Sporvognar

Umseting av Street Cars úr Septuagenerian Stew hjá Charles Bukowski

Frank og eg vóru tólv ella trettan

og tað var í niðurgangstíðini,

einki serligt at gera

uttan at tumla til strondina og

aftur

júst tað summarið.

júst tað heystið og veturin

vóru vit upptiknir av

sporvognum.

ein túrur, minnist meg rætt

kostaði 7 cents

og tú kundi skifta tvær ferð

við tí slapp tú um næstan allan

býin.

Frank og eg tyktust at koyra við

hasum sporvognunum

í allar ævir – tað var frægari enn at vera

heima.

Eg koyrdi altíð saman við Frank

hann var ordiliga framligur.

hann gekk aftur og fram

og spurdi fólk,

“skalt tú brúka títt skift?”

hann fekk nógv skift á hendan

hátt

og vit koyrdu runt allastaðni.

onkuntíð vistu vit illa nokk

hvar vit vóru

vit høvdu onkrar trupuleikar:

“tú kanst ikki skifta frá einum

W til ein J, tað er ein onnur

sona, tú noyðist at gjalda ein

nýggjan ferðaseðil!”

“men førarin á W’aranum

segði, at tað var í lagið.”

“alt í lagið dreingir, men bert hesa ferð.”

aðrir trupuleikar:

“hesi skiftini virka ikki

tey eru ov

gomul!”

“áh, ja? Hvar stendur

tað?”

“sær tú hatta holið

har? tað er í

2. tað vil siga at eftir

klokkan 14.00, er tað ov

seint.”‘

“ovkey, slepp okkum so av…”

vit fóru av á næsta steðgistaði

og Frank tók nøkur nýggj

skift upp úr

lummanum.

hann fann ein tannstikkara á

gøtuni og gjørdi eitt

hol fyrst í eitt skift og

so í eitt annað.

“hvat gert tú?” spurdi

eg.

“Eg skifti tíðina,”

segði hann.

“men nú eru tvey

hol…”

“hvat so?”

vit fóru umborð á næsta sporvogn.

“hálló,” segði førarin,

“hesi eru klipt tvær

ferð.”

“hvat so?” segði Frank, “tað er ikki

okkara skyld.”

vit fóru aftur eftir og

sessaðust.

árið áðrenn høvdu vit verið

upptiknir av katólsku

kirkjuni men

vit keddust skjótt av

tí.

nú voru tað sporvognar.

vit høvdu lagt merki til konufólk tá

men vit vistu eisini

at so fátækar sum okkara familjur

vóru

og so fátækir sum vit

vóru

so mátti tað bíða

eitt bil.

at koyra við sporvognunum um kvøldið

var tað besta.

tað var sjáldan at vit høvdu møguleika fyri

tí

uttan tá foreldrini hjá okkum báðum

fóru til ein film

sama kvøld

tað var sjáldan

men tað hendi nakrar fáar

ferðir.

W vognarnir vóru teir bestu.

ikki serliga nógv fólk koyrdu um

kvøldið

og førararnir sleptu

teymarnar, teir gjørdust

fartgalnir

eingin steðgiljós vóru

í long strekki

ella passaðu

steðgiljósini

og tað var heilt vilt

onkuntíð,

fullkomiligt black out

har, og tann gamli W’arin

skræddi í skinnararnar

ljóðið av hjólum

ið hitnaðu

neistarokið

førarin fullkomiliga

svakur

bukandi á klokkuna

við fótpedalini

BANG BANG BANG BANG BANG

vit sótu í tí opna partinum

vindurin skræddi í

okkum,

“HANN FER AT DREPA OKKUM!” plagdi

Frank at rópa

og eg flenti.

og heima hjá okkum

báðum var tað sama

skil:

“hvar í helviti hevur tú verið?”

“bara úti.”

“úti?”

“ja.”

tað ørkymlaði tey.

tey vistu, at vit ongan pening høvdu

og alíkavæl vóru vit

úr eygsjón

í nógvar tímar ísenn.

okkara stuttleiki við sporvognum

fekk ein enda, hóast alt.

tað var sera

syrgiligt.

pápi mín noyddi meg at

vera heima og arbeiða

í garðinum

og Frank var farin út

einsamallur.

eg arbeiddi allan dagin

pápi mín

sat við gluggan og

eygleiddi meg.

endiliga endaði tann

dagurin

og eg kláraði

døguran

og fór inn á mítt

kamar.

um kvøldið um átta tíðina

hoyrdi eg pápa mín rópa,

“HENRY, KOM ÚT HER!”

eg fór út í

gongina og har var mamma

Frank í hurðini, hon

græt.

“Frank er ikki komin heim enn,”

segði pápi mín, “hvar er

hann?”

“eg veit ikki, hvar hann

er.”

“tú veist hvar hann er.”

“nei, eg veit ikki.”

“nú fert tú út og

finnur Frank og eg vil ikki hava teg at

koma aftur til hús

áðrenn tú hevur funnið hann!”

eg fór út, gekk framvið

mammu Frank

sum enn græt.

eg fór niðan gjøgnum brekkuna, og

framvið 3 røðum av húsum

til endastøðina á W

sporvognarutuni.

hon endaði í okkara

grannalagi.

eg setti meg á beinkin og

bíðaði.

eg sá ein W vogn koma.

hann steðgaði og ferðafólkið

fór av.

eingin Frank.

eg sat og bíðaði eftir næsta

W’aranum.

fólk fóru av.

Frank var ikki

við.

eg sat og bíðaði enn

longur.

tann næsti W’arin kom.

tann síðsti sum kom út var

Frank.

hann sá ógvuliga

troyttur út.

eg reisti meg.

“HEY, FRANK!”

hann sá meg og kom

yvir til mín.

“halt kjaft, hetta hevur verið eitt ræðuligt kvøld! Eg

havi verið úti har í tímavís!

tey mugu hava ávarað

allar førararnar!”

“hvat meinar tú?”

“eg royndi at sleppa aftur inn

á W’aran, men teir góðtóku ikki

míni skift, teir

kendu øll míni knep

og eg hevði ongar

pengar!”

“hvat gjørdi tú so?”

“eg gjørdist desperatur.

eftir at verða smitaður a

fimm ferð leyp eg umborð

á ein vogn

og rann aftur á baksetrið

og setti meg har

og spældi

svakur

soleiðis!”

Frank vísti mær.

hann ristist um allan kroppin,

høvdið mól runt,

eyguni vóru víðopin.

skúm sást um varrarnar á

honum.

“tú dugur hatta Frank.

hatta sær gott út!”

“hann lat meg sleppa við.”

“Frank, mamma tín

kom framvið hjá okkum, hon

græt, tú hevur

trupulleikar.”

“eg veit, pápi mín

fer at banka meg

av.”

“kanst tú ikki billa teimum

okkurt inn?”

“nei, einki fer at

virka. eg fari bara at

fáa bank.

kom lat okkum fara

heim…”

vit fóru oman eftir tí fystu

gøtuni.

“ja,” segði eg “eg rokni við

at hatta var endin á

sporvognunum.

vit noyðast at finna okkurt

annað.”

“gentur,” segði Frank.

“gentur?” tað tyktist sum eitt nokkso

stórt lop.

“tað er tað einasta sum er

eftir,” segði Frank.

vit gingu

í mánalýsinum

hugsandi um

tað.

klútar, fløskur, sekkir

Umseting av Rags, Bottles, Sacks úr Septuagenerian Stew hjá Charles Bukowski

sum drongur

minnist eg ljóðið

“KLÚTAR! FLØSKUR! SEKKiR!”

tað var í

depressionini

og tú hoyrdi

røddina

langt áðrenn tú sást tann

gamla vognin

og tann

gamla troytta

ryggbogna hestin.

síðan hoyrdi tú

hógvarnar:

klop, klop, klop…

og síðan sá tú

hestin og

vognin

og tað tyktist altíð

at vera

tann heitasta summardagin:

“KLÚTAR! FLØSKUR! SEKKiR!”

áh

hasin hesturin var so

troyttur

hvítar strikur av

slev

slevandi

meðan bitið skarð seg inn í

munnin

hann hálaði eina ótolandi

last

klútum, fløskum, sekkum

eg sá eyguni á honum

stór

av pínu

rivini

sóust

tær stóru flugurnar

flugu runt og lendu á

teimum beru plettunum á hansara

skinni.

onkuntíð

rópti

ein av pápum okkara:

“Hey! Hví gevur tú ikki

hasum hestinum at eta, títt

beist!”

Maðurin svaraði

altíð tað

sama:

“KLÚTAR! FLØSKUR! SEKKiR!”

maðurin var

ótrúliga

skitin, ó-rakaður,

ílatin ein bogdan

og plettuttan

fedora

hann

sat uppiá

einum stórum bunka av

sekkum

av og

tá hesturin tyktist at

traðka

skeivt

slóg hesin maðurin

við tí

langa pískinum…

ljóðið var sum eitt

riffluskot

og ein flokkur av flugum

reistust

og hesturin

hálaði frameftir

aftur

hógvarnir rungaðu

á heita

asfaltinum

og síðan

var tað einasta vit

sóu

reyvin á vogninum

tann stóra bunkan av

klútum og fløskum

undir

brúnum

sekkum

aftur

røddin:

“KLÚTAR! FLØSKUR! SEKKIR!”

hann var

tann fyrsti maðurin

eg nakrantíð ætlaði at

drepa

eingin annar hevur

verið

síðan

Summar

Flugurnar, ið setast á hundalortarnar á gøtuni framvið kirkjugarðinum, siga, at summarið nærkast. Hendan gøtan, sum um veturin er hálv undir í vatni er nú tornað, og eg síggi knappiliga, hvussu nógvir hundalortar kunnu vera á einum so lítlum øki.

Við mínum tungu HH posum hoppi eg upp um lortabunka eftir lortabunka, meðan eg hugsi um slalom.

Heima aftur hoyri eg, at uppiábúgvin hjá mær, hevur latið vindeyguni upp í hitanum, ikki bert eitt vindeyga, men øll, og harði larmurin av hennara anskræmiliga kontry tónleiki, floymir inn gjøgnum míni vindeygu, og eg verði tvangsinnlagdur at lurta eftir Gluntan. Eg havi ofta hugsað, hví tað altíð eru tey við tí ringasta smakinum, sum spæla harðasta tónleikin. Bygdafólk! Hugsa tær at flyta til ein stórbý og gerðast granni við ein, ið dámar Gluntan.

Eg meini so við, eg haldi eg eri rættiliga tolerantur, men kontri er ringt, og norskt kontri tað er verri. Um tónarnir endiliga skulu vera norskir, so hví ikki njóta Aqua, teirra norska innslag er stak snotiligt, og so hava tey eisini humor. Gluntan, har er einki gott at siga um tað. Ljóðdálking, og so eru teir ljótir omaná tað heila.

Summarið her er hiti, hiti so heitur at hundalortar torna, og eg sveitti sum eitt svín, má lata vindeyguni upp, og harvið vera plágaður av kontri. Mjólkin er súr, fólk eru heit og skeldast, roykurin av bilum, og larmurin tykist enn meira týðiligur.

Men so eru tað eisini tær. Tær eru dagsins hæddarpunkt hvønn summardag, í sínum stuttu kjólum og sólbrendu lørðum. Ein vinmaður segði mær, at um veturin vóru tær innilæstar í einum pakkhúsið á Nørrebro, so um summarið sluppu tær út. Hesin floymurin av vøkrum gentum á súkklum, onga aðra staðnis í heiminum sært tú nakað líknandi, hetta eru havfrúnnar, tann veruliga attraktiónin. Danskar hálvnaknar gentur á súkklu. Stuttar kjólar og toppar, sum ikki røkka niður um nalvan. Nakrar hava ring í nalvanum, tað er rættiliga eggjandi haldi eg.

Hevði ein arbeiðsfelaga og vinmann, sum kom ov seint til arbeiðis ein dagin, tí hann hevði súkkla beint aftan fyri eina av teimum, og hevði gloymt at dreyga, og var endaður heilt úti á Sundbyvesterplads. Hetta eru sirenurnar, ístaðin fyri sang brúka hesar eina perfekta reyv, sum lokkar og dregur og fær ein hvønn mann at smelta ella súkkla í blindum
Danska summarið er hiti, hundalortar, súr mjólk og hálvnaknar gentur við vælskaptum reyvum, súkklandi runt á gøtunum. Eg gleði meg longu.

Frítt porno

Eg eri í løtuni staddur niðrið í lestrarørindum, og havi eg tí ikki fylgt pornokjakinum sjálvur, men gjøgnum vinfólk og famulju, haldi eg meg hava fingið eina rættiliga klára mynd. Harafturat kann sigast, at hetta kjak er einki nýtt kjak, so eg minnist enn støðuna hjá teimum víðgongdu vongunum.

Nú kjakið hevur fingið nýtt lív, við at sjálvútróptir apostlar royna at bannlýsa kynslívið, kann eg ikki lata vera við, at taka til orða ímóti hesum ørðskapi. Eg livi, sum er í einum samfelag, har porno er frítt, fólk kunnu brúka porno til inspiratión til kynslívið, einlig kunnu fáa hjálpartól, ella filmar og bløð, ið kunnu gera teirra einsemi stuttligari, pør kunnu krydra teirra kærleikslív. Harvið gerst seks stuttligt, sjálvt eftir fleiri ár. Porno er soleiðis ofta ein miðil fyri størri gleði og kynsligari nøktan.

Tey, ið ikki eru áhugaði kunnu, bara lata vera við at brúka hetta. Eg eri vælvitandi um at ymsir snævurskygdir og forstýraðir persónar, longu hava dømt meg, sum ein verri grís, men hetta sigur meira um tey enn um meg. Eg havi eitt náttúrligt forhold til porno, onkuntíð er tað stuttligt sum kryddarí, men tað er so tað. Eg blandi meg ikki í kjakið tí eg havi ein øgiligan tørv á inspiratión, men tí, at um eg ella onkur annar hevur hendan tørv, so skal eingin annar siga, at vit ikki mugu.

Eg hevði nokk ongantíð verið vorðin tann avbalanseraði og vælfungerandi persónur, eg eri, var tað ikki fyri tey pornobløðini, sum góvu mær tað fyrsta innlitið í kynslívið. Annars var eg kanska blivin eitt gamalt grenj, sum hevði ilt í reyvini yvir hvussu onnur livdu, hvat onnur máttu síggja, og hvat onnur høvdu brúk fyri. Eitt sindur av nakinleika skaðar ongan, kanska heldur tvørturímóti.

Eg varð so glaður, tá eg hoyrdi, at sjálv gamla háborgin hjá sensuri Útvarp Føroya, var farin at hýsa einum kynslívspostkassa fyri ung. Ung fólk, ið vaksa upp í einum samfelagið, ið við lóg útihýsur nøkrum so basalum sum paring, hava brúk fyri vegleiðing, fyri at hava nakran møguleika fyri at blíva vælfungerandi. Men nú loypa hesir somu sjálvútróptu apostlar á hesa sending, og vilja útihýsa henni. Hvat melur í heysinum á sovorðnum fólki?

Tað er ein syrgilig støða, at politikarar blanda kristindóm upp í fjølmiðlapolitikk, eru vit ikki komin longur enn so? Hvar eru teir politikkararnir, sum hava dirvi til at avskaffa handan avoldaða pornopolitikkin í Føroyum. Vísa at eisini Føroyar er eitt frítt land, har fólk kunnu hugsa frítt uttan at verða forfylgd av víðgongdum trúðarbólkum.

Annars haldi eg, at tað er burturvið yvirhøvur at tosa um slíkt í hesi samskiftisverð, internetið hevur longu opna eitt portur, so eisini føroyingar kunnuð uppliva porno, vónandi kann hetta skapa eitt meira náttúrligt forhold til evnið.

Niels Uni Dam

yrkjari, rappari og lesandi

Lesarabræv: En lille bemærkning om statministerens Føroya-visit

Som tro læser af Politiken var det med skuffelse, at jeg på flyet mellem Færøerne og Danmark i onsdags på forsiden læste en direkte fejlagtig artikel. Jeg ved ikke om Politiken har en journalist på Færøerne, eller om det er på grund af uvidenhed, at artiklen er fyldt med fejl.

Den første fejl ligger i, at journalisten påstår at 120 biler blokerede færgelejet på Vágoy, for at protestere hans ankomst. Dette er ikke korrekt, der var en lang bilkø, som ventede ved færgelejet. Dette var dog ikke for at protestere mod Nyrup, men derimod et forsøg på at illustrere mangelen på en undervandstunnel til Streymoy. Disse biler blokerede ikke noget, og Nyrup kunne uforhindret køre ombord på færgen. Journalisten påstår endvidere, at Nyrup måtte tage den anden rute til Streymoy. Jeg ved ikke hvilken anden rute det skulle være, da en sådan rute ikke findes – er det mon den famøse og ikke-eksisterende undervandstunnel?

Journalisten begynder derefter at tale om den kolde modtagelse i Tórshavn, hvor han taler om en protest mod Nyrup. Jeg ved, at dette ikke er sandt, da jeg selv var med i gruppen, som protesterede udenfor Hotel Hafnia. Vi var der for at overrække Nyrup en resulation og ikke for at demonstrere mod hans tilstedeværelse. Journalisten påstår også, at vi blokerede udgangen, hvilket heller ikke er sandt. Vi lod statministeren og hans følge uforstyrret komme ud til deres bus. Den reelle blokade bestod af journalister, som sværmede om Nyrup.

Jeg har læst politiken i mange år og nærer stor respekt for avisen. Det er derfor kedeligt, at en artikel som denne skal så tvivl om jeres troværdighed.

Niels U. Dam

Studerer filosofi og Kommunikation på RUC

Hetta lesarabræv bleiv ikki tikið upp av Politiken, og avleiðingin var, at eg misti virðingina fyri Politiken og Politiken misti meg sum haldara.

MOIRAE – Ársins fløga?

Juni-August 1996, var í Føroyum merkt av sera ringum veðrið, ikki vóru nógvir sólglottar, ið snýktu seg gjøgnum skýggini, grátt og keðiligt var. Men eitt økið, ið var alt annað enn grátt og keðiligt, var plátumarknaðurin, sjálvdan hava so nógvar plátuútgávur verið innan fyri so stutta tíð. Ein teirra var endiliga fyrsta fløgan hjá Prix Føroyar vinnaranum Moirae.

Moirae, er kanska ikki eitt serliga kent navn millum útisetar, men nevna vit bólkar sum Chase, Frændur, Føstufressar, Barlast, Rockmen, Musketerarnir, Húskallar, Barlast, Kim og Co. og the Funkies, munnu nógv minnast løtur á konsertum ella til dans. Moirae er eitt bland av limum frá øllum hesum bólkum, Kaj, Kim, Terji, Mikkjal og Hjalti, eru Føroya einasti superbólkur, ein bólkur av frálíkum tónleikarum, sum longu hava skapt eitt navn í øðrum bólkum og nú hava funnið saman í Moirae.

Dagin áðrenn fløgan kom út hevði bólkurin bjóða til stórslignan tíðindafund í Norðurlandahúsinum í Havn og dagurin eftir fór við at signera fløgur í Tutl-búðini í SMS, alt tyktist ógvuliga proffessionelt og gjøgnumført, fløgan kom út í teimum heilt røttu rammunum, alt hetta hóvasták gjørdi at vónirnar um eina heilt frálíka fløgu vóru sera stórar, tá eg setti meg í ein av teimum heldur ringu stólunum í Norðurlandahúsinum og hoyrdi fyrstu tónarnar av ‘Lognbrá’, fyrsta lagið av fløguni.

Fyrsta hugsanin var at hetta var løgin tónleikur og at lætt var at hoyra at Kim var Nólsoyingur. Løgini vóru sum heild góð, men einki av teimum setti seg fast, tankarnir leitaðu aðrastaðnis og eg gloymdi heilt tíð og stað, niðurstøða tónleikurin var góður sum bakgrundstónleikur, men fekk ikki fanga meg sum lurtara. Eg tók fløguna við heim.

Eftir fleiri lurt gjørdist fløgan bert betur og betur, løg sum ‘rúsevnistoka’, ‘mynduleiki’ og serliga ‘eg flýggi til tónleikin’ settu seg føst og eg mátti viðganga at fyrstu tankarnir um fløguna vóru heilt skeivir.

Fløgan er sera fjøllbroytt og merkt av at Moirae hevur fleiri góðar lagskrivarar.

Á netinum

Eg sat, sum so mangan áður, á ein ‘talkara’ á internetinum, ein vinkona mín í Texas hevði e-mailað og sagt at hon vildi tosa við meg. Eg havi ongantíð hitt hana, ja, faktiskt havi eg ongantíð tosa við hana. Altso ikki munnliga.

Eg hitti hana eina ferð á einum øðrum ‘talkara’, vit tosaðu eina løtu, ella rættari vit skrivaðu eina løtu, og skiftu so um e-mail bústaðir, síðan hava vit e-mailað regluliga til hvønn annan, onkuntíð møtast vit á onkrum ‘talkara’, men tað er sjáldan, eftirsum tíðarmunurin er átta tímar.

Tað er nokkso stuttligt at hugsa sær at tú kann sita í Keypmannahavn klokkan 17.00 og skriva til eina gentu í Texas og hon fær brævið nøkur sekund eftir, men hjá henni er klokkan bert 9.00.

Hon hevði biðið, meg møtt sær, tí hon hevði fingið ein nýggjan sjeik, hon vildi gjarna fortelja, um hvussu tað gekst og vildi tí tosa ‘andlit til andlit’ á einum talkara. Fyri tey, sum ikki vita hvat ein ‘talkari’ er, so er tað eitt stað á internetinum, har tú kann hitta fólk og samrøða við tey í skrivligum formi.

Eg havi eftir hondini hitt nógv fólk har, t.d. hitti eg tvær amerikanskar gentur, ið kallaðu seg Sphere & Cube. Tær bjóðaðu mær cyber-sex, men eg hevði ikki tíð og endaði tí við at fornerma tær.

Eg hitti tær aftur seinni, men tá bóðu tær meg, sleppa mær har, sum pipari grør, ella skuldu tær koma eftir mær. Cyber-sex er annars nógv uppi í tíðini, á teimum flestu talkararunum kanst tú gera tær eitt privat rúm, ið tú kann læsa og ósæddur tosa fúlt við onkran eina løtu. Ymsar eru lystirnar, men tað er íhvørtfall bíligari enn telefonsex.

Á einum triðjum ‘talkara’, hitti eg eina ferð ein mann, sum æt Jeff. Hann royndi at berjast móti tí, hann kallaði tíðindarflutnings monopolinum í USA, hann skipaði fyri fyrilestrum og filmsýningum av Chomsky filmum.

Norm Chomsky er ein tíðindamaður, ið hevur gjørt sendingar um hvussu tíðindaflutningurin í verðini er stýrdur av sterkum politiskum og fíggjarligum kreftum(nøkurlunda sum Dimmalætting og Sosialurin eru stýrd av Sambandsflokkum og Javnaðarflokkinum og Oyggjatíðindi av brøðrunum Klein).

Chomsky vil vera við, at tíðindamenn tilvitandi lata vera við at skriva um nøkur mál og hervið stiðja brot á mannarættindini.

Eg hitti Jeff, fyrstu ferð eg var innið á tí talkaranum, sum eitur the Globe, hetta er ein stórur talkari, við nógvum ymiskum rúmun. Eg kom inn í eitt rúm, har ein heilablástur andaliga víðgongdur Amerikanskur bygdamaður helt prædiku um fosturtøku, eg byrjaði sjálvandi at brúka meg, eg spilti hann og restina av USA út.

Tað er eitt av mínum yndis frítíðarítrivum. Men henda dagin gekk ikki so væl, áðrenn eg visti av, vóru øll uttan tveir menn, rýmd úr hesum rúminum, tað var Jeff og ein úr Australia, vit sótu so nakrar tímar og tosaðu um politik, eg lætst at vera eitt sindur reyðari, enn eg eri, so vit hugnaðu okkum óført.

Men fyri at venda aftur til vinkonu mína í Texas, so varð hon seinka, og eg sat tí eina løtu og bíðaði. Fyri at stytta mær stundir, tosaði eg við nøkur fólk. tá kom ein, ið kallaði seg Mags knappiliga inn í rúmið. Tá hon sá mítt navn og teldunavnið RUC.mac.08, spurdi hon, um eg var Niels Dam, ið las International Cultural Studies á RUC?

Hetta var ein vinkona mín av RUC sum var útveksla til Íslands, knappiliga sá eg hvussu ræðandi lítil verðin er vorðin. Nú brúki eg altíð dulnevnið á talkarum.

Men tað hendi í teimum døgum…….

Síðan Rithøvundafelag Føroya í fjør gav út bókina ‘Rithøvunda Bókin’ hevur nógv verið skrivað í fjølmiðlunum um hesa útgávu, men tíðanverri hevur skrivingin mest snúð seg um, hvør ikki átti at verið við í bókini. Um hvør hevur rætt til at kalla seg rithøvund. Henda skriving hevur eftir mínari metan mest verið drivin av útbrendum gamlum monnum við sjálvsvirðiskreppu, hesin útrúligi býttleiki hevur tíðanverri sett alla bókina í ringt ljós, hetta er synd tí eftir mínari metan er bókin bæði áhugaverd og stuttlig.

Bókaummæli av Rithøvunda Bókini.

Onkur rithøvundur hevur tó vilja verið við, at nevndin hevur broytt ein part av hansara stubba, hetta er sjálvandi út av lagið grovt. Skelkandi er, at yrkisfelagi hjá rithøvundum skal standa á odda fyri slíkum. Í øðrum londum berjast slík feløg móti júst sensuri. Men hetta hava nógv góð og minnið góð fólk kjakast um í bløðunum, eg skal royna ikki at detta í hesa grøv. Eg haldi bara at tað skuldi verða sagt. Eg fari heldur at royna at hyggja at bókini, sum tann bók hon er og ikki eftir teimum longu væl gjøgnum tugdu mistøkum Rithøvundafelag Føroya hevur gjørt í útgávuni.

Rithøvunda bókin er ikki ein heilt vanlig bókamentasøga, men heldur ein samtíðarlýsing av føroyskum rithøvundum, ella rættari limum rithøvundafelagsins (tí hvat er lýsingin av einum rithøvunda), tað ið ger hesa bóka serliga áhugaverda er at limirnir sjálvir greiða frá um seg sjálvan, hetta ger bókina sera fjølbroytta. Stuttligt er at síggja hvussu ymiskan framferðarhátt limirnir hava. Onkur heldur seg til eina gjøgnumgongd av sínum skrivligu avrikum blanda við eitt lítið sindur um slag og ætt. Meðan onnur fara eitt sindur meira nýskapandi til verks, t.d. Jóannes Nielsen, ið umskrivar gleðiboðskapin soleiðis:

‘Men tað hendi í teimum døgum, sum skriva stendur í evangelium, at Jóannes í Sakarstovu í Sumba kom at vitja ommu mína í dreymi. Úrsliti av hesi luftigu vitjan var navnið Jóannes…’

Eisini er stuttligt at síggja hvussu onkur skrivar í triðja persóni um seg sjálvan t.d. Heðin Magni Kristin Súni Klein:

Heðin Magni Kristin Súni Klein er føddur 28. Februar 1950. Uppkallaður er hann eftir báðum ommunum og tveimum mammusystrum, sum doyðu ungar tuberklum.

Um hetta er ein roynd at skapa meira trúðvirði til stubban, veit eg ikki, men fyri meg tykist tað rættiliga løgið at skriva um seg sjálvan í triðjapersóni.

Bókin er sum heild sera stuttligur lesnaður og far tú innlit í tað, ið liggur aftan fyri tey ofta lítið sigandi nøvnini á føroyskum rithøvundum, harafturat hevur nevndin í Rithøvundafelagnum megna at savna myndir av øllum rithøvundunum, hetta gevur lesarunum møguleika fyri at seta andlit á hesar persónar, ið tú kanska bert kennur á navni.

Bókin er verd allan keypsprísin og átti at verið ogn hjá øll bókmentaáhugaum føroyingum, men við sínum fjøllbroyttu persóns lýsingum er hon eisini stuttligur lesnaður, hjá fólki, ið bert vil stytta sær ein løtu. Mítt ráð er: keyp hana áðrenn grannin.

Andalig samvera

Her er teksturin til Andaliga samveru, ið MC-Hár gav út í 1998, orðini vórðu skrivað á Oyrasundskollegiinum í mars 1996, tað vóru eg sjálvur og MC-Allah, ið skrivaðu tey. Hesi orð vóru viðheft sum eitt bræv til Trónd Bogason, ið sambandi við, at vit sendu honum nakrar tekstir at gera løg til, tí vit skuldu spæla á ólavsøkukonsertini hetta árið. Hinir tekstirnir vóru Tú ert deyðir, Sangurin um orð tøl og tos og Endiliga tað ordentliga ólavsøkurappið, Hesin var sum so ikki ætlaður, sum tekstur til MC-Hár. Men tá vit komu heim til Føroyar, hevði Tróndur gjørt lag til allar tekstirnar, eisini hendan, og vit orðunum: “Tað kann man ikki, og tí mugu vit gera tað”, gjørdist hesin sangurin fastur táttur á okkara spæliskrá.

Andalig samvera

Sperm, sperm,

Oralseks, analseks, sutta ein murt
reyvarholið verður við glíðikrem smurt
hondjørn, bondaga pískasløg og skríggj
kom og blanda sperm í mítt morgunkvalmaspýggj
dildoin vibrerar, tambar tarmin hjá mær
meðan mín viberar í tarminum hjá tær
urinseks, spanskt, franskt, ungarskt og bulgarkst
mítt gummilastik undirtoy er ljósareytt og smart

Eg elski tá tú kemur í mær
men ikki eg forkasti at koma í tær

Sperm, sperm

Prins Albert á høvdinum havi eg
fimm kilos vektir eru nakað fyri meg
nakkost og flatlús í hópatal
murturin hjá mær aldrin vaskast skal
teir í Mold eru tað vit kalla rættir menn
teir kunnu taka meg tríggir í senn
at slikka eitt reyvarhol sum smakkar av cucc
gerð tað meg kanska til ein verri bukk

Eg elski tá tú kemur í mær
men ikki eg forkasti at koma í tær

So er bara at venja, soleiðis ljóðar lagið:

Heita Summarnáttin

Tann kalda havluftin bleiv borin niðan til tey av einum frískum hásummarloti. Bløðini á trøunum teskaðu ókend orð.

Hon streyk hárið frá andlitinum, eymliga kyssandi vátu varrar hans, teskaði hon: “Kom nú Tróndur, eldurin er kyknaður”.

Hon var vorðin reyð um kinnarnar, hárið hekk í trevsum niður fyri andlitið, eyguni fylt av longsli. Hon lat tann tunga svarta frakkan detta niður í grasið.

Hann tók pinnin í hondina, hon hevði lagt seg á frakkan og stardi langtandi at kjøtinum í hond hansara.

Hann mátti trýsta eitt sindur fyri at bróta inn í tann váta reyða heimin, hon kykaði eftir ondini av njótan.

Tá hol fyrst var komið á gekk lættliga og hann gleið inn.

Hon skríggjaði: “Kom nú, skunda tær!”

Kjøtið gjørdist heitari, og heitari og heitari…..

“Hvat fanin halda tit hetta vera? Eina danska baðistrond?” Ein hás mansrødd skrálaði í øðini: “Vita tit ikki at sovorðið er ólógligt á almennum støðum?”

Tróndur var vorðin so kløkkur, at hann hevði mist pinnin niður í eldin, búffarnir lógu nú millum hálvbrendu træstubbarnar”. Tey krupu saman, og hon teskaði ræðslusligin: “Fara tygum at melda okkum?”

“Ja hvat fanin halda tit, eg havi sjáldan sæð sovorðið svínarí! Sita mitt á Tinghúsvøllinum og steikja kjøt á pinnum yvir báli”