliga nógv fólk koyrdu um

kvøldið

og førararnir sleptu

teymarnar, teir gjørdust

fartgalnir

eingin steðgiljós vóru

í long strekki

ella passaðu

steðgiljósini

og tað var heilt vilt

onkuntíð,

fullkomiligt black out

har, og tann gamli W’arin

skræddi í skinnararnar

ljóðið av hjólum

ið hitnaðu

neistarokið

førarin fullkomiliga

svakur

bukandi á klokkuna

við fótpedalini

BANG BANG BANG BANG BANG

vit sótu í tí opna partinum

vindurin skræddi í

okkum,

“HANN FER AT DREPA OKKUM!” plagdi

Frank at rópa

og eg flenti.

 

og heima hjá okkum

báðum var tað sama

skil:

 

“hvar í helviti hevur tú verið?”

 

“bara úti.”

 

“úti?”

 

“ja.”

 

tað ørkymlaði tey.

tey vistu, at vit ongan pening høvdu

og alíkavæl vóru vit

úr eygsjón

í nógvar tímar ísenn.

 

okkara stuttleiki við sporvognum

fekk ein enda, hóast alt.

tað var sera

syrgiligt.

 

pápi mín noyddi meg at

vera heima og arbeiða

í garðinum

og Frank var farin út

einsamallur.

eg arbeiddi allan dagin

pápi mín

sat við gluggan og

eygleiddi meg.

endiliga endaði tann

dagurin

og eg kláraði

døguran

og fór inn á mítt

kamar.

 

um kvøldið um átta tíðina

hoyrdi eg pápa mín rópa,

“HENRY, KOM ÚT HER!”

 

eg fór út í

gongina og har var mamma

Frank í hurðini, hon

græt.

 

“Frank er ikki komin heim enn,”

segði pápi mín, “hvar er

hann?”

 

“eg veit ikki, hvar hann

er.”

 

“tú veist hvar hann er.”

 

“nei, eg veit ikki.”

 

“nú fert tú út og

finnur Frank og eg vil ikki hava teg at

koma aftur til hús

áðrenn tú hevur funnið hann!”

 

eg fór út, gekk framvið

mammu Frank

sum enn græt.

 

eg fór niðan gjøgnum brekkuna, og

framvið 3 røðum av húsum

til endastøðina á W

sporvognarutuni.

hon endaði í okkara

grannalagi.

 

eg setti meg á beinkin og

bíðaði.

 

eg sá ein W vogn koma.

hann steðgaði og ferðafólkið

fór av.

eingin Frank.

 

eg sat og bíðaði eftir næsta

W’aranum.

fólk fóru av.

Frank var ikki

við.

eg sat og bíðaði enn

longur.

tann næsti W’arin kom.

 

tann síðsti sum kom út var

Frank.

 

hann sá ógvuliga

troyttur út.

 

eg reisti meg.

“HEY, FRANK!”

 

hann sá meg og kom

yvir til mín.

 

“halt kjaft, hetta hevur verið eitt ræðuligt kvøld! Eg

havi verið úti har í tímavís!

tey mugu hava ávarað

allar førararnar!”

 

“hvat meinar tú?”

 

“eg royndi at sleppa aftur inn

á W’aran, men teir góðtóku ikki

míni skift, teir

kendu øll míni knep

og eg hevði ongar

pengar!”

 

“hvat gjørdi tú so?”

 

“eg gjørdist desperatur.

eftir at verða smitaður a

fimm ferð leyp eg umborð

á ein vogn

og rann aftur á baksetrið

og setti meg har

og spældi

svakur

soleiðis!”

 

Frank vísti mær.

hann ristist um allan kroppin,

høvdið mól runt,

eyguni vóru víðopin.

skúm sást um varrarnar á

honum.

 

“tú dugur hatta Frank.

hatta sær gott út!”

 

“hann lat meg sleppa við.”

 

“Frank, mamma tín

kom framvið hjá okkum, hon

græt, tú hevur

trupulleikar.”

 

“eg veit, pápi mín

fer at banka meg

av.”

 

“kanst tú ikki billa teimum

okkurt inn?”

 

“nei, einki fer at

virka. eg fari bara at

fáa bank.

kom lat okkum fara

heim…”

 

vit fóru oman eftir tí fystu

gøtuni.

 

“ja,” segði eg “eg rokni við

at hatta var endin á

sporvognunum.

vit noyðast at finna okkurt

annað.”

 

“gentur,” segði Frank.

 

“gentur?” tað tyktist sum eitt nokkso

stórt lop.

 

“tað er tað einasta sum er

eftir,” segði Frank.

 

vit gingu

í mánalýsinum

hugsandi um

tað.

klútar, fløskur, sekkir

Umseting av Rags, Bottles, Sacks úr Septuagenerian Stew hjá Charles Bukowski

sum drongur

minnist eg ljóðið

av

“KLÚTAR! FLØSKUR! SEKKiR!”

 

“KLÚTAR! FLØSKUR! SEKKiR!”

 

tað var í

depressionini

og tú hoyrdi

røddina

langt áðrenn tú sást tann

gamla vognin

og tann

gamla troytta

ryggbogna hestin.

 

síðan hoyrdi tú

hógvarnar:

klop, klop, klop…

 

og síðan sá tú

hestin og

vognin

 

og tað tyktist altíð

at vera

tann heitasta summardagin:

 

“KLÚTAR! FLØSKUR! SEKKiR!”

 

áh

hasin hesturin var so

troyttur

hvítar strikur av

slev

slevandi

meðan bitið skarð seg inn í

munnin

 

hann hálaði eina ótolandi

last

av

klútum, fløskum, sekkum

 

eg sá eyguni á honum

stór

av pínu

 

rivini

sóust

 

tær stóru flugurnar

flugu runt og lendu á

teimum beru plettunum á hansara

skinni.

 

onkuntíð

rópti

ein av pápum okkara:

“Hey! Hví gevur tú ikki

hasum hestinum at eta, títt

beist!”

 

Maðurin svaraði

altíð tað

sama:

“KLÚTAR! FLØSKUR! SEKKiR!”

 

maðurin var

ótrúliga

skitin, ó-rakaður,

ílatin ein bogdan

og plettuttan

fedora

 

hann

sat uppiá

einum stórum bunka av

sekkum

 

og

av og

á

tá hesturin tyktist at

traðka

skeivt

 

slóg hesin maðurin

við tí

langa pískinum…

 

ljóðið var sum eitt

riffluskot

 

og ein flokkur av flugum

reistust

og hesturin

hálaði frameftir

aftur

 

hógvarnir rungaðu

á heita

asfaltinum

 

og síðan

var tað einasta vit

sóu

reyvin á vogninum

 

og

tann stóra bunkan av

klútum og fløskum

undir

brúnum

sekkum

 

og

aftur

røddin:

“KLÚTAR! FLØSKUR! SEKKIR!”

 

hann var

tann fyrsti maðurin

eg nakrantíð ætlaði at

drepa

 

og

eingin annar hevur

verið

síðan

 

 

 

Andalig samvera

Her er teksturin til Andaliga samveru, ið MC-Hár gav út í 1998, orðini vórðu skrivað á Oyrasundskollegiinum í mars 1996, tað vóru eg sjálvur og MC-Allah, ið skrivaðu tey. Hesi orð vóru viðheft sum eitt bræv til Trónd Bogason, ið sambandi við, at vit sendu honum nakrar tekstir at gera løg til, tí vit skuldu spæla á ólavsøkukonsertini hetta árið. Hinir tekstirnir vóru Tú ert deyðir, Sangurin um orð tøl og tos  og Endiliga tað ordentliga ólavsøkurappið, Hesin var sum so ikki ætlaður, sum tekstur til MC-Hár. Men tá vit komu heim til Føroyar, hevði Tróndur gjørt lag til allar tekstirnar, eisini hendan, og vit orðunum: “Tað kann man ikki, og tí mugu vit gera tað”, gjørdist hesin sangurin fastur táttur á okkara spæliskrá.

 

Andalig samvera

Sperm, sperm,

Oralseks, analseks, sutta ein murt
reyvarholið verður við glíðikrem smurt
hondjørn, bondaga pískasløg og skríggj
kom og blanda sperm í mítt morgunkvalmaspýggj
dildoin vibrerar, tambar tarmin hjá mær
meðan mín viberar í tarminum hjá tær
urinseks, spanskt, franskt, ungarskt og bulgarkst
mítt gummilastik undirtoy er ljósareytt og smart

Eg elski tá tú kemur í mær
men ikki eg forkasti at koma í tær

Sperm, sperm

Prins Albert á høvdinum havi eg
fimm kilos vektir eru nakað fyri meg
nakkost og flatlús í hópatal
murturin hjá mær aldrin vaskast skal
teir í Mold eru tað vit kalla rættir menn
teir kunnu taka meg tríggir í senn
at slikka eitt reyvarhol sum smakkar av cucc
gerð tað meg kanska til ein verri bukk

Eg elski tá tú kemur í mær
men ikki eg forkasti at koma í tær

So er bara at venja, soleiðis ljóðar lagið:

Heita Summarnáttin

Tann kalda havluftin bleiv borin niðan til tey av einum frískum hásummarloti. Bløðini á trøunum teskaðu ókend orð.

 

Hon streyk hárið frá andlitinum, eymliga kyssandi vátu varrar hans, teskaði hon: “Kom nú Tróndur, eldurin er kyknaður”.

 

Hon var vorðin reyð um kinnarnar, hárið hekk í trevsum niður fyri andlitið, eyguni fylt av longsli. Hon lat tann tunga svarta frakkan detta niður í grasið.

 

Hann tók pinnin í hondina, hon hevði lagt seg á frakkan og stardi langtandi at kjøtinum í hond hansara.

 

Hann mátti trýsta eitt sindur fyri at bróta inn í tann váta reyða heimin, hon kykaði eftir ondini av njótan.

 

Tá hol fyrst var komið á gekk lættliga og hann gleið inn.

 

Hon skríggjaði: “Kom nú, skunda tær!”

 

Kjøtið gjørdist heitari, og heitari og heitari…..

 

“Hvat fanin halda tit hetta vera? Eina danska baðistrond?” Ein hás mansrødd skrálaði í øðini: “Vita tit ikki at sovorðið er ólógligt á almennum støðum?”

 

Tróndur var vorðin so kløkkur, at hann hevði mist pinnin niður í eldin, búffarnir lógu nú millum hálvbrendu træstubbarnar”. Tey krupu saman, og hon teskaði ræðslusligin: “Fara tygum at melda okkum?”

 

“Ja hvat fanin halda tit, eg havi sjáldan sæð sovorðið svínarí! Sita mitt á Tinghúsvøllinum og steikja kjøt á pinnum yvir báli”

Samuel

Hitin, ljóðið av gløsum, og hasin eyðkendi deymurin av vátum frakkum og kaffi, góvu henni ein frammaná, og alt gjørdist kámt, hon tók brillurnar av og hugdi niður, tað gjørdi hon altíð. Um onkur, hon kendi, var inni, so vildi hon ikki vísa, hvussu blind hon var. “Hví heilsar tú ikki, stendur har og gløðir at mær, men sigur einki! Nei, so var betur at hyggja niður, so var friður.

 

Brillurnar vóru nú  klárar aftur, mjørkin var horvin, og hon sá eitt tómt borð í horninum. Hon hugdi; eingin sum hon tímdi at tosa við. Hann sjálvur í sjónleikarhúsinum drakk okkurt úr einum koppi, nakrar aðrar býarmyndir vóru eisini har, men annars eingin serligur.

 

Hon fór yvir móti borðinum, skuldi júst seta seg niður, tá ein rødd hon kendi alt ov væl segði: “Hey, Summarsólja, Dú sæð Sámal”, >>Berit<<, perfekt, hon smurdi sær eitt smíl, vendi sær: “Hey Berit, nei, ikki í dag”.

 

Berit smíltist hjartaliga: ” Vit hava skeldasd, hann var súrur yvir, at eg var saman við Pedir í vigendini, sjáldum dað var liðud dá.”

 

Berit búði her inni, hon át slatur og skolaði niður við Sisu. Hon hevði tann seinasta mánan >>gingið saman<< við Sámali, gamla sjeikinum hjá Summarsólju. Ja, gingið saman var so nógv sagt, tað var liðugt triðja hvønn dag.

 

Berit var ein “Bimbo” í orðsins rætta týðningi. Blondina, ein reyv Claudia Schiffer hevði dripið fyri, bróst sum fyltu E-skálirnar væl út, og høvdið. Væl at merkja aftan fyri andlitið, ið var eini gudinnu verdugt, var tómt. Tað tyktist, sum um foreldrini høvdu verið óalmindiliga væl í gongd, men tá tey skuldu gera heilan, hevði telefonin ringt.

 

“Eg skilji ikki, hví hann hissar seg upp; dá dað er liðud, er dað liðud, ella hvad?”

 

Summarsólja hugsaði, um hon skuldi siga henni, at Sámal hevði sovið hjá sær leygarkvøldið; men hvat rakaði tað Berit? Hon svaraði uppgevandi “Ja, menn eru eitt sindur løgnir” og snaraði sær á so brádliga, at hon rendi beint í favnin á onkrum, “Shit!” segði ein rødd, og eyguni møttust,  kundu ikki sleppa hvør øðrum. So sá hon kaffi, tann hvíta ti-sjørtin hjá honum var flekkutt av brúnum kaffi, og á bakkanum lá ein koppaður koppur. Hann raknaði eisini við, og skundaði sær at seta koppin upp.

 

Ein av servitrisinum kom yvir, “Her er en lappe at turke dig med”, hon gav honum lappan, og skundaði sær yvir til vaskið eftir einari spann.

 

Summarsólja uppdagaði, at hon bara hevði staðið har, hon skundaði sær at taka bakkan: “Undskyld, det må du virkelig undskylde”.

 

 

Hann smílti, meðan hann turkaði ti-sjørtina og tær nú flekkuttu kovboybuksirnar. Hon visti, at hon skuldi hava hann.

 

Berit hevði  reist seg og stóð nú har, sum um hon vildi presenterast. “NO WAY”, Summarsólja vendi sær móti henni og segði “Nei takk, set teg bara, vit klára okkum”. Berit varð paff, visti ikki hvat hon skuldi siga, og sessaðist tí.

 

Servitrisan var komin aftur við spann og klútum, tey fingu skjótt turkað upp, og hann beyð henni at sessast. Hann segði, at hann æt Samuel, og var á veg til Íslands. Hann var á motorsúkklu og var steðgaður á í Føroyum nakrar dagar, men skuldi avstað í morgin.

 

Hon mátti gera skjótt av, hon hevði bert henda eina dagin. Tað var tøgn. Hann hugdi niður, at sær og spurdi” Er der et toilett her, jeg må ligesom skifte?”.

 

“Nej”, leyg hon, “Men jeg bor ikke så langt herfra, hvis du giver mig et lift, må du gerne skifte der?” Hon sá, at hann var eitt sindur ótryggur.

 

“Må jeg godt det?”. Hon  segði, at tað var tað minsta, hon kundi gera, tað var jú hon, sum hevði stoytt kaffi útyvir hann.

 

*

 

Hon gleivaði  og hálaði kjólan upp. Hon var vorðin vát og kroysti seg inn at honum, og tá hann tendraði ta stóru Honda súkkluna, læt hon hondina streyfa bugluna í buksinum.

 

*

 

“Det er så  min ydmyge bolig,  du kan skifte derinde”, hon peikaði móti vesihurðini: “Hvis du har lyst til et brusebad, så er du velkommen”.

 

“Tak, men det er alt for meget, jeg skifter og så går jeg, du har sikkert en masse du skal lave?”

 

Hon vissaði hann um, at hann als ikki forstýraði. Hann viðgekk, at tað hevði verið gott at fingið skolað støvið av sær, og hvarv inn á vesið.

 

Hon skundaði sær inn í kamarið, har hon lat tann tunna summarkjólan dala niður á gólvið, lat skápið upp og tók ein hvítan blondu brósthaldara og G-strongstrussir fram. Settið var ein gáva frá Sámali, ið hevði drukkið sær mót til, tá hann keypti tað í SMS.

 

Hon traðkaði úr teimum lilla bummulstrussunum og sparkaði tær og bróstholdaran inn undir seingina, steðgaði á framman fyri speglinum, hugdi at sær sjálvari, snaraði sær á. Jú, hon hevði  einki at skammast yvir, búkurin hevði ikki eitt kilo ov nógv, kroppurin annars var væltrenaður og slankur, bróstini kanska nakað lítil, men tað var einki at tosa um.

 

Ein fløska av Poison stóð á náttborðinum, hon fekk sær eitt sindur, og lukturin eggjaði hana. Hon fylti lógvan við kropskremi, tað kendist kalt  tá hon varliga legði hendurnar um bróstini, bróstvørturnar vórðu harðar. Hon kíndi eymliga bróstunum og lat hendurnar glíða niður eftir, hon var heilt opin nú og ein fingur gleið inn.

 

*

 

Hon tók trussurnar, og lat seg í. Brósthaldarin varð nakað lítil, men tað gjørdi ikki nakað, tað fekk bróstini at virka størri, fingurin smakkaði av henni.

 

“Hvor gemmer du shamp…åh det må du undskylde, jeg viste ikke at…” hon vendi sær á, og sá hann standa har bert við einum handklæði um seg.

 

“Det gør ikke noget, segði, hon og fór yvir til hansara.

 

Hann tyktist illa við og men kundi ikki lata vera við at hyggja

 

“Kan du ikke li’  mit BH-sæt?”, segði hon og legði armarnar um hálsin á honum.

 

“Er du sikker på, at det her er særlig smart?”, ein stór bugla var í handklæðnum, og røddin skalv.

 

“Meget smart” segði hon og varrarnar møttust, í tí hann lat handklæðið detta.

 

Hann kysti hana harliga og bar hana inn í seingina.

 

*

 

Ein fuglur sang uttanfyri opna gluggan, og tónarnir vaktu hana. Hon lá nakin á seingini bert hálvavegna dekkað av einum lakið. Tað var stilt í íbúðini, og hon lá eina løtu og lurtaði eftir fuglaljóðinum og ljóðinum av bilum á Marknagilsvegnum.

 

Íbúðin var heilt still, hon var einsamøll, hevði tað verið ein dreymur?

 

Teir reyðu ringarnir á skøvningunum slatraðu, og hon smíltist, hann varð farin avstað, avstað til Íslands. Hon vendi sær á og føldi, at hon var eym í øllum kroppinum.

 

Á koddanum lógu nøkur long grá hár, og hon hugsaði, hugsaði hvat pápi hennara stórprædikanturin, hevði sagt, um hann hevði sæð dóttrina í handjørnum, saman við einum manni, væl eldri enn hann. Synd, at hon ikki hevði tikið eitt bílæt. Hon kundi sent tað til Sosialin, >>Góði babba, góða eydnu við prædikuni, ynskja dóttur tín og Samuel. Hon flenti niður í koddan.

 

*

 

Hon tendraði ketilin, og tók ferðaætlanina, ætlaði at vita nær Norrøna fór av Havnini, kanska hon skuldi fari oman at vinka farvæl til besta knallið í Norðurlondum.

 

Týsdag, tað var løgið, hon stóð ikki til at sigla í dag.

 

Hon opnaði køksgluggan og legði seg so langt út, sum hon kundi, uttan at hugsa um sín nakinleika. Hon sá ikki Norrønu, men hon kundi fyri tað liggja har. Hon mátti oman á keiina.

 

“Góðan morgun” segði ein rødd, hon hugdi tann vegin og sá at tað var Sámal Jákup, ein eldri maður, ið búði yvirav, hon varnaðist sín nakinleika, og skundaði sær at lata gluggan aftur, tað síðsta hon sá, var eitt  stórt smíl. Hon smíltist innantanna, tað varð ikki hvønn dag Sámal Jákup, fekk eina nakna 19 ára gamla bringu slongda upp í andlitið. Hon hevði ivaleyst givið honum nýggja lívsmegi.

 

*

 

Keiin frammanfyri farstøðina varð tóm, og parkeringsplássið somuleiðis. Løgið, men kanska var Norrøna longu farin, ella hevði Samuel mistikið seg, hon vendi sær niðan móti býnum.

 

Hon hugdi yvir móti Blákolluni. Hon skuldi hava sigarettir, eyguni steðgaðu við eina reyða Honda motorsúkklu, hansara Honda, hjartað bankaði harðari, Café Nátúr, hann var inni á Café Nátúr.

 

Hon skræddi hurðina upp. Har vóru ikki nógv fólk inni, so hon sá tey beinanvegin: Samuel, sum ígjár við kaffi á bæði troyggju og buksum, stardi inn í eyguni á einari klakksvíksgentu,  sum heilt bergtikin stardi aftur.

 

“Hann brúkti meg!”