Kanska mest irriterandi konsert, ið eg havi verið á, tað er kenslan, ið eg siti við eftir at hava upplivað Quinquis og Yann Tiersen í Sirkus í gjárkvøldið.
Hetta var absolutt ikki versta konsertin, ið eg havi upplivað og hæddarpunktini vóru høg. Heldur er tað kenslan av, at hetta kundi havt verið so nógv betri, ið ger tað so irriterandi, ja, faktiskt fucking irriterandi.
Á G!Festivalinum var kirkjukonsertin hjá Yann Tiersen samstundis sum Bríet spældi á sandinum. Tí bleiv íslendska fjøllistakvinnan tikin framum (og leveraði eina framúr konsert). Men øll tosaðu um Tiersen konsertina í kirkjuni.
Tá eg sá, at Tiersen skuldi spæla í Sirkus, var eg skjótur oman at keypa atgongumerki, sum skilst varð konsertin útseld eftir einum tíma. Hetta er ikki so løgið, eftir søgurnar um hvussu frálík kirkjukonsertin var.
Kunngjørt var, at Quinquis eisini spældi, Quinquis er listarliga navnið hjá konu Yann, Émilie Tiersen.
Eg havi lurta nakað eftir hennara tónleiki, men burtursæð frá mesta spælda lagnum Adkrog, hevur hon ikki sagt mær nakað stórvegis.
Quinquis hevur eitt virðingarvert og áhugavert málsligt projekt, ið snýr seg um at fáa lív aftur í bretanska málið, men tónleikaliga er stutt sagt nokkso fitt eftir á mál.
Hennara tónleikur er sera listarligur (í mangul av betri orðum) og arbeiðir við friðarligum ljóðuniversum, meditativt ofta, og í mínari metan rættiliga óáhugavert. Góði lesari her kemur yvirskriftin inn: There is a time, there is a place.
Eitt tílíkt friðarligt univers riggar illa inni í eini barr, enn verri í eini barr, har fólk mugu sita í trappuni og onnur standa,(tá skulu konsertir helst ikki vera yvir ein tíma) og fyri at vera heilt erligur, so riggaði tað als ikki í eini barr, har ein bólkur av sera larmandi monnum tømdu nógvar øl í niðastu hædd, og samsvarandi nógvar bløðrur á ovastu hædd.
Larmurin av niðaru hæddini var konstantur og órógvaði møguleikan hjá okkum, ið sótu í aftara endanum av rúminum fyri at fáa nakra meditativa innliving í tónaheimin, trafikkurin upp og niður gjøgnum trappurnar gjørdi tað hopleyst.
At tónleikurin var so løgin, at man ivaðist í hvat var tilvitað og hvat var ótilvita, gjørdi tað ikki betri. Sum ein segði utanfyri í pausuni: “Hetta er so sneditt, at eg ikki veit, um tað er við vilja, at hon syngur í eini øðrum tóna enn hon spælir”
Tey allarflestu í Sirkus vóru komin fyri at lurta eftir Yann Tiersen, men hetta forðaði ikki Quinquis at spæla í næstan ein tíma, hetta er bæði for langt til hølið, til høvið og til hennara evnir.
Eftir ein stuttan steðg fór Yann Tiersen á pall, og her hækkaði støðið markant.
Hann er knasandi dugnaligur og spældi løg sjálvur og saman við konuni, Jens L. Thomsen, Ólavi Jákupssyni og Kára Sverrissyni.
Heilt einastandandi gott, og lagið “Hon leitar” hjá Orku, fekk eina heilt nýggja dimensión í mínum hugaheimi. Jens L. Thomsen er eins og Tiersen eitt unikum, og saman vóru teir framúr. Men hæddarpunktini vóru fleiri, ikki minst endin, tá Yann Tiersen veruliga gekk amokk við nógva elektronikkinum.
Eg má nevna teir báðar Kára Sverrisson og Ólav Jákupsson, tað er heilt fantastiskt, at vit eiga tílíkar røddir, so fantastiskir sangarar báðir.
Onkur hevði enntá latið hurðina aftur til larmin niðrið undir, og nú skuldi alt verið so gott!
Men nei, Tiersen hjúnini høvdu tikið børnini við. Tey vóru saman við barnagentuni á ovastu hædd í Sirkus, so tá tey byrjaðu at gerast ótolin, tí hetta tók so langa tíð, so valdi barnagentan at tendra fyri teknifilmi – við ljóðinum fulldrøn frá, hatta gjørdist sostatt eitt nýtt konstant óljóð alla konsertina. Her noyðist eg at venda aftur til yvirskriftina: There is a time, there is a place.
Eg ivist ikki í, at tey sum sótu innast fingu eina góða konsertuppliving, ikki minst seinna tíman, men har eg sat, var tað fucking irriterandi.
Enn eitt G! er farið afturum – hesin festivalurin er altíð eitt hæddarpunkt á summarinum, og so var eisini í ár.
Leygardagurin var at hyggja til fyri meg ikki so øgiliga áhugaverdur tónleikaliga. Jú, gamaní visti man, at Fatboy Slim uttan iva fór at levera ein góða DJ veitslu á sandinum, og Hans Andrias er aftur tøkur við nýggjum tilfari, hesaferð á føroyskum, tí kundi tað eisini gerast gott. Men persónliga var eg mest spentur um Gretu Svabo Bech.
Fór Greta at klára at fylla sandin við fólki? Fór hon at bera á mál? Fór hon at fáa fatur í áhoyrarunum? Skapa neyðuga sambandi og stemningin?
Greta hevur í mun til hini føroysku nøvnini á skránni við “Raise your Weapon”, eitt multimillióna hitt at dúva uppá. Eitt lag, ið enntá varð tilnevnt til ein Grammy.
Men tað eru immervekk 9 ár síðan, at Greta hittaði saman við Deadmau5, og ofta hava konsertirnar seinastu árini verið low key, og uttan bólk. Tí tyktist tað meira enn djarvt at seta hana á stóra pallin.
Katastrofal feilbóking?
At síggja til, var eisini talan um eina katastrofala feilbóking, tá konsertin byrjaði. Sera fá fólk vóru á sandinum, neyðuga atdráttarmegin var opinbart ikki har.
Væl bakkað upp av Per Ingvaldi Højgaard Petersen, Sakariasi Joensen og Matthiasi Kapnas, og sera flottum visuals, stóð Greta mitt á risastóra pallinum, frammanfyri tómligu strondini.
Poppveitsla
Hetta tyktist tó ikki at darvað teimum á pallinum. Tey blástu eitt popshow av sera høgum støði í gongd, og tað vardi ikki leingi, so høvdu tey drigið nógv fólk oman á sandin.
Tey tóku avbjóðingina og vunnu á henni. Fólk, ið hevði ivast bleiv drigið oman í popveitsluna, og vit sluppu at uppliva eina langa røð av vælskrivaðum poppløgum, m.a. omanfyri nevnda “Raise your Weapon”.
Greta og vælspælandi bólkurin leveraði eina av allar bestu framførslunum í ár, og tað er eingin ivi um, at hetta er tað slagið av pallum, ið Greta eigur at spæla á.
Vælskipað DJ Show
Høvuðsnavnið í ár var uttan samanbering Fatboy Slim, og hann skuffaði heldur ikki. Vit fingu eitt væl komponerað DJ show, við orku og megi. Alt hekk væl saman, ljós, skermar, løg og framførsla. Hesi DJ showini hava seinastu árini tikið yvir festivalarnar, fyri gamlar menn sum meg, ið elska rokkin, er tað næstan hugstoytt, at stóru rokkshowini ikki eru tað berandi á festivalum longur. Men tá man upplivir hvussu gott lív er í, má bara staðfestast, at hetta riggar, og tað riggaði eisini hjá Fatboy Slim.
Eitt pluss eitt, kann gott geva meira enn tvey
Sum altíð á G! so eru upplivingarnar nógvar og ymiskar.
Eitt nú var leygardagurin eitt studium í hvussu tvímansbólkar kunnu rigga ella ikki. Eitt nú var samanrenningin millum Hans Andrias við sangi og kassagittara og Torleik Mortensen á kontrabassi, rættiliga magisk. Teir komplementeraðu hvønn annan so ómetaliga væl, og fínu løgini hjá Hans Andriasi stóðu sterkari enn nakrantíð. Tað ljóðaði hamrandi væl.
Somuleiðis frálík var konsertin hjá sama Torleiki og Andreasi Tykjær Restorff, ella Hettaher, ið teir kalla seg. Saman skaptu teir ein stórfingna ljóðmynd í fjósinum.
Tað kennist ótrúliga nøktandi við tílíkum góðum tónleikaupplivingum har tú upplivir, at hetta er júst tann rætta samanrenningin millum tónleikarar. Ein annar bólkur, ið eisini royndi seg við tveimum ljóðførum var enska duoin Ferris & Sylvester.
Tvey ung fólk, við hvør sínum gittara. Eingin ivi um, at serliga bergtakandi røddin hjá songkvinnuni er góð og nokk mest berandi elementið hjá teimum.
Sparsommiliga instrumenteringin er teirra stílur. Eg helt tó ikki, at hetta helt líka væl á konsertpalli, sum á upptøku. Meðan eg stóð og lurtaði, so saknaði eg ein bólk at bakka tey upp, kom við einum trummuleikara og einum tangentleikara, so kundi hetta verið ordiliga gott. Tí meðan Hans Andrias og Torleik við tí minimalistiska megnaðu at skapa júst røttu ljóðmyndina til síni løg, so kendist tað næstan, sum um Ferris & Sylvester desperat royndu at kompensera fyri, at tey ikki høvdu bólk við sær. Teirra roynd tyktiskt at vera at skapa ein ljóðmynd, ið leiðir tankarnar til White Stripes, men meðan Jack White og Megan White meistra hetta, so kendist hetta meira sum ein roynd.
Hip hop dugir okkurt
Eg mátti so eisini enn einaferð staðfesta, at hip hop dugir okkurt, ið hini ikki duga. Aftur leygardagin, var tað íslendskt hip hop, ið fekk alt uppá kók. Emmsje Gauti megnaði veruliga at seta lív í, eins og Jóipé X Króli gjørdu fríggjakvøldið, Noah Carter hóskvøldið og UndirGrundin mikukvøldið. Gott at G! hevur latið skránna upp fyri hip hop.
G! lærir og G! roynir
Har hendur so nógv á G!, fyri nøkrum árum síðan, var maturin stutt sagt redsilsfullur, hetta tók man hond um, og saman við Gist & Vist, ið var stóri matsyndarin, hevur man vent gongdini, so festivalgestir nú kunnu velja millum alskyns lekkrar rættir, her má eg nevna Brioche burgaran, ið var framúr góður, tá eg royndi hann fríggjakvøldið, og rættiliga góður, tá eg fekk mær ein afturat leygarkvøldið.
Enn eitt fjós var latið upp, og har var stúgvandi full drinks barr, og hinumegin vegin var Mikkeler við ymsum betri ølum, enn tær, ið man fekk í nógvu vanligu ølteltunum.
Hetta er sama við øllum tí nógva, ið hendur í fjósinum frálík ting.
Í ár gjørdi G! so eisini eina roynd at apa eftir Summarfestivalinum, við at leggja langar steðgir inn millum konsertirnar. Hetta oyðilegði flowið, og fekk í øllum førum meg at rýma heim fyri tíð, tí eg ikki tími at standa í reginum og bíða. Men hetta havi eg longu bloggað um.
Leygarmorgun – eg eri nýliga vaknaður í húsunum vit hava lánt í Fuglafirði.
Fyri meg er hetta 4. dagurin á G!, ið so smátt byrjar.
Nakrir tjaldarar við meira enn vanligum árræði, valdu at byrja festivalin við eini konsert mikukvøldið, og tá sonurin skuldi spæla har, endaði eg í leiklutinum sum sjafør og roadie – hetta er nýggi leikluturin.
Sonurin heldur tað vera nokkso stuttligt, at meðan pápin gongur við sínum keypta ljósareyða og hvíta G! armbandi, so hevur hann fingið eitt svart og blátt VIP armband.
Tíðin er nokk komin, at eg skal venja meg við hesa støðuna. Tí um tit ikki vita tað enn, so er sonur mín Marius heilt óluksáliga dugnaligur. Eg ivist ikki í, at komandi ár verður lítli heimagjørdi tjaldingarpallurin skiftur út við størru pallarnar á G!.
Hóast ljóðumstøðurnar á tjaldingarøkinum mikukvøldið vóru avbjóðandi og tað regnaði rættiliga illa, so fingu Marius og Jonas, ið er hansara DJ, veruliga lív í fjøldina.
Tað er nokk lítil ivi um, at henda konsertin forpliktar, og at G! komandi ár mugu punga út til eitt ordiligt annlegg, tí glaðu tjaldingargestirnir hava nú fingið smakkin fyri tí.
Men tað fer tíðin at vísa. Nú er leygadagur og mjørkin liggur enn ein dag argandi kring bygdina, og eg hugsi um hesar dagarnar, ið eru farnir. Hvør er G! kenslan í ár?
Mangli at trokast
Sandurin er rættiliga stórur í ár, og tað kann vera avbjóðandi.
Ikki avbjóðandi á sama hátt, sum tá sandurin er lítil, og man ikki veit, um stóri pallur verður avlýstur.
Men ein stórur sandur ger tað trupult at savna eina nóg stóra mannamúgvu til at tað ordiliga kókar. Jú gamaní all stars konsertin, ið lat pallin upp, Phlake og eisini Eivør savnaðu nógv fólk, men har gjørdist ikki trongt uppá tann góða mátan.
Spæliplássið vinnur
So er betri lív í á spæliplássinum, ið aftur í ár stendur fyri bestu konsertupplivilsunum.
Eg fekk tíanverri bert um endan á Jasmin konsertini, men tað eg hoyrdi var framúr gott. Eisini danska hip hop navnið Noah Carter fekk spæliplássið uppá kók, á ein hátt sum nøvnini á stóra pallinum mugu misunna honum.
Áleið somu kenslu fekk eg, tá íslendsku rappararnir Jópé x Króli við bólki skaptu villastu veitslu higartil á spæliplássinum.
Men spæliplássið dugir eisini onnur ting, tær friðarligu konsertirnar fyrr um dagin, har fólk á onkran hátt bara situr og kemur fyri seg eftir dagin fyri, her má Marius Ziska nevnast fyri eina sera góða framførslan.
Eitt annað dømi um tað friðarliga var konsertin hjá Rebekku Petersen. Við einum framúr góðum bólki stillaði stillføri sandingurin upp. Eg havi í nógv ár verið fjeppari av Rebekku, hennara stillu løg, øðrvísið tekstir og dragandi rødd eru heilt serlig.
Hon hevur uttan iva arbeitt nógv við sínum úttrykki seinastu árini, men tíanverri ikki bert til tað betra. Konsertin var (uttan iva heilt tilvitað) so friðarlig og at eg endaði við at keða meg. Vit hava longu Leu Kampmann, Døgg Nónsgjógv og Elinborg Pállsdóttir, ið spæla hetta melankolska, og á stórum konsertpallum er tað ein altíð ein avbjóðing.
Eivør gandaði
Her kunnu Rebekka og allar hinar hyggja at Eivør og læra ein heilan hóp. Eivør hevði eina ótrúliga dynamiska, hugtakandi og gjøgnumførda framførslu á sandinum. Bæði við atliti til løg, ljóðmynd, uppbygging av skrá, dynamikk og alt tað visuella, so munnu vit sjáldan hava sæð ein føroyskan bólk, ið er so gjøgnumførdum sum Eivør var í gjár. Men tað hevur sanniliga eisini tikið Eivør nógv ár, at gerast so gjøgnumførd sum hon nú er.
Sprellimenninri í Joe & The Shit Boys góvu eitt orkufult spark í afturpartin til okkum øll. Konsertin á spæliplássinum var bæði herlig og stuttlig. Tað er torført ikki, at hugsa um 200, tá teir vóru 20 ár yngri, tá man hoyrir Joe & The Shit Boys. Føroyski tónleikapallurin hevur tørv á hesum slagnum av bólkum.
Forbannaðu steðgir
Well, 4. dagurin byrjar nú. G! hevur higartil verið heilt ok. Tó hevur eitt nýtt og sera keðiligt rák rakt festivalin í ár.
Júst eins og vanligt er á Summarfestivalinum, hevur G! í ár valt at leggja langar steðgir millum konsertirnar.
Hetta er stutt sagt av helviti til. Føroyska veðrið er als ikki gott nokk, til at man skal ganga og keða seg millum konsertirnar, tað oyðilieggur flowið, og t.d. valdi eg at fara heim í nátt, tá tað fór at regna, og steðgurin millum Jópé x Króli og Týr var so langur.
Vónandi verður hetta broytt aftur næsta ár. G! tit áttu altso ikki at apa eftir teimum keðiligu rákunum norðanífrá.
Vaksnir menn spæla ikki ukulele
Sum sagt, eitt fínt G! annars, men eitt lítið hjartasuff tó. Í gjár var 3. dagur. nakrar øl vóru farnar niðurum hóskvøldið, uttan tó at nakað vet av timburmonnum vístu seg fríggjamorgunin, altso ikki fyrr enn eg á spæliplássinum hoyrdi nýggja bólkin hjá Pálli Brim, Lunacci & The Lunatics. Ljóðið av eini ukulele fekk timburmennirnar at vísa sína ljótu síðu.
Harra Guð altso, eitt er at smágentir og menn av Hawai, ið viga 200 kilo, spæla ukulele, men vaksnir vestevropeiskir menn mugu for tramin taka seg saman. Keyp ein gittar ella lat vera! Eingin tímir at lurta eina heila konsert eftir einum grannvaksnum manni, ið klimprar á tað sum í roynd og veru er eitt BR ljóðføri.
At tú onkursvegna slapst avstað við tí í Danny & the Veetos, er ein vitnisburður um, at løgini hjá Danny & The Veetos vóru sera sterk, og at Danny var ein frontfigurur í serflokki.
Gleði meg til Gretu
Nú er 4. dagur, høvuðsnavnið Fat Boy Slim er á skránni, og munnu vit ikki eisini fáa fleiri aðrar góðar konsertupplivingar?
Fyri meg eru nøkur “must” í dag. Ein av okkara bestu popplagasmiðjum Greta Svabo Bech fer á stóra pall við einum framúr góðum bólki aftanfyri seg. Hetta hevur potentiali til at gerast ein tann besta konsertin í Føroyum í ár.
Eisini gleði eg meg til Hans Andrias á spæliplássinum, og søguna um G! í fjósinum. Eg ynski tykkum øllum ein framhaldandi góðan G!
Hetta var útfrá framførslunum hjá Silvurdrongi og Allahn. Tvær fínar framførslur, ið bygdu brandið Illtonkt, sum nakað spennandi nýtt og gott.
Men harra mín guð altso, alt, sum hasir báðir bygdu upp, bleiv væl og virðiliga brotið niður í gjár, tá annar partur av Illtonkt kom út. Fyrireikararnir áttu veruliga at sett eitt lítið góðskukrav til tilfarið, ið teir leggja út. Míni nossir krupu hálvavegna uppaftur í kroppin, og eg havi gingið og hoppa allan dagin fyri at fáa tey niður aftur.
Tað var serliga Bárður DC, ið skaraði framúr í síni vánaligheit í hesum beint út sagt elendiga partinum av Illtonkt.
Fy for helviti sigi eg bara!
Bárður hevði so torført við at ríma á føroyskum, at minst 40% av orðunum vóru útlendsk, hansara artikulering var so ring, at man næstan ikki skilti hann, og so hevði hann bara tveir vinklar, ið hann helt vera stuttligar “Hehe, eg havi mogga mammu tíni” og “Hehe, tú ert bøssi”
Javel, ikki beinleiðis kreativt val av vinklum, men hevði hann so kunna gjørt okkurt kreativt við vinklunum, so hevði tað kanska verið ok. Men nei, punchlines vóru ongar, og tað er einki stuttligt at kalla ein ungan mann, ið gongur í Sirkus og er partur av tí alternativa partinum av ungdóminum fyri bøssa, tí faktiskt skíta tey ungu á um onkur er bøssi, tað er ikki sum, tá eg (og Bárður) var ungur, og tað var stuttligt í sær sjálvum at onkur er bøssi.
Eg segði í gjár, at eg helt meg vera for gamlan til at luttaka. Bárður, sum er væl yngri enn eg, vísti veruliga hvussu galið tað kann ganga, tá ein roynir at spæla yngri enn man er.
Solow, var ikki nógv frægari, kvaldist í orðinum og gloymdi sín part, so hansara 2 minuttir blivu heldur stuttir. Rímini vóru tvungin ofta við at umskipa setningnarnar, so teir kennast heilt konstrueraðir. Eitt sindur sum ein 12 ára gomul genta, sum júst byrjar at yrkja.
Tó so, Solow var nakað væl frægari enn Bárður, ið annars førir í atkvøðugreiðlsuni beint nú. Vónandi fara mínir skilagóðu lesarar at atkvøða, soleiðis at vit sum land ikki siga, at hatta sum Bárður gjørdi var betri enn nakað annað í verðini.
Eg tosaði við ein, ið royndi at siga mær, at tað var mín smakur, og at eg ikki kundi siga, at Bárður var vánaligur, tí onkur helt tað vera stuttligt. Tað er so eisini sjón fyri søgn, Bárður er frammanfyri Solow í atkvøðugreiðsluni. Farið inn og broyti tað her.
Men vita tit hvat, tað passar ikki, at Bárður var eitt sindur stuttligur, ella at tað snýr seg um smak.
Eksekveringin var ómetaliga ring, heilt galið, sum eg havi sagt omanfyri, bæði í framførslu og í tilfari.
Har eru tveir møguligar orsøkir til at halda tað vera stuttligt. Eitt er at man bara hatar bøssar, og tí heldur tað vera stuttligt, at onkur brúkar bøssi sum nakað fornermandi. Hin orsøkin er um tú ert skápsbøssi, og okkurt kitlar í tær, tá onkur kallar ein annan bøssi.
Nú onkur øsir seg, um at eg eri for bersøgin her, so hava hesir báðir stilla seg upp til Illtonkt, og mugu tola sama tóna aftur.
12. juni í ár valdi eg at gevast sum ummælari eftir 28 ár. Hugurin var ikki til tað longur. Men eftir eina konsertuppliving, sum hana eg fekk í kvøld, var hugurin aftur har – í øllum førum eina løtu.
Men nei, stúrið ikki, slappið bara av – eg byrji ikki at ummæla aftur nú.
Men kanska eg bara hugleiði eitt sindur her í kvøld, her um árskiftið, hetta er jú tíðin har man hugleiður um tað brátt farna og tað, ið stendur fyri durum.
Bergtekur enn
Eg veit ikki, hvussu ofta eg havi verið á konsert við Høgna Lisberg, tað er heilt óluksáliga ofta, men enn klárar leirvíkingurin at bergtaka. Tað gerst ikki verri av, at hann seinastu árini hevur funnið júst røttu manningina at flyta sín tónleik fram.
Høgni eigur nakrar av bestu føroysku útgávunum. Eg havi í ummælum kallað Haré Haré, Con Man og Call For a Revolution fyri meistaraverk, og báðar fyrstu útgávurnar Morning Dew og Most Beautiful Things vóru góðar útgávur, líka sum føroyska EP’in EP var.
Løgini Bow Down og I See God Through You hava bæðið verið brúkt í sjónvarpsrøðum og telduspølum, og Bow Down, man vera eitt tað mest útbreidda føroyska lagið nakrantíð, eftir at tað var við í spælinum NBA 2K11.
Gev mær eitt eykalag
Eg minnist afturi í 2003, eg var vertur í “15 teimum bestu” í útvarpinum. Trummusláarin í Clickhaze setti seg í samband við meg, hann hevði gjørt eina fløgu, og vildi gjarna hava eitt lag á 15 tær bestu. Eg bað hann koma framvið við eini fløgu, so skuldi eg lurta, um okkurt lag hóskaði seg til hetta. Tá hann kom inn á gólvið, spurdi hann, um lagið fór at koma sum eykalag komandi leygarkvøld? Eg royndi at forklára, at eg líka mátti tjekka góðskuna, og um har var nakað, sum var nóg gott. Hann virkaði heilt ovfarin, at eg yvirhøvur ivaðist í góðskuni.
Well, tá eg hoyrdi fløguna, hoyrdi eg beinanvegin, at hetta var ein sangskrivari við heilt serligum evnum, framleiðsla og ljóðbland vóru eitt sindur so sum so, men gávurnar kundu ikki fornoktast.
Eg haldi, at tað var lagið “When You Get Home”, ið slapp at royna seg sum eykalag í næstu sending, og tað kom eisini inn á listan, eins og fleiri onnur løg av útgávuni.
Men eg minnist eisini eina konsert í Gimle í Roskilde, og eina aðra á G! Festivalinum, báðar í 2005. Hetta var um tað mundið, at onnur útgávan Morning Dew kom út. Bólkurin hevði sera torført við at flyta løgini út á konsertpallin í nøktandi góðsku. Eg minnist, at Jonhard Hammer, ið eg arbeiddi saman við tá, helt meg vera farnan ov langt, tá eg gav ummælinum av konsertini hjá Høgna á G! 2005 yvirskriftina “Høgni Lisberg skuffaði aftur”. Kanska hevði Jonhard grein í sínum máli. Men samstundis so vísir upplivingin í kvøld av onkrum av somu løgum, hesaferð við rætta bólkinum, hvussu rætt eg hevði. Høgni livdi ikki upp til potentialið tá, men sum tað kennist gott at staðfesta, at tað ger hann nú.
Høgni, Knút og Jan Rúni
Ja, sum mín góði vinur, tónleikanørdur og porkerningur Eiler Sørensen segði í kvøld: “Høgni er nógv betri live enn á fløgu”
Tað sigur nógv, tí fløgurnar eru meistaraligar, men eg haldi at Eiler hevur rætt. Henda trioin: Høgni Lisberg við rødd og á kassagittar, ið eisini virkar sum ásláttursljóðføri, Knút Háberg Eysturstein á tangentum og tøkni av ymiskum slag og rødd og so Jan Rúni Poulsen á trummum og ásláttri – er ómetaliga góð. Teir hava allir framúrskarandi góðan smak, og spæla væl, umframt, at teir kennast og rigga saman.
Fyrstu ferð eg hoyrdi teir spæla saman við júst hesum setuppinum var á G! fyri nøkrum árum síðan, haldi eg. Eg hugsaði, at hetta var tað. Endiliga hevði Høgni sett røttu manningina saman. Í Jan Rúna hevur hann funnið ein trummara, ið kann geva tónleikinum tann dynamikk og tað lív, ið hann skal hava, og í Knúti hevur hann funnið gandakallin, ið skapar so stóran part av ljóðmyndini, ikki bert við tangentum og elektroniskum snildum, men eisni við eini rødd, ið gevur løgunum rætta litin.
Knút er eins og Høgni royndur sum frontfigurur, hansara rødd er góð og ljóðar sum eina forsangari, ikki sum ein kórsangari, og tá Høgni sjálvur ofta syngur kórræddirnar á fløgunum og tær ofta virka meira sum dialogur enn sum kór, er tað fantastiskt at kórræddirnar eisini á konsert verða sungnar av eini rødd við forsangara karakteri.
200, nei 300
Tað er torført ikki at draga paralellir til 200, tá man hoyrir trionina Hogni. Her er eisini rokkur, væl spældur tónleikur, politiskir tekstir, uppróp til kollvelting og enntá eyðkendu rópikórini, ið 200 hevur gjørt til sítt vørumerki.
Men hetta er ikki 200, og fyri tey eldru, so er hetta heldur ikki Musketerarnir. Hetta er kanska heldur 300. Skálkabrosið hjá 200 sæðst og hoyrist ikki her. Hetta er ramasti álvari. Tónleikurin er eisini munandi meira fjølbroyttur og ljóðmyndirnar ikki líka einfaldar, her eru fleiri tempo og fleiri løg av tónleiki. Alt sum spælt verður tykist væl umhugsað, og allir partar av ljóðmyndini komponeraðir til at geva løgunum rætta tónan og rætta litin.
Killer in me
Høgni hevur so ræðuliga nógv løg at velja ímillum, tí er torført at seta saman ein lista við 16 løgum, og velja hvørjar darlingar man skal killa, og fyri ein gamlan fjeppara sum meg, koma altíð at mangla nøkur løg. Men samstundis haldi eg, at skráin var góð, og sett saman á rættan hátt, so stemningur bleiv bygdur up.
At byrja við Killer in Me av Call For a Revolution var djarvt, men riggaði væl, intensiteturin var beinanvegin í topp, og ikki minst samspælið millum røddina hjá Knúti og tí hjá Høgna varð servara frá fyrstu løtu. Lagið er sera intenst, hóast tað ikki telist millum tey villastu hjá Høgna.
Guð er í kærleikanum
Tað vóru serlig løg av Call For a Revolution, ið fingu pláss fyrstu løtuna, tí eftir Killer in Me kom frálíka lagið Back Against the Wall, um chilenska protestsangaran Victor Jara, ið bleiv píndur og dripin av herinum. Vit sungu við hesa løtuna “There must be some kind a way out of here”. Síðan kom tittullagið á fløguni, protestsangurin, ið átti at verið slagsangur hjá Anti Wallstreetrørsluni, ið saman við okkum kundu rópt: “Raise Your voices and take what’s yours all you anonymous.”
Fjórða lagið legði kollveltingina til viks eina løtu, vakra lagið I See God Through You, her stóð Høgni á pallinum við einum sera inniligum og vøkrum útrykkið, og sang um at missa trúnna, bert Høgni við kassagittari og Knút á tangentunum. Hetta er ein vøkur kærleiksballada, um at hóast trúgvin á himmalin og einglar er mist, so skilir hann, at guð finnist í kærleikanum millum fólk.
Call For a Revolution er hóast yvir 4 ár á bakið nýggjasta útgávan hjá Høgna, og hon átti ikki færri ein 7 av teimum 16 løgunum, ið Høgni framførdi.
Fantastiska vakurt
Høgni helt fram í friðarliga sporinum við sveimandi balladuni Under Streetlights av Con Man, áðrenn teir aftur leitaðu til Call For a Revolution og spældu Of Fear to Fear, Justice For All og Things You Need to Work Out on Your Own. Tað síðsta av hesum løgum er fantastiska vakurt, ein nærum Anthony and the Johnson kend sveimandi ballada.
Einasta føroyska lagið á skránnið var Fólkið í Sprekkunum av EP, og var hetta við til at byggja stemningin upp til ein meira lívligan og larmandi part av konsertini. Hetta byrjaði við lagnum How High av Haré Haré, eitt lag, ið vaks og gjørdist eitt slag av jam, ið var so vilt, at eina dama, ið sat tætt við okkum okkum, datt av stólinum, so nógv hon klappaði.
Settu lív í
Big Personality, Burstin Bubble og Soul Company allir av Haré Haré fingu veruliga sett lív í Reinsaríið, og vístu hvussu væl hesir triggir Høgni, Knút og Jan Rúni duga at rokka. Hetta eru funky løg, og tú kanst illa annað enn vagga við og syngja við.
Ringt at velja
Tað er løgið at hugsa sær, at fyri 10-13 árum síðan var nógv størsta hittið hjá Høgna, tað kontrikenda Just Dig, men í dag sleppur lagið ikki eingongd upp í part. Heldur ikki nakað lag av fyrstu útgávuni sleppur við, og sjálvt meistaraverkið Con Man fær einans 2 løg við á skránna. Annað av hesum løgum Sea of Mercy slapp at liggja sum ein buffari millum lívligu funkuttu løgini av Haré Haré og endalagið, stóra hittið, ið eisini er av Haré Haré: Bow Down (To no Man). Her var ikki neyðugt hjá Høgna og bólkinum at bukka, tí teir blivu klappaðir skjótt og væl inn aftur, at spæla vakra sveimandi tittullagið av Morning Dew.
Fantastiskt
Hetta var ein fantastisk konsert, við einum fantastiskum solisti, ið hevur funnið júst tann rætta bólkin at spæla við sær. Hetta er synergi, tá hon er best, saman eru teir so ræðuliga nógv meira enn summurin av einstaklingunum.
Umheimurin hevur í ein mun varnast Høgna. Hansara løg eru í sjónvarpsrøðum, og telduspølum, men satt at siga, er tað undarligt, at hesin bólkurin ikki spælir útseld stadion kring USA ella Evropa, tí hetta er í heimsflokki.
Eg var aftur í Brunsj og ummældi fløgu, hesaferð var tað Huldasound hjá Huldu. Hon fekk 4 av 6 stjørnum.
Hetta er elektroniskur poppur og í støðum ordiliga gott, her kann man t.d. nevna útvarpshittið Every Drop, Kate og kanska eisini Stay away. Men her eru onnur løg, ið ikki eru líka væleydnaði.
Sum flestu debutfløgur, so peikar fløgan í nógvar ymiskar ættir, her er nógv, sum er sera myrkt, men eisini partar sum eru reindyrkaður poppur. Hetta kann vera sjarmerandi, og í hesum førinum er tað ok, Jens L. Thomsen hevur framleitt og tað hoyrist aftur.
Tað var ein heilt serlig uppliving, tá eg og eini 100 onnur vóru savnaði í Reinsarínum til fyrstu av trimum jólakonsertum hjá serstakliga væl spælandi bólkinum Bjøllubandin. Í kvøld vóru gestirnir Guðrið Hansdóttir, Hallur Joensen og Høgni Lisberg, men sum ein eyka kalendaragáva fingu vit eisini Jessicu, dóttir Hall við eini vakrari útgávu av “Oh Holy Night”.
Tiltakið hevði nógv hæddarpunkt, og ringt er at koma uttan um “Sleturokk”, har teir báðir Bjøllubandittarnir Benjamin Petersen og Knút Háberg Eysturstein sungu, ella “A Spaceman Came Travelling” hjá Chris De Burgh og “Santa Claus is Coming to Town”, sum Høgni Lisberg tulkaði meistarliga.
Men einki av hesum er dagsins gáva í dag, ístaðin er tað eitt annað absolutt hæddarpunkt: deiliga løtan, tá Guðrið Hansdóttir bjóðaði Halli Joensen á pallin, og tey saman sungu “Blue Christmas”, eg pilkaði telefonina úr lummanum og filmaði løtuna, her er hon:
<
Góðu fittu Nudlalesarar
Nú í jólamánaðinum, er ein jólakalendari er á hvørjum horni. Mær so líkt, so vil eg ikki skilja meg burturúr, so sjálvandi er eisini ein jólakalendari her á Nudlum.
Hvønn dag fram til jóla deili eg okkurt gott við tykkum. Tað kann vera ein góður sangur, ein góð mynd, ein yrking, eitt viðmæli, ein leinkja, eitt filmklipp, ein søga, ein gáta ella okkurt heilt annað.
Seinastu 19 árini ella so, havi eg havt pakkakalendarar til synir mínar, líltar gávur, summar jólaligar, aðrar ikki so jólaligar. Soleiðis verður eisini her á Nudlum.
Vónandi tíma tit at vitja aftur, um ikki hvønn dag, so næstan hvønn dag, eg kann enntá lova, at summi klipp ella sangir vera somikið góð, at tit saktans kunnu vitja fleiri ferðir hvønn dag.
Mánadagin var eg aftur gestur í Brunsj fyri at ummæla fløguna “Call For a Revolution” hjá Høgna Lisberg. Hetta er 6 fløgan hjá Høgna, og alla tíðina hava vit uppliva eina búnan, og tað gera vit aftur her.
Aftur hesaferð er fløgan framleidd av Høgna og James Thomas, ið eisini framleiddu Haré Haré og Con Man. James Thomas ljóðblandaði eisini føroysku stuttfløguna, ið Høgni gav út í fjør. Teir báðir rigga ótrúliga væl saman, so tað er gleðiligt at samstarvið heldur fram.
Nú havi eg verið so heppin, at hoyrt Høgna spæla tvær konsertir seinastu vikurnar, fyrst í Reinsarínum við fullum bólki, konsertin var heilt framúrskarandi góð. Hetta var fyrstu ferð, at eg hoyrdi flestu løgini, so eg fekk eitt fyrsta inntrykk, sum var live.
So hoyrdi eg hann aftur á Hoyma nú leygarkvøldið, har útrykkið var barberað niður til Høgna á sang og gittar og Benjamin Petersen á gittar og kór. Nú hevði eg lurta eftir útgávuni í yvir eina viku, so nú kendi eg løgini nógv betur. Men hetta at uppliva tónleikin so naknan ger, at man fær eitt heilt annað inntrykk av løgunum, og man sær betur, hvussu væl tey halda sum løg.
Seinastu tvær útlendsku fløgurnar hjá Høgna hava verið heilt fantastiskar, men eisini ræðuliga framleiddar, har Høgni og James Thomas hava spælt flestu ljóðføri sjálvir. Hesaferð er tað øðrvísi, nokk fyri fyrstu ferð nakrantíð hevur Høgni fingið ein bólk, sum livur upp til potentialið hjá Høgna, eg haldi serliga at konsertin í Reinsarínum vísti tað.
Høgni spældi á G! í sambandi við Con Man útgávuna, eg haldi, at tað var í fjør. Tá hevði hann Jan Rúna Poulsen og Knút Háberg Eysturstein við sær, tað var eisini ein framúr framførsla. Nú hevur hann so bygt víðari á tann bólkin, har Benjamin Petersen og Mikael Blak eru komnir við.
Hetta er ein heilt framúrskarandi manning, og Høgni hevur so valt at arrangera løgini saman við teimum (tó ikki Benjamin), at jamma seg til úrslitið, og tað riggar væl, og gevur løgunum nakað eyka, í mun til seinastu útgávurnar, har tónleikurin er bryggjaður saman við James Thomas í upptøkuhølunum.
Eg haldi, at tónleikurin er nokkso tvíbýttur á hesari útgávuni, og tað er hann sum so hjá Høgna á seinastu nógvu útgávunum, vit hava balladurnar, ið eru vakrar og inniligar, og so hava vit eitt slag av modernaðum og ræðuliga funky soul rokki uppá tann feita mátan.
Tað hoyrist væl á tónleikinum hjá Høgna, at hann er trummuleikari, hetta er ordiliga rútmiskur tónleikur, beatið hevur nógv at siga.
Tekstheimurin er heilt óluksáliga politiskur, men tað hevur hann verið á nógvum av hansara seinastu útgávum, men kanska serliga tittulin “Call for a Revolution” penslar tað út hesafeð.
Lagið er sera funky og livandi. Tað er fyrsta lag á fløguni og hevur eina áhugaverda byrjan har lagið akkurát sum verður vundið í gongd og finnur fótafestið, ið er ræðuliga feel good, næstan Gorillaz kent. Men teksturin er ultra politiskur, ein regulerur kampsangur, ordiliga 60 ára kent, men í sera modernaðum hami. Hetta átti at verðið slagsangur hjá anti Wall Street rørsluni.
Hann tosar um The Tower í fleiri sangum m.a. tí fyrsta og næsta, ið er tey í tornunum, ið bestemma, eg kann bara ímynda mær, at hann tosar um háhús, har kapitalistarnir sita og bestemma yvir okkum. Hann nevnir t.d. eisini Anonymous, felagsskapin av teldusnýkum, ið berjast fyri opinleika og móti órættvísi. Hann sigur:
“Raise Your voices and take what’s yours all you anonymous.”
Sjálvandi kann tað vera øll okkum andlitsleysu, ið eru finnir í leikinum hjá kapitialistunum, men eg haldi ikki, at tvítýdningurin er ótilvitaður.
So var aftur ummæli á skránni, hóast Brunsj ikki fer at hava ummæli hvørja viku í vetrarskránni í ár, so vera tó ummæli av og á, og í dag var so tað fyrsta í hesum umfari.
Nýggja fløgan hjá Ginman/Eivør var á skránni. Henda framúr góða útgáva fekk bestu skoðsmál frá mær, og endaði við at fáa 6 av 6 stjørnum.
Tað var heldur ikki uttan orsøk, tí tey klæða hvør øðrum, ikki bara høvuðsleikararnir lag og orðsmiðurin, basssnillingurin Lennart Ginman og føroyska songkvinnan við tí stóru røddini Eivør Pálsdóttir, men allur bólkurin klæðir hvør øðrum.
Ginman/Eivør er eitt vakurt klútateppi, sett saman av stakleikarum, ið hvør í sínum lag er sera vakur, men settir saman er heildin uppaftur vakrari.
Savnsfløgan 12 góðir hjá Martin Joensen varð ummæld í seinasta Brunsj ummælinum áðrenn summarsteðgin. Eg gloymdi at leggja tað út tá, men fyri at fáa tað í savnið kemur tað út nú.
Fløgan er eitt savn av sangum, ið ein av okkara størstu lagsmiðum hevur gjørt gjøgnum árini.
Martin er í føroysku kongaligu familjuni innan sangskriving, men kundi í fleiri førum notið gott av betri prodúsara á sínum útgávum. Her eru løgini, ið sonur hansara Sakaris hevur framleitt tey bestu, og størri samstarv millum feðgarnar er ynskiligt, er eitt av nógvum poengum, ið eg komi við í sendingini, sum í øllum førum fyribils bleiv mítt síðsta ummæli í Brunsj.
