Hugleiðingar eina týsnátt á B8

At missa eitt foreldur er ein ræðsla, ið eg havi havt í mær, frá barnsbeini, tá ein flokksfelagið misti pápan. Hetta, at foreldur ikki liva ævigt, gjørdist alt for týðiligt alt for tíðliga. 

Seinnu árini er henda ræðsla vorðin títtari, verið meira støðug og eisini meira realistisk. Tí heilsustøðan hjá pápa mínum er vorðin alsamt verri, og ofta hevur tað verið tætt við.

Nú eg skrivi hesi orðini liggur hann beint við síðuna av mær í eini sjúkrahússong og andar tungt, væl hjálptur av iltini, ið hann fær blásta í næsagluggarnar av eini maskinu. 

Læknarnir eru givnir at viðgera, og geva honum nú bert pínustillandi og doyvandi.

Ræðslan er nú veruleiki, ella rættari verður veruleiki skjótt.

Mynd: Miðlahúsið – Vilmund

Andlát: Árni Olsen Dam, russiskur konsul andaðist í dag 84 ára gamal á Landssjúkrahúsinum, jarðarferðin verður lýst seinni. Er tað soleiðis andlátið skal ljóða? 

Skal konslatittulin við? 

Eg haldi tað, tí babba er errin av konslatittlinum, og tað sum konslatittulin stendur fyri: Leiklutin, ið hann hevur havt í góða samstarvinum við russar, ið nú er eitt handilssamstarv, ið hevur avgerandi leiklut fyri vælferðina í Føroyum.

Í 70’unum og 80’unum, tá kommunistaræðslan var størst í Føroyum, hevði samstarvið við russar ávísar keðiligar avleiðingar og atfinningar við sær, eins og tað hevur nú, tá stórur partur av Vesturheiminum er í andsstøðu við Putin og hansara stýri. 

Men tað kemst ikki uttanum, hvussu stóran týdning hetta samstarv hevur havt fyri okkum sum tjóð. 

Babba, sum altíð hevur verið fólkaflokksmaður, hevur havt bæði ein menniskjaligan og realpolitiskan vinkul til samstarvið. 

Á aðru síðuni hevur hann sæð teir russar, ið hann hevur møtt, og ofta hevur tikið hond um, sum menniskju, ikki sum eitt system. Hesi menniskju hava uppiborið virðing og livilig korð, tí hevur hann arbeitt saman við teimum, og ofta hjálpt, tá tað t.d. var svanligt umborð á russiskum trolarum á Skála. 

Hin síðan er møguleikarnir fyri samhandli, hvussu stóran týdning tað hevur, tá vit byggja land. Tí mugu vit samstarva við aðrar tjóðir, og møguleikarnir fyri samstarv við russar eru stórir. Hetta sóu vit eisini tá makrelósemjan var við ES.

Eg hugsaði um hetta, tá eg eftir tíðindini í kvøld hoyrdi andlátini. Hvussu skal hansara andlát ljóða. Tað tykist kanska skeivt  at hugsa so, tá hann enn liggur her og andar. Men vit sita her og bíða eftir deyðanum, tí fari eg at hugsa um hetta. 

Tað er ræðandi – tí babba er ein kempa, kanska ikki í vøkstri, men hann er ein kempa av einum manni. Hann plagdi at siga, at hann var ein dupultmusklaður vestmenningur, og so spenti hann vøddarnar á tøttu ørmunum, soleiðis at stuttu ermarnar á skjúrtuni krupu enn longur upp. 

Flest øll elska sjálvandi pápa sín, og halda frá barnsbeini, at pápin dugir alt. Tá man veksur til, skilur man, at soleiðis er ikki. Pápar duga ikki alt. Men pápi mín dugir alt møguligt, og hann er ein heilt serligur maður, ið hevur havt nógv at siga í lívinum hjá nógvum fólki. Hetta hoyri eg allastaðni eg komi, og hetta havi eg altíð hoyrt.  

Fyrr í kvøld kom Dupultkvartettin í Ebenezer á gátt. Alexander Samuelsen, sum syngur við teimum, kom til mín fyri nøkrum vikum síðan, og spurdi eftir pápa mínum, tí hann hevði ætla sær at fara við Dupultkvartettini á gátt og syngja fyri honum og mammu. 

Eg svaraði sum var, at hann lá innlagdur, og Alexander segði, at teir skuldu fara framvið, so skjótt sum babba slapp heim aftur.

Tá tað nú stóð klárt, at babba ongantíð slapp heim aftur, ringdi eg til Alexander, fyri at siga frá, og spyrja, um teir ikki kundu syngja til jarðarferðina, soleiðis sum babba hevur ynskt. 

Tað gjørdist mær beinanvegin greitt, at hesin maður, ið eg als ikki kenni, var djúpt rørdur av støðuni. Hann segði, at teir komu út at syngja fyri honum í dag, tí tað vildi hann geva Árna, sum hevði rørt hansara lív, longu tá hann heilt ungur byrjaði at arbeiða sum bókhaldari, og sum enn var ein góður vinur. 

Hetta við sangi hevur altíð fylt nógv hjá babba, serliga sálmasangur. Um tað yvirhøvir hevur borið til, so hevur hann verið til guðstænastu hvønn sunnudag og sungið við av heilum hjarta. 

Eg minnist sum barn, at tað var eitt sindur flovisligt, at hann sang so hart í kirkjuni, men hetta er ein eginleiki, ið eg veruliga havi dugað at sett prís uppá sum vaksin. Hetta bara at syngja av heilum hjarta, óansæð um hann kendi sangin frammanundan ella ei. Tað tyktist sum áskoðanin var, at til bar altíð at drynja orðini uppá pláss, um okkurt lag ikki heilt sat, sum tað átti. Hann fann gleði í sanginum, og ivaleyst eisini eina andaliga uppliving. 

Tá babba nú lá her nógv doyvdur, var tað hjartanemandi at síggja, hvussu varrarnar royndu at fylgja við, vakra sanginum hjá Dupultkvartettini, tí orðini til “Jesus hitt einasta” dugir babba, sjálvti í einum mjørka av doyving. Hóast einki ljóð kom av varrunum, so sang hann við innantanna. 

Eg hugsaði aftur á løtuna 29. august 2018, tá babba helt seinasta føðingardag sín í mínum barndómsheimi á Landavegnum. Tíðin áðrenn hetta hevði verið hørð, við miseydnaðum skurðviðgerum í Danmark, og einum ári, har stórur partur var horvin í koma-mjørka í Aalborg. 

Eg  hevði tí avgjørt, at føðingardagsgávan hetta árið skuldi vera ein sanguppliving: Martin Joensen kom framvið, og sang Vestmannasangin og nakrar aðrar. M.a. “Eg reið mær avstað”. Hetta var ein rørandi vøkur løta, ið altíð fer at vera við mær. Eisini tá hevði babba hug at syngja við.  Og sum vant fylgdi ein søga við, og babba fortaldi Martini, at “Eg reið mær avstað” varð spældur til brúðleypi hjá honum og mammu.

Árni og Marianna

Babba visti nógvar søgur, heilt nógvar søgur. Nú hann liggur her og andar eru orðini burtur ella í øllum førum innantanna, og við teimum søgurnar. Tá er tað við takksemi, at eg hugsi um sendingarnar, ið Jógvan Arge gjørdi við babba fyri nøkrum árum síðan. Har eru nógvar av søgunum festar á band, og til ber at vitja afturá tær.

Nú klokkan nærkast fýra, og náttin skjótt verður til ein vaknandi dag, so kann eg ikki annað gleðast um, at hava havt Árna Dam sum pápa í næstan 48 ár. Enn eru tríggjar vikur til mín føðingardag, men í ár verður hann uttan babba. Tað verður fyrstu ferð, tí tá er hann farin higani. Óansæð um eg havi verið úti ella heima, so hava hann og mamma ringt ella vitja, í ár verður tað bara mamma.

Eg kann ikki nevna babba, uttan at nevna mammu. Í 56 ár hava tey verið gift. Brúðleypið varð hildið í Vestmanna, og kom í lag, eftir at hann sum ein ungur sjómansskúlalesandi gjørdi sær ørindi inn til Jóan Jakku at keypa lissur, og møtti har ungu krambakvinnuni. 

Fyri nøkrum fáum vikum, síðan fortaldu hann og mamma okkum aftur um hetta. Hon segði, at hon væl visti, at tað ikki vóru lissur, ið hann var komin eftir, tí hann var ikki tann einasti sjómansskúlanæmingurin, ið keypti lissur hjá Jóan Jakku. 

Hetta flentu vit øll eftir. Men meðan vit sótu og vaktu yvir babba í gjár, viðgekk mamma, at tað vóru ikki bara sjómansskúlanæmingarnir, sum dámdu at hyggja at krambakvinnunum. Krambakvinnurnar runnu allar út at hyggja at, tá sjómansskúlanæmingarnir komu út av Sjómansheiminum, har teir búðu. 

Eg kann ikki lata vera við at smílast um, at Jóan Jakku nú er Sirkus, og at har møtast enn í dag fólk, ið velja at ganga sína lívsleið saman. T.d. møtti eg míni elskaðu Gunn í somu hølum fyri júst 15 mánaðum síðan í nátt. 

Árni og Marianna eru fyrimyndarlig. Gamaní hjúnarbandið hevur ikki altið verið ein dansur á rósum, tað eru hjúnarbond ongantíð. Men tey hava hildið saman, og hava livað saman. Tað er trupult at hugsa um tey, uttan at hugsa um tey saman. 

Serliga hesi seinastu 5-6 árini, tá heilsan hjá babba hevur kravt nógv av teimum, eru tey vorðin enn tættari. Tað er nokk ikki at taka munnin ov fullan at siga, at hann hevur fylt alt hennara lív, og at hon hevur livað fyri hann. Hesin kærleikin er so sterkur, at eg eri glaður at hava upplivað hann. Tí eins og við babba, so er hann heilt serligur.

Eg eri so glaður, at eg valdi at flyta heim aftur úr Danmark, og at mínir tríggir yngstu synir hava upplivað abba sín í gerandisdegnum, og hava notið gott av hansara stóra kærleika.

Hann hevur altíð verið fúsur, at koyra teir, ella hvat annað teir hava havt tørv á, og teir elska hann allir. Tað var sera kensluborið, tá teir sluppu inn at siga farvæl í dag, men eg eri glaður fyri, at teir hava fingið lov til tað. Hann hevur verið ein góður abbi, ikki bert fyri teir sum búgva her, men eisini fyri elsta sonin, ið somuleiðis slapp at uppliva ein gerandisdag við abba sínum, tá hann fyri nøkrum árum síðan búði í Føroyum nakrar mánaðir. Eisini hini trý abbabørnini hava átt eitt stórt pláss í hjartanum hjá Árna abba.

Á jólum var Magnus elsti sonurin heima, mest tí hann vildi uppliva enn eini jól við abbanum, og báðir nutu dagarnar, ikki minst at telva saman, tað var stuttligt fyri teir báðar.

Eg verði samstundis illur um hesa koronasóttina, ið hevur forðað elsta soni mínum Magnusi, og systkinum hjá mær at brúka tað tíð, ið tey vilja saman við babba seinast árið, tí ferðing úr útlandinum er so avmarkað. Eg veit, at vóru umstøðurnar vanligar, so sótu tey her nú. Men ístaðin mugu tey bíða eftir kanningarúrslitum, og flogførum, ið ikki longur flúgva hvønn dag. Men gott er, at tey alíkavæl hava sloppið at vitja hann í farna árið.

Ja, kenslurnar eru fleiri ymiskar, gleðin um mannin, pápan og menniskja, stoltleikin um at vera sonur hansara, og tað, ið hann hevur lagt í meg, og so sorgin um, at eg skjótt ikki longur fari at hava hann í mínum lívi. Men eg fekk hann í næstan 48 ár, tað er ikki øllum beskorið. 

Gott nýggjár

Nú árið bert hevur tríggjar tímar eftir, kann eg hyggja aftur á eitt hendingaríkt ár, bæði á persónliga, mentarliga og yrkisliga økinum. Man er vorðin eitt ár eldri, og lívið gerst bestemt ikki verri við árunum.

Eg havi hetta árið upplivað at finna kærleikan aftur, eftir nógv ár sum stakur, eru Tinder og Happn strikaðar, limaskapurin í Single í Føroyum og Faroe Dating eru somuleiðis strikaðir, og ístaðin er komin ein ótrúliga deilig, fitt, klók og fantastisk kvinna úr Moss inn í mítt lív. Tað kennist gott, spennandi og deiligt.

Dreingirnir eru nú blivnir 25, 18 og 16 ár, meðan tann yngsti verður 12 ár um 8 dagar. Teir eru tey mest fantastisku menniskjuni, ið eg kenni, og um ikki annað kann eg gleðast um, at hava givið heiminum teir, tí teir fara uttan iva at gera heimin betri á síni lívsleið.

Nudlavirkið er eisini vaksið, vit eru nú 9 fólk, og hølini í gamla slaktarínum í Smæruni eru skift út við J.H. Schrøters 13, har Carl Vilhelm Weihe plagdi at búgva. Har liggur lítla Nudlavirkið millum teir báðar risarnar Skansi Offshore og SMJ. Hábærsligt selskap og frálík høli. Vónandi fara vit at skapa nógv gott samskifti til okkara kundar í 2020 og árini frameftir.

Hetta var eisini árið, har eg bleiv Roadie Dad, eg havi koyrt Marius og hansara DJ Jonas, kring landið, har teir hava framført undir navninum Marius DC, fyrsta EP’in er eisini útgivin, og móttøkan hevur verið so sera góð.

Marius tekur táttin sum rappari uppeftir mær, men hevur so øgiliga nógv betri gávur enn eg, so tað er stuttligt at síggja. Tað verður spennandi at fylgja honum í 2020.

Men 2019 gjørdist eisini árið, har MC-Hár aftur fór á pall. Vit eru ongantíð givnir, men hava ikki spælt nakra konsert síðan 2016, tá vit høvdu 25 ára jubileumskonsertir í Reinsarínum, á Tórsfest og í Maggies.

Í ár var tað ein stúðstappað Perla, ið var karmur um konsertina. Tað kendist fantastiskt aftur at standa á palli við mínum ótrúliga dugnaligu og fittu vinmonnum, og at spæla fyri fólki, ið flest øll hava eitt forhold til tónleikin, ið vit hava skrivað gjøgnum árini. Ein serlig tøkk til yvirkroppaballið á fyrstu rekkju.

Her er sum vant fiskasúpan í kvøld og hurðin er opin og útsýnið er fantastiskt, ja, sjálvt í hesum veðrinum ber til at síggja fýrverkið, ið onnur hætta sær út at skjóta. Vanliga plaga fólk at koma á gátt, og lagið gerst støðugt betri sum náttin líður, kanska síggjast vit?

2020 stendur nú fyri framman, eg takki fyri árið, ið fór og gleði meg til tað, sum nú kemur.

Bygdasligur uppá tann mest kula mátan

Morgunin í morgun bar sorgarboð. Vinmaðurin Kaj Klein er farin frá okkum. Hann er farin úr maskinrúminum uppá brúnna fyri at jamma við Karl Anton, Jimmy Hendrix, Leonard Cohen og øllum hinum.

Minningarorð

Tað er bert hálvur annar mánaði síðan, at Elin ringdi til mín, og segði mær, at Kaj var sjúkur. Tað ein skelkur, men boðini komu saman við boðunum, um, at Kaj ikki visti, at hon hevði fortalt mær hetta, og at hon ikki var vís í, at hann vildi hava, at hon segði fólki frá. Tí bíðaði eg nakrar dagar, og sendi honum so eini boð á Messenger, har okkara samskifti hevur verið tey seinastu nógvu árini. Men tað vardi meg ikki, at støðan var so ring, og at tað fór at ganga so skjótt.

Eg møtti fyrstu ferð útisetavestmenningunum Kaj og Karl Anton, tá Plastnoist spældi í Føroyum í 1992 ella 1993. Teir vóru á eini minitour, ið minnist meg rætt taldi tríggjar konsertir í Havn, eina í gongugøtuni undir hálvtekjuni í Handilskjarnanum, eina í SMS og eina í Bládýpinum og onkra á bygd eisini. Eg fór til allar tríggjar konsertirnar í Havn, tí hesir beiggjarnir og teirra bólkur fasineraðu meg.

Tað bleiv til eitt vinalag við Karl Anton, ið eins og eg hevði eina sera stóra passión fyri føroyskum tónleiki.

Tað var tó ikki fyrr enn seinni í nítiárunum, at eg veruliga kom at kenna Kaj gjøgnum Niels Arge Galán. Vit vóru á konsert saman á 5 Øren á Amager, eg haldi kanska, at Deep Purple spældi, ein deiliga hugnaligur dagur, har eg innsá, hvussu fitt menniskja Kaj var.

Seinni sluppu vit at venja við MC-Hár í upptøkuhølinum hjá Kaj í Århus, tá vit skuldu spæla á Spot Festivalinum í Århus í 1999.

Eftir, at Karl Anton doyði gjørdist tilknýti til Kaj enn tættari, og eg man hava verið til flest allar konsertir hjá honum í Føroyum seinastu 15 árini ella so. Ikki bert tí, at vit vóru vinmenn, men tí at Kaj í mínari metan er ein av Føroya allar størstu sangskrivarum. Fløgurnar “Úr Maskinrúminum” og “Í andglettinum” eru báðar í mínari metan meistarverk. Tað hevur ofta undra meg, hví sangir sum “Pallas Pengar”, “Sigi sum er”, “Sawyer” og aðrir ikki hava fingið størri rúmd í føroyskum útvarpi.

Kaj var sum sangskrivari serstakliga fólksligur, ja, faktiskt næstan bygdasligur, men als ikki á ein kiksaðan máta, tí Kaj var so ólukksáliga kul, at hann sjálvt dugdi at vera bygdasligur uppá tann kulasta mátan.

Eg havi savnað nøkur av bestu løgunum á hesum playlistanum.

Eg minnist nógvar ótrúliga góðar konsertir, og ein av teimum heilt góðu, var tá eg og Niels fóru til Nólsoyar eitt sunnukvøld í januar í ár, at lurta eftir Kaj Klein and The Force Majeures, ið spældu nøkur av bestu løgunum hjá Kaj og Karl Anton.

Ein fantastisk konsert og eitt festligt og váttligt kvøld fyri meg og Niels, ja, satt at siga kendist tað mest sum ein partur av sanginum “Pallasa pengar” tað einu løtuna. Men sum Kaj segði nakrar dagar seinni, “Tað var bara gevaldigt, haldi eg”, og tað var nettupp gevaldigt. Kaj var gevaldigur.

Fantastiski Terji Rasmussen hevur skjalfest konsertina á film, og vit kunnu tí uppliva ella enduruppliva part av henni á Youtube.

Man kann ikki tosa um Kaj, uttan eisini at tosa um Elina, og eg kann ikki ímynda mær, hvussu tú hevur tað Elin. Tit hoyrdu saman, og nú er annar parturin farin frá okkum. Eg hugsi um teg, og øll tykkum í familjuni. Eg vóni, at tíðin fer at lekja sárini, so frætt, at gleðin um minnini fyllir meira enn saknurin.

Eg gjørdi eina samrøðu við Kaj til Sosialin í januar 2014, tá vóru fleiri fløguætlanir á skránni, og hann hevði longu fleiri enn 50 sangir klárar, men avleiðingarnar av ferðsluóhappinum, ið hann hevði verið fyri, vóru ein stór forðing. Men bæði árræði og ætlanir vóru stórar. Tíanverri eru hesar tó ikki komnar út.

Sjálvt um eg sjálvandi syrgi um Kaj, so kann eg ikki annað enn fegnast, um tað fantastisku lagaskjáttu, ið hann legði eftir sær. Her koyrir mín playlisti á repeat og eg má smíla, tá eg hoyri hesa røddina, saman við hansara gittarspæli, kórrøddini hjá Mariu Guttesen og hammond spælinum hjá Palla Hjort, hetta er lívsjáttandi tónleikur.

Verðin er munandi fátækari, nú djúpa røddin úr Vestmanna/Toustrup Mark er tagnað.

Fólkaflokkurin er sum alkopops

Fólkaflokkurin drívur eitt ótrúliga flott valstríð, flottar lýsingar og bleytir boðskapir. Familjan er í fokus siga tey, í einum filmi, ið er so reinur og penur, at um eg ikki visti betri, so hevði eg hildið tað verið eina lýsing fyri Scientology. 

Seinasta nýggja eru realitysendingar við valevnunum, ið sita og svara spurningum, ið tey ikki kenna frammanundan. Nógvur dentur verður lagdur á, at spurningarnir verða svaraðir erliga. Eg veit ikki, um hetta skal skiljast, sum ein sonevndur disclaimer:

*Fólkaflokkurin ger vart við, at í júst hesi sendingi svara okkara valevni erliga.

Sendingarnar eru ivaleyst fínar, og vit koma inn undir húðina á hesum valevnunum. Eg eri sum marknaðarføringsmaður sera imponeraður. 

Men heilt erligt, Fólkaflokkurin er ikki broyttur innast inni, hóast innpakkningurin er ein annar. Hetta er enn flokkurin, sum virkar fyri tey fáu. Hetta er flokkurin, ið skal tryggja, at nakrar heilt fáar hendur hava alt økonomiska valdið í landinum. Flokkurin sum gevur meira til tey, ið hava nógv, og skerð inn á bein hjá teimum, ið ikki hava nokk.

Hugsjónin um, at tá tað regnar á prestin, so dryppar tað á degnin, og av honum niður á altardreingin og so víðari, er ikki heilt burturvið, men tá prestur hevur bygt eina takarennu, ið gongur beint niður til Hollands, so er ikki nógvir dropar eftir til altardreingin, klokkaran og gravaran. 

Eg kann ikki lata vera við at hugsa um, at Fólkaflokkurin í hesum valstríðnum er eitt sindur, sum hesar sonevndu alkopops. Brennivín latið í pakkning sum bomm, sær søtt og ófarligt út og smakkar eisini søtt og ófarligt. Eitt nú Bacardi Breezer, Smirnoff Ice og annað líknandi. 

Man drekkur tað uttan at vita, at tað er skítfarligt, og áðrenn man veit av liggur man og spýr tarmanar úr sær. 

Man átti jú at vita tað, hugsar man dagin eftir, tí man hevur jú bæði roynt Bacardi og Smirnoff áður, og tá var støðan tann sama.

Aja, tað sær út í øllum veljarakanningum, sum um kampanjan hjá Fólkaflokkinum riggar væl, man fær valuta fyri pengarnar. 

Vónandi verða timburmennirnir ikki so øgiligir, sum eg ræðist fyri.

 

Vit síggjast aftur komandi G!

Enn eitt G! er farið afturum – hesin festivalurin er altíð eitt hæddarpunkt á summarinum, og so var eisini í ár. 

Leygardagurin var at hyggja til fyri meg ikki so øgiliga áhugaverdur tónleikaliga. Jú, gamaní visti man, at Fatboy Slim uttan iva fór at levera ein góða DJ veitslu á sandinum, og Hans Andrias er aftur tøkur við nýggjum tilfari, hesaferð á føroyskum, tí kundi tað eisini gerast gott. Men persónliga var eg mest spentur um Gretu Svabo Bech. 

Fór Greta at klára at fylla sandin við fólki? Fór hon at bera á mál? Fór hon at fáa fatur í áhoyrarunum? Skapa neyðuga sambandi og stemningin? 

Greta hevur í mun til hini føroysku nøvnini á skránni við “Raise your Weapon”, eitt multimillióna hitt  at dúva uppá. Eitt lag, ið enntá varð tilnevnt til ein Grammy. 

Men tað eru immervekk 9 ár síðan, at Greta hittaði saman við Deadmau5, og ofta hava konsertirnar seinastu árini verið low key, og uttan bólk. Tí tyktist tað meira enn djarvt at seta hana á stóra pallin. 

Katastrofal feilbóking?

At síggja til, var eisini talan um eina katastrofala feilbóking, tá konsertin byrjaði. Sera fá fólk vóru á sandinum, neyðuga atdráttarmegin var opinbart ikki har. 

Væl bakkað upp av Per Ingvaldi Højgaard Petersen, Sakariasi Joensen og Matthiasi Kapnas, og sera flottum visuals, stóð Greta mitt á risastóra pallinum, frammanfyri tómligu strondini.

Poppveitsla

Hetta tyktist tó ikki at darvað teimum á pallinum. Tey blástu eitt popshow av sera høgum støði í gongd, og tað vardi ikki leingi, so høvdu tey drigið nógv fólk oman á sandin. 

Tey tóku avbjóðingina og vunnu á henni. Fólk, ið hevði ivast bleiv drigið oman í popveitsluna, og vit sluppu at uppliva eina langa røð av vælskrivaðum poppløgum, m.a. omanfyri nevnda “Raise your Weapon”. 

Greta og vælspælandi bólkurin leveraði eina av allar bestu framførslunum í ár, og tað er eingin ivi um, at hetta er tað slagið av pallum, ið Greta eigur at spæla á.

Vælskipað DJ Show

Høvuðsnavnið í ár var uttan samanbering Fatboy Slim, og hann skuffaði heldur ikki. Vit fingu eitt væl komponerað DJ show, við orku og megi. Alt hekk væl saman, ljós, skermar, løg og framførsla. Hesi DJ showini hava seinastu árini tikið yvir festivalarnar, fyri gamlar menn sum meg, ið elska rokkin, er tað næstan hugstoytt, at stóru rokkshowini ikki eru tað berandi á festivalum longur. Men tá man upplivir hvussu gott lív er í, má bara staðfestast, at hetta riggar, og tað riggaði eisini hjá Fatboy Slim. 

Eitt pluss eitt, kann gott geva meira enn tvey

Sum altíð á G! so eru upplivingarnar nógvar og ymiskar. 

Eitt nú var leygardagurin eitt studium í hvussu tvímansbólkar kunnu rigga ella ikki. Eitt nú var samanrenningin millum Hans Andrias við sangi og kassagittara og Torleik Mortensen á kontrabassi, rættiliga magisk. Teir komplementeraðu hvønn annan so ómetaliga væl, og fínu løgini hjá Hans Andriasi stóðu sterkari enn nakrantíð. Tað ljóðaði hamrandi væl. 

Somuleiðis frálík var konsertin hjá sama Torleiki og Andreasi Tykjær Restorff, ella Hettaher, ið teir kalla seg. Saman skaptu teir ein stórfingna ljóðmynd í fjósinum.

Tað kennist ótrúliga nøktandi við tílíkum góðum tónleikaupplivingum har tú upplivir, at hetta er júst tann rætta samanrenningin millum tónleikarar. Ein annar bólkur, ið eisini royndi seg við tveimum ljóðførum var enska duoin Ferris & Sylvester. 

Tvey ung fólk, við hvør sínum gittara. Eingin ivi um, at serliga bergtakandi røddin hjá songkvinnuni er góð og nokk mest berandi elementið hjá teimum. 

Sparsommiliga instrumenteringin er teirra stílur. Eg helt tó ikki, at hetta helt líka væl á konsertpalli, sum á upptøku. Meðan eg stóð og lurtaði, so saknaði eg ein bólk at bakka tey upp, kom við einum trummuleikara og einum tangentleikara, so kundi hetta verið ordiliga gott. Tí meðan Hans Andrias og Torleik við tí minimalistiska megnaðu at skapa júst røttu ljóðmyndina til síni løg, so kendist tað næstan, sum um Ferris & Sylvester desperat royndu at kompensera fyri, at tey ikki høvdu bólk við sær. Teirra roynd tyktiskt at vera at skapa ein ljóðmynd, ið leiðir tankarnar til White Stripes, men meðan Jack White og Megan White meistra hetta, so kendist hetta meira sum ein roynd. 

Hip hop dugir okkurt

Eg mátti so eisini enn einaferð staðfesta, at hip hop dugir okkurt, ið hini ikki duga. Aftur leygardagin, var tað íslendskt hip hop, ið fekk alt uppá kók. Emmsje Gauti megnaði veruliga at seta lív í, eins og Jóipé X Króli gjørdu fríggjakvøldið, Noah Carter hóskvøldið og UndirGrundin mikukvøldið. Gott at G! hevur latið skránna upp fyri hip hop.   

G! lærir og G! roynir

Har hendur so nógv á G!, fyri nøkrum árum síðan, var maturin stutt sagt redsilsfullur, hetta tók man hond um, og saman við Gist & Vist, ið var stóri matsyndarin, hevur man vent gongdini, so festivalgestir nú kunnu velja millum alskyns lekkrar rættir, her má eg nevna Brioche burgaran, ið var framúr góður, tá eg royndi hann fríggjakvøldið, og rættiliga góður, tá eg fekk mær ein afturat leygarkvøldið. 

Enn eitt fjós var latið upp, og har var stúgvandi full drinks barr, og hinumegin vegin var Mikkeler við ymsum betri ølum, enn tær, ið man fekk í nógvu vanligu ølteltunum. 

Hetta er sama við øllum tí nógva, ið hendur í fjósinum frálík ting.

Í ár gjørdi G! so eisini eina roynd at apa eftir Summarfestivalinum, við at leggja langar steðgir inn millum konsertirnar. Hetta oyðilegði flowið, og fekk í øllum førum meg at rýma heim fyri tíð, tí eg ikki tími at standa í reginum og bíða. Men hetta havi eg longu bloggað um.

Forbannaðir steðgir og ein ukulele – annars fínasta slag

Leygarmorgun – eg eri nýliga vaknaður í húsunum vit hava lánt í Fuglafirði. 

Fyri meg er hetta 4. dagurin á G!, ið so smátt byrjar. 

Nakrir tjaldarar við meira enn vanligum árræði, valdu at byrja festivalin við eini konsert mikukvøldið, og tá sonurin skuldi spæla har, endaði eg í leiklutinum sum sjafør og roadie – hetta er nýggi leikluturin. 

Sonurin heldur tað vera nokkso stuttligt, at meðan pápin gongur við sínum keypta ljósareyða og hvíta G! armbandi, so hevur hann fingið eitt svart og blátt VIP armband. 

Tíðin er nokk komin, at eg skal venja meg við hesa støðuna. Tí um tit ikki vita tað enn, so er sonur mín Marius heilt óluksáliga dugnaligur. Eg ivist ikki í, at komandi ár verður lítli heimagjørdi tjaldingarpallurin skiftur út við størru pallarnar á G!.

Hóast ljóðumstøðurnar á tjaldingarøkinum mikukvøldið vóru avbjóðandi og tað regnaði rættiliga illa, so fingu Marius og Jonas, ið er hansara DJ, veruliga lív í fjøldina. 

Tað er nokk lítil ivi um, at henda konsertin forpliktar, og at G! komandi ár mugu punga út til eitt ordiligt annlegg, tí glaðu tjaldingargestirnir hava nú fingið smakkin fyri tí.

Men tað fer tíðin at vísa. Nú er leygadagur og mjørkin liggur enn ein dag argandi kring bygdina, og eg hugsi um hesar dagarnar, ið eru farnir. Hvør er G! kenslan í ár?

Mangli at trokast

Sandurin er rættiliga stórur í ár, og tað kann vera avbjóðandi. 

Ikki avbjóðandi á sama hátt, sum tá sandurin er lítil, og man ikki veit, um stóri pallur verður avlýstur. 

Men ein stórur sandur ger tað trupult at savna eina nóg stóra mannamúgvu til at tað ordiliga kókar. Jú gamaní all stars konsertin, ið lat pallin upp, Phlake og eisini Eivør savnaðu nógv fólk, men har gjørdist ikki trongt uppá tann góða mátan. 

Spæliplássið vinnur

So er betri lív í á spæliplássinum, ið aftur í ár stendur fyri bestu konsertupplivilsunum. 

Eg fekk tíanverri bert um endan á Jasmin konsertini, men tað eg hoyrdi var framúr gott. Eisini danska hip hop navnið Noah Carter fekk spæliplássið uppá kók, á ein hátt sum nøvnini á stóra pallinum mugu misunna honum. 

Áleið somu kenslu fekk eg, tá íslendsku rappararnir Jópé x Króli við bólki skaptu villastu veitslu higartil á spæliplássinum. 

Men spæliplássið dugir eisini onnur ting, tær friðarligu konsertirnar fyrr um dagin, har fólk á onkran hátt bara situr og kemur fyri seg eftir dagin fyri, her má Marius Ziska nevnast fyri eina sera góða framførslan. 

Eitt annað dømi um tað friðarliga var konsertin hjá Rebekku Petersen. Við einum framúr góðum bólki stillaði stillføri sandingurin upp. Eg havi í nógv ár verið fjeppari av Rebekku, hennara stillu løg, øðrvísið tekstir og dragandi rødd eru heilt serlig. 

Hon hevur uttan iva arbeitt nógv við sínum úttrykki seinastu árini, men tíanverri ikki bert til tað betra. Konsertin var (uttan iva heilt tilvitað) so friðarlig og at eg endaði við at keða meg. Vit hava longu Leu Kampmann, Døgg Nónsgjógv og Elinborg Pállsdóttir, ið spæla hetta melankolska, og á stórum konsertpallum er tað ein altíð ein avbjóðing. 

Eivør gandaði

Her kunnu Rebekka og allar hinar hyggja at Eivør og læra ein heilan hóp. Eivør hevði eina ótrúliga dynamiska, hugtakandi og gjøgnumførda framførslu á sandinum. Bæði við atliti til løg, ljóðmynd, uppbygging av skrá, dynamikk og alt tað visuella, so munnu vit sjáldan hava sæð ein føroyskan bólk, ið er so gjøgnumførdum sum Eivør var í gjár. Men tað hevur sanniliga eisini tikið Eivør nógv ár, at gerast so gjøgnumførd sum hon nú er. 

Sprellimenninri í Joe & The Shit Boys góvu eitt orkufult spark í afturpartin til okkum øll. Konsertin á spæliplássinum var bæði herlig og stuttlig. Tað er torført ikki, at hugsa um 200, tá teir vóru 20 ár yngri, tá man hoyrir Joe & The Shit Boys. Føroyski tónleikapallurin hevur tørv á hesum slagnum av bólkum. 

Forbannaðu steðgir

Well, 4. dagurin byrjar nú. G! hevur higartil verið heilt ok. Tó hevur eitt nýtt og sera keðiligt rák rakt festivalin í ár. 

Júst eins og vanligt er á Summarfestivalinum, hevur G! í ár valt at leggja langar steðgir millum konsertirnar. 

Hetta er stutt sagt av helviti til. Føroyska veðrið er als ikki gott nokk, til at man skal ganga og keða seg millum konsertirnar, tað oyðilieggur flowið, og t.d. valdi eg at fara heim í nátt, tá tað fór at regna, og steðgurin millum Jópé x Króli og Týr var so langur. 

Vónandi verður hetta broytt aftur næsta ár. G! tit áttu altso ikki at apa eftir teimum keðiligu rákunum norðanífrá.

Vaksnir menn spæla ikki ukulele

Sum sagt, eitt fínt G! annars, men eitt lítið hjartasuff tó. Í gjár var 3. dagur. nakrar øl vóru farnar niðurum hóskvøldið, uttan tó at nakað vet av timburmonnum vístu seg fríggjamorgunin, altso ikki fyrr enn eg á spæliplássinum hoyrdi nýggja bólkin hjá Pálli Brim, Lunacci & The Lunatics. Ljóðið av eini ukulele fekk timburmennirnar at vísa sína ljótu síðu. 

Harra Guð altso, eitt er at smágentir og menn av Hawai, ið viga 200 kilo, spæla ukulele, men vaksnir vestevropeiskir menn mugu for tramin taka seg saman. Keyp ein gittar ella lat vera! Eingin tímir at lurta eina heila konsert eftir einum grannvaksnum manni, ið klimprar á tað sum í roynd og veru er eitt BR ljóðføri. 

At tú onkursvegna slapst avstað við tí í Danny & the Veetos, er ein vitnisburður um, at løgini hjá Danny & The Veetos vóru sera sterk, og at Danny var ein frontfigurur í serflokki. 

Gleði meg til Gretu

Nú er 4. dagur, høvuðsnavnið Fat Boy Slim er á skránni, og munnu vit ikki eisini fáa fleiri aðrar góðar konsertupplivingar?

Fyri meg eru nøkur “must” í dag. Ein av okkara bestu popplagasmiðjum Greta Svabo Bech fer á stóra pall við einum framúr góðum bólki aftanfyri seg. Hetta hevur potentiali til at gerast ein tann besta konsertin í Føroyum í ár. 

Eisini gleði eg meg til Hans Andrias á spæliplássinum, og søguna um G! í fjósinum. Eg ynski tykkum øllum ein framhaldandi góðan G!

Illtonkt stinkaði í gjár

Nú úttalaðu eg og Marius okkum um Illtonkt í sendingini Lyst í gjár.

Hetta var útfrá framførslunum hjá Silvurdrongi og Allahn. Tvær fínar framførslur, ið bygdu brandið Illtonkt, sum nakað spennandi nýtt og gott.

Men harra mín guð altso, alt, sum hasir báðir bygdu upp, bleiv væl og virðiliga brotið niður í gjár, tá annar partur av Illtonkt kom út. Fyrireikararnir áttu veruliga at sett eitt lítið góðskukrav til tilfarið, ið teir leggja út. Míni nossir krupu hálvavegna uppaftur í kroppin, og eg havi gingið og hoppa allan dagin fyri at fáa tey niður aftur.

Tað var serliga Bárður DC, ið skaraði framúr í síni vánaligheit í hesum beint út sagt elendiga partinum av Illtonkt.

Fy for helviti sigi eg bara!

Bárður hevði so torført við at ríma á føroyskum, at minst 40% av orðunum vóru útlendsk, hansara artikulering var so ring, at man næstan ikki skilti hann, og so hevði hann bara tveir vinklar, ið hann helt vera stuttligar “Hehe, eg havi mogga mammu tíni” og “Hehe, tú ert bøssi”

Javel, ikki beinleiðis kreativt val av vinklum, men hevði hann so kunna gjørt okkurt kreativt við vinklunum, so hevði tað kanska verið ok. Men nei, punchlines vóru ongar, og tað er einki stuttligt at kalla ein ungan mann, ið gongur í Sirkus og er partur av tí alternativa partinum av ungdóminum fyri bøssa, tí faktiskt skíta tey ungu á um onkur er bøssi, tað er ikki sum, tá eg (og Bárður) var ungur, og tað var stuttligt í sær sjálvum at onkur er bøssi.

Eg segði í gjár, at eg helt meg vera for gamlan til at luttaka. Bárður, sum er væl yngri enn eg, vísti veruliga hvussu galið tað kann ganga, tá ein roynir at spæla yngri enn man er.

Solow, var ikki nógv frægari, kvaldist í orðinum og gloymdi sín part, so hansara 2 minuttir blivu heldur stuttir. Rímini vóru tvungin ofta við at umskipa setningnarnar, so teir kennast heilt konstrueraðir. Eitt sindur sum ein 12 ára gomul genta, sum júst byrjar at yrkja.

Tó so, Solow var nakað væl frægari enn Bárður, ið annars førir í atkvøðugreiðlsuni beint nú. Vónandi fara mínir skilagóðu lesarar at atkvøða, soleiðis at vit sum land ikki siga, at hatta sum Bárður gjørdi var betri enn nakað annað í verðini.

Eg tosaði við ein, ið royndi at siga mær, at tað var mín smakur, og at eg ikki kundi siga, at Bárður var vánaligur, tí onkur helt tað vera stuttligt. Tað er so eisini sjón fyri søgn, Bárður er frammanfyri Solow í atkvøðugreiðsluni. Farið inn og broyti tað her.

Men vita tit hvat, tað passar ikki, at Bárður var eitt sindur stuttligur, ella at tað snýr seg um smak.

Eksekveringin var ómetaliga ring, heilt galið, sum eg havi sagt omanfyri, bæði í framførslu og í tilfari.

Har eru tveir møguligar orsøkir til at halda tað vera stuttligt. Eitt er at man bara hatar bøssar, og tí heldur tað vera stuttligt, at onkur brúkar bøssi sum nakað fornermandi. Hin orsøkin er um tú ert skápsbøssi, og okkurt kitlar í tær, tá onkur kallar ein annan bøssi.

Nú onkur øsir seg, um at eg eri for bersøgin her, so hava hesir báðir stilla seg upp til Illtonkt, og mugu tola sama tóna aftur.

Mynd: Illtonkt

46 er eitt tal

Tavadenn so var man 46 ár. Aldur er bert eitt tal, vilja tey vera við. Eitt annað tal er 393, tí 393 heilsanir fekk eg  á Facebook í sambandi við føðingardagin.

Eg havi nú sitið og lisið allar heilsanirnar, summar eru kreativar, summar rørandi, einkultar langar og nógvar eru stuttar, og kanska sum man í karakterbókini segði “Av handahógvi merktar”, men hóast hetta so betýður hvør einasta heilsan nakað fyri meg.

Hvørt navn og hvør mynd vekir onkra kenslu. Oftast er tað eitt minni, hugin at smíla, antin um minni, ella um persónin. Men eisini onkuntíð vekir heilsanin eina undran, hvør er nú hatta? Handan sær gott út, man hon vera gift? Ella hvar tramin minnist eg teg frá?

46 er eitt tal og 393 eitt annað tal, og skal man gera upp í tølum, so havi eg 1 hús, 4 børn, 1 skeggdreka, 1 fyritøku, 2 bilar, og hópin av fittum fólki rundan um meg.

Júst hetta við at hava góð fólk rundanum seg er so ótrúliga viktikt.

Sjálvandi fyrst og fremst synirnir, ið geva mær so nógva gleði og so nógvan stoltleika í gerandisdegnum. Men sum sanniliga eisini avbjóða mínar førleikar sum menniskja, og hendan kenslan av, um man er ein nóg góður pápi er altíð sterk. Men tá eg samstundis síggi, hvussu væl tann elsti sonurin klárar seg, so man tað ikki vera heilt galið.

Eg havi eisini fantastisk foreldur, ið hóast eld nokkso fitt eftir nøkur heilsuliga strævin ár, enn eru mær dyggir stuðlar.

Og so eru tað vinirnir, eg havi ein flokk av sera tøttum og góðum vinum, summar síggi eg kanska ikki so ofta, men tá eg síggi teir, so er vinalagið líka tætt. Men har eru eisini góðir vinir, ið eg brúki nógva tíð saman við, tað er viktikt og hitar mítt hjarta.

Frítíðin sum einligur pápi við trimum heimabúgvandi synum, ber kanska í so nógv brá av at vera ein renning millum uppvaskimaskinu, vaskimaskinu, snórum, komfýri og øðrum húsarhaldstólum. Umframt sjónvarpið, ið nokk eisini á onkran hátt er eitt húsarhaldstól. Men tá er gott eisini at hava vinir, ið koma á gátt, lokka meg í býin, í Gundadal ella bara ringja og siga hey.

Í dag kunnu tøl eisini ávirka lagið, Chelsea spælur beint nú móti Fulham, og seinni í dag er stórsteypadystur millum HB og B36, eg havi hoyrt, at B36 hevur so nógvar skaddar leikarar, at teir umhugsa at byrja við 9 monnum, livst so spyrst.

Nú fer uppmerksemið til sjónvarpsskíggjan.

Oyje – eitt sindur kensluborið hetta her

Í kvøld var eg á Landavegnum 70 og las málaran av. Foreldrini hava í dag latið lyklarnar inn í Betri Heim, tann seinasta lykilin hevði eg, tí eg skuldi framvið at siga farvæl við barndómsheimið.

Eg hevði avtalað við Tummas, yngsta sonin, at hann skuldi sleppa ein síðsta túr runt í húsinum, áðrenn tey endaliga vóru latin til nýggja eigararnar Elisabeth og Hergeir. Tá so málarin eisini skuldi lesast av, so bjóðaði eg, at vit gjørdu hetta um somu leið. 

Tummas liggur við krími, men lat seg væl í, og so fóru vit báðir. 

Eina síðstu ferð bakkaði eg inn í garðin, henda bakking, ið varð gjørd við bivandi hjarta, tá man júst hevði fingið koyrikortið, gongur í dag nærum uttan at hyggja (ikki minst tí, at innkoyringin er víðka eitt sindur fyri nøkrum árum síðan).

Seinastu tíðina hava vit borið nógv út av Landavegnum, bæði smáting og stór ting. Íbúðin á Heimasta Horni er nú á tremur við heimligum tingum, eins og bæði Rótikassin, Reyði Krossur og Sandvíkarhjalli hevur fingið sítt. 

Mín hjallur er eisini skítfullur av ymiskum, ið babba helt at vit fóru at fáa brúk fyri, alt frá trykkspularum til kúbein, frá grindakaggum til kunsttøð og frá penslum til høggijarn. Men hendan kenslan av at vit tømdu barndómsheimið hevur ongantíð veruliga sligið meg. Fólk hava spurt meg, hvussu tað kennist, og eg havi svarað, at skápini kendust tung at bera, ella okkurt annað smart ass svar, tí eg kendi tað als ikki sum nakað serligt. 

Men tá eg í dag gekk inn eftir flisunum, lat úthurðina upp seinastu ferð, vitjaði øll kømur, hugsaði um øll minnini, og luktaði luktin av hesum húsunum eina seinastu ferð, tá slóg kenslan meg, av hvussu serligt hetta í veruleikanum er.

Í gongini var heitt, sum vanligt, hatta fantastiska gamla tapetið við blómumynstrinum. Tær heitu flisarnar, ið eg so ofta havi traðka á, eftir at hava latið meg úr váta karminum á trappusteininum, tá eg var dottin í Rættará ella í bassengið, ella kanska enntá Matará ella Sandá.

Køkurin har so nógvir drekkamunnar eru druknir, har Magnus tann elsti av mínum synum plagdi at grulva, tá hann sum fyrst fødda ommu- og abbabarn vitjaði á Landavegnum, og har sum allir hinir eisini hava grulvað. Bonkurin har eg havi sovi so mangan lúrin. 

Stovan har øll jólini eru hildin og har babba plagdi at lesa Sølvpil fyri okkum systkjum, og har vit drukku drekkamunn og ótu heimabakaðar smákakur, tá gestir, ið ikki vóru sum húsfólk, vitjaðu. 

Stóri gangur har sjónvarpið hevur staðið øll árini, síðan tað kom í húsið. Eg mátti hugsa um fyrsta sjónvarpið, tað var av slagnum Fisher, haldi eg. 

Eg fór inn í kamarið, mítt kamar, hetta kamarið, ið plagdi at vera tvey kømur, men bleiv gjørt til eitt, tá Mathilda flutti til Danmarkar og Janus fekk hennara kamar í kjallaranum. Eg mintist nógvar langar nætur, har eg sat uppi og spældi Pirates á Commodore 64 har. Eg hugdi at kamarshurðini, har hurðaplakatin við Samanthu Fox plagdi at hanga. Hetta kamarið, har eg havi havt so nógvar stuttligar og góðar løtur saman við vinum. Eg kom at hugsa um 18 ára føðingardagin, ið eg helt har, hetta kvøldið, ið eisini var, tá eg fyrsti ferð hevði eina damu at yvirnátta.

Við síðurnar av, kamarið hjá mammu og babba, eisini við blomstruttum tapetið, og merkjunum í teppinum av songini, ið hevur staðið í sama stað í eini 35 ár. Henda songin, ið nú stendur á Heimasta Horni. Tey gjørdu sku’ kramm back in the day. Eg minnist, hvussu eg ofta sum barn kreyp inn í kamarið um náttina at liggja ímillum tey, soleiðis sum mínir dreingir eisini hava gjørt eftir meg. 

Ein klumpur vaks í hálsinum, og tá eg fór út í køkin aftur, og legði lykilin til húsini í vindeygakarmin, kom eg at hugsa, at eg nú fyri fyrstu ferð í eini 40 ár, ikki kundi læsa meg inn aftur í húsini.

Hóast eg langt síðan havi fingið mítt egna heim, og mína egnu familju, so hevur Landavegurin 70 altíð kenst sum heim eisini, sjálvt nú innbúgvið var farið, so kendist hetta sum heima. Tað var kensluborið, tá eg tók í lási á úthurðini seinastu ferð, og fór út í tún. 

Alt mítt lív hava vit átt Landavegin 70. Í morgin eigur ein onnur familja hesi húsini. Eg vóni, at tey fara at fáa líka nógva gleði av húsunum sum vit, og at tey eisini verða líka góð við húsini, sum vit hava verið – Tí vita tit hvat? Eini hús eru ikki bara eitt ting, tey eru eitt heim. 

Deyðsfellur í morgunferðsluni

Aftur í dag mundi tað gingið galið, tá eg setti sonin av við Skúlan á Argjahamri. Eitt foreldur, ið føldi at barn teirra ikki tolir at ganga nakrar metrar í regndropum, mundi bakka á Tummas, tá hann í regninum rann úr bilinum hjá mær inn í skúlan, lukkutíð var Tummas uppmerksamur og steðgaði fyri bilinum, ið nærum bakkaði í blindum. 

Nakrar minuttir seinni koyrdi eg so framvið næstu deyðsfelluni, ið eg møti dagliga, avbrotnu gongubreytini millum Glasir og Bónus. Í morgun var tó eingin, ið leyp út fyri bilin her, so hóast fóturin var klárur á bremsuni, so slapp eg undan at traðka á hana – hesaferð. 

Eg seti vanliga synirnar av á ávikavist Argjahamri og Glasi á veg til arbeiðis. Tað gera nógv onnur eisini, tí er ferðslan nógv kring báðar skúlar. Men hóast hetta verður als ikki nóg mikið gjørt fyri at gera økini trygg hjá børnum og ungum at ferðast. Faktiskt tvørturímóti – tað er eftir míni bestu sannføring bara ein spurningur um tíð, áðrenn onkur kemur til skaða ella tað, sum verri er.

Bumm fyri

Mynd í dagsljósi, har tit síggja, hvussu tætt við skúlan parkeringspláss eru, har tú uttan vanda kanst seta fólk av.

Skúlin á Argjhamri er millum nýggjastu skúlar í landinum. Her er sanniliga tikin hædd fyri parkering. Eitt stórt parkeringspláss er beint niðanfyri skúlan og niðanfyri barnagarðin beint við síðurnar av skúlanum er eisini eitt parkeringspláss. Sostatt er eingin orsøk at bilar skulu koyra inn á plássið við inngongdina at parkera meðan barnið fer av, og slett ikki um morgunin, tá eini 3-400 børn og lærarar ganga har.

Vanliga mannagongdin er, at bilar steðga í rundkoyringini at seta børn av, børnini skulu síðan ganga/renna alt eftir hvussu veðrið er, yvir til inngongdina. Onnur børn koma við bussi, og eisini tey skulu yvir um hetta plássið. Nú í myrku tíðini er ofta illfýsið og sýnið er ringt. Tá velja fleiri foreldur, ivaleyst í gáloysni, at koyra inn á plássið, at seta børnini av, og síðan bakka út aftur. 

Myndin er tikin í dagsljósi, og vísir rundkoyringina har tey flestu steðga bilinum og lata børnini sleppa av, umframt (parkerings)plássið, har børnini ganga inn í skúlan.

Hetta er so ótrygt, sum tað kann vera, tí man bakkar út í ein stríðan streym av børnum, ofta nærum í blindum. Hetta er eisini óneyðugt, tí um tey vilja geva børnunum betri tíð at sleppa úr bilinum, eru ríkiligt av parkeringsplássum við barnagarðin og niðanfyri skúlan. 

Eg var foreldraumboð fyri nøkrum árum síðan, og skeyt tá upp fyri foreldraráðnum at fáa ein bumm settan fyri plássið við inngongdina, tí bakkandi bilar og børn, sum renna, eru ikki eitt gott bland. 

Góðu tit á kommununi, kunnu tit ikki bara seta in bumm upp har, og góðu foreldur á Argjahamri, latið heldur tykkara børn fáa nakrar regndropar í høvdið, enn at bakka á okkara børn. 

Gloymda gongubreytin

Eg havi áður skrivað um ferðsluviðurskiftini kring Glasir, og skilji ikki, hvussu tað ber til, at man ikki hugsar um atkomuviðurskifti fyrr enn aftaná skúlin er latin upp. Eg skilji heldur ikki, hví man skal steingja hálvan Marknagilsvegin í fleiri mánaðir, tí okkurt arbeiði skal gerast, og hví tað skal vera eitt so langt strekki í senn, tá arbeitt bert verður á einum lítlum parti av avbyrgda økinum. Eg meini so við, eg var í Danmark fyri tíð síðan, tá stongdu tey allan H.C. Anderssens Boulevard eina nátt, og øll gøtan varð asfalterað, áðrenn morgunstundin kom. Her er ein ávísur munur á effektivitetinum. 

Men tað var ikki hetta, ið eg skuldi skriva um. Har er ein onnur deyðsfella, ið er so løtt at ordna, at eg simpulten ikki skilji at tað ikki verður gjørt beinanvegin.

Beint um hornið við Bónus steðgar gongubreytin knappiliga, frammanfyri er eitt dýkið av grúsi og runu og har er illa gangandi, sostatt mugu øll, ið koma frá hasari síðuni ganga yvirum vegin. Tannáringum so líkt, so eru tey ikki serliga vakin frá morgunstundini, tí kann eg ikki longur telja á einari hond, hvussu ofta onkur hálvsovandi er gingin beint út fyri bilin hjá mær. 

Eg eri sjálvur so gamal, at eg eri klárvakin, tá klokkan er farin av 7, so eg havi altíð fótin kláran á bremsuni. Men guð náði okkum, tá tann, sum situr við rættið, er ein hálvsovandi tannáringur. 

Her er eingin gonguteigur yvirhøvur, og gongubreytin endar í ongum. Hetta er ikki nøkur stór íløga, og heldur ikki tíðarkrevjandi, so vælsignaðu tit, sum varða av, royni at gera okkurt við hetta, heldur í morgin enn í ovurmorgin.

Myndirnar eru tiknar í dagsljósi fyri betri at vísa umstøðurnar. 

Mynd í dagsljósi, har tit síggja hvussu gongubreytin endar í ongum.