Rávørðan er super, men avviklingin kundi verið betur, var niðurstøðan, tá eg herfyri vitjaði í Brunsj og ummældið fløguna Brongl hjá systkjunum Eyð Berghamar Jacobsen og Kára Jacobsen.
Fløgan har tey syngja tónleik, ið Kári hevur skrivað til yrkingar hjá pápa teirra Steinbjørn B. Jacobsen hevur heilt víst fleiri jaligar síður enn neiligar, men vánaligt ljóðarbeiði telur niður.
Men lat tað vera sagt, at Eyð Berghamar Jacobsen syngur ómetaliga væl.
Fløgan fekk 4 av 6 møguligum stjørnum.
Eg kenni meg so deiliga mettan av upplivinginum eftir enn einaferð at hava verið til eitt Pecha Kucha kvøld í Tórshavn. 7 framløgur við sera ymiskum evnum, men sama formi og lagdar fram av sera ymiskum fólkum, Pecha Kucha Tórshavn og eldsálirnar Eyðun og Sissal eiga rós uppiborið fyri ikki bert at hava verið við til at sett á stovn Pecha Kucha Tórshavn, men eisini fyri at halda lív í tí, og geva okkum hesi fantastisku kvøldini.
Pecha Kucha hevur sín uppruna í Japan. Pecha Kucha merkir snik snakk á japanskum, hetta er ein patentera fyrilestrarskipan, har fyrilestrarhaldarin hevur 20 elementir, hetta er vanliga myndir í einari Powerpoint, ið hvør stendur frammi á skerminum í 20 sekund, og fyrilestrarhaldarin leggur fram, meðan myndirnar koyra. Øll framløgan varðar 6 minnutir og 40 sekund.
Framløgurnar í kvøld vóru allar sera áhugaverdar, og øll ið løgdu fram vístu eldhuga fyri sínum evnum og dugdu væl at greiða frá.
Kristina Christiansen greiddi frá um sínar pílagrímsferðir til Santiago de Compostela, Christa Reynheim vísti okkum teir goymdu skattirnir í Berlin, sum ferðabøkurnar ikki fortelja um, Óluva Zachariassen tók okkum við á ferð niðan í fjøllini, tá hon greiddi frá um hvat motiverar hana at fara á øll 340 fjøllini í Føroyum og Frank Hansen, verkfrøðingur legði fram sína ætlan um samferðsluútbyggingar, ið ikki umfata ein Eysturoyartunnil, men spara norðoyingum líka nógv tíð at koma til Havnar.
Síðan var ein lítil steðgur, áðrenn Poul Clementsen greiddi frá um Projekt Østrøm, herundir eisini framtíðarætlanir. Sìðan greiddi Sakaris Stóra frá um at arbeiða við stuttfilmi í Føroyum. Áðrenn Eiler Fagraklett legði fram 20 slides við føroyskum lýsingar úr 20. øld, her var alt frá køliskápum til húsmóðurina, til kovboybuksir og homoerotiskar bankalýsingar frá 80’unum.
Hetta var annað offisiella Pecha Kucha kvøldið í ár, og í og við, at tey skulu skipa fyri fýra tiltøkum um árið, so verður longu Pecha Kucha aftur 24. oktober, tað gleði eg meg til. Vit skuldu heilsa tykkum øllum, at um tit hava okkurt uppá hjarta eru til vælkomin at bjóða tykkum fram, tí 8 fólk skulu leggja fram 24. oktober.
Vitjið Facebooksíðuna hjá Pecha Kucha Tórsahvn
Í kvøld kl. 20.20 verður høvi, at uppliva m.a. Lippukassan live á Pecha Kucha kvøldinum í Býarbókasavninum í Havn.
Tað er Pecha Kucha Tórshavn, ið skipar fyri kvøldinum. Hetta er somuleiðis byrjanin á eitt nýtt Pecha Kucha ár.
Umframt meg verða áhugaverd fólk sum Niels Arge Galán, Birita Lamhauge Jóansdóttir, Arnbjørn Ólavsson Dalsgarð, Ólavur S T Thorsteinsson og Dorte Gyldenkærne.
Eg gleði meg at síggja júst teg har.
Góða møt mær í mjørkanum
lat okkum leita eftir gleði í tí gráa
hoyra heiðafuglin ið vit ikki síggja
syngja orð ið vit ikki skilja
í mjørkanum
Eg vil hvíla í lynginum
í tí gráa, bleyta, váta
síggja seyð sum neyt
og eingi neyt
og føla támið kína mær um ennið
meðan eg kíni tær
liggjandi í mjørkanum
Kyss meg
lat varrarnar tala
ikki við orðum
men kossum
ið siga nógv meira enn orð
lat meg kyssa teg
í dag í mjørkanum
Mínar varrar móti tínum hvíta hálsi
tínum bróstum
tínum kroppi
ið rópar eftir kærleika
meðan eg kyssi hann
í mjørkanum
Legg teg í lyngin
og hoyr varrarnar tala
lýð á taluna
og lat kropparnar møtast
renna saman í eitt
við mjørkan
ið ballar okkum
á ferð til Nirvana
Nú í jólamánaðinum, er ein jólakalendari er á hvørjum horni. Mær so líkt, so vil eg ikki skilja meg burturúr, so sjálvandi er eisini ein jólakalendari her á Nudlum.
Hvønn dag fram til jóla deili eg okkurt gott við tykkum. Tað kann vera ein góður sangur, ein góð mynd, ein yrking, eitt viðmæli, ein leinkja, eitt filmklipp, ein søga, ein gáta ella okkurt heilt annað.
Seinastu 17 árini ella so, havi eg havt pakkakalendarar til synir mínar, líltar gávur, summar jólaligar, aðrar ikki so jólaligar. Soleiðis verður eisini her á Nudlum.
Vónandi tíma tit at vitja aftur, um ikki hvønn dag, so næstan hvønn dag, eg kann enntá lova, at summi klipp ella sangir vera somikið góð, at tit saktans kunnu vitja fleiri ferðir hvønn dag.
Tykkum ynskist ein góður jólamánaði.
lukkaninnaní mær brestur vónin um eitt betri lív
og í einum broti av einum eygnablinki
síggi eg veruleikan
sál mín sparkar meg í munnin
og eg skilji at ecco smakkar sum niké
og at eg havi tað slett ikki so galið
lukkan er ein løta sum hendan
eitt brotið smíl
brýtur ísin
og kuldin brotnar
(úr savninum Rótleys Tøgn, fyrstu ferð givið út í 1999 á forlagnum Agn, skriva av Hákuni Spott, ið er ein íspunnin útgáva av mær sjálvum, eitt sindur ekstremari og eitt sindur eldri.)
Nú í jólamánaðinum er ein jólakalendari á hvørjum horni. Mær so líkt, so vil eg ikki skilja meg burturúr, so sjálvandi er eisini ein jólakalendari her á Nudlum.
Hvønn dag fram til jóla deili eg okkurt gott við tykkum. Tað kann vera ein góður sangur, ein góð mynd, ein yrking, eitt viðmæli, ein leinkja, eitt filmklipp, ein søga, ein gáta ella okkurt heilt annað.
Seinastu 17 árini ella so, havi eg havt pakkakalendarar til synir mínar, líltar gávur, summar jólaligar, aðrar ikki so jólaligar. Soleiðis verður eisini her á Nudlum.
Vónandi tíma tit at vitja aftur, um ikki hvønn dag, so næstan hvønn dag, eg kann enntá lova, at summi klipp ella sangir vera somikið góð, at tit saktans kunnu vitja fleiri ferðir hvønn dag.
Tykkum ynskist ein góður jólamánaði.
Hann hugdi inn í eyguni á henni, tey vóru kám, hon rørdi seg ikki. Hon svav ikki, eyguni vóru opin, men hon var so still, næstan sum líkini. Lík, ja, tey vóru allastaðni, á gøtunum, í bilunum, inni í húsunum, sjálvt í ánni, har tey vaskaðu sær og fingu sær vatn.
Nú lá hon har, líktist teimum, men hon var ikki lík, hon var “Mamma”, hon var ikki eitt lík, hon var livandi, hon var tann, ið vardi hann.
Hann reisti seg. Hann fór ein lítlan túr. Tað hevði hon jú noktað honum, so mátti hon reisast og skelda hann, tá hann kom aftur.
Hann rann eitt sindur millum tjøldini, har lógu lík allastaðni. Ein lítil drongur, kanska fýra ár, sat við eitt lík, royndi at rykkja í tað. “Mamma ikki sova, Mamma vakna”, rópti hann, Hann gekk víðari, hugsaði, hvussu lítil og býttur hasin drongurin var. Nú mátti hann heim aftur, so Mamma kundi skelda hann.
Hann rann heimaftur, mamman lá har enn, hann gekk spakuliga yvir til hana, flugur sótu á sárunum, men hon gjørdi einki, veipaði ikki fyri at fáa tær at flyta seg. Hon skeldaði heldur ikki, tá hann kom.
Hon lá har við opnum eygum, rørdi seg ikki. Hann helt, at hann kanska visti, at summi fólk kanska svóvu við opnum eygum, kanska. So tað var kanska tað, hon gjørdi, hon svav kanska og kundi tí ikki skelda.
Hann setti seg við síðuna av henni, hann var svangur, hann hevði einki fingið at eta leingi. Hann visti, at í taskuni var matur, ikki nógv, men eitt petti av breyði. Men Mamma var sjúk, so tað skuldi hon hava, tá hon vaknaði.
Hann var tystur, hann hevði einki fingið at drekka leingi. Hann visti, at vatn var í taskuni. Men Mamma var sjúk, so tað skuldi hon hava, tá hon vaknaði.
*
“Ein Big Burgara og Chips, Thousand Island og salt og edikk og soya, og ein Junior Burgara, hava tit hálvar Chips?”
Gentan risti við høvdinum. “Gev mær so ein heilan chips afturat, og tvær colair, eina fyri 7 kr. og eina fyri 13”. Gentan fór, men vendi sær so á og spurdi: “Hvat fyri dressing á juniorin?”
“Nei, ketchup!”
*
Hon lá enn og stardi, hann var enn svangari nú, og enn tystari. Men hann vildi eisini sova. Hann legði seg við síðuna av henni, løtu seinni svav hann, men beint áðrenn hann sovnaði, sá hann hin kanska fýra ára gamla koma grátandi framvið
Hendan stutta søgan er tikin úr savninum Ongul í Reyv, ið eisini er at finna her á síðuni
Góðu fittu NudlalesararNú í jólamánaðinum er ein jólakalendari á hvørjum horni. Mær so líkt, so vil eg ikki skilja meg burturúr, so sjálvandi er eisini ein jólakalendari her á Nudlum.
Hvønn dag fram til jóla deili eg okkurt gott við tykkum. Tað kann vera ein góður sangur, ein góð mynd, ein yrking, eitt viðmæli, ein leinkja, eitt filmklipp, ein søga, ein gáta ella okkurt heilt annað.
Seinastu 17 árini ella so, havi eg havt pakkakalendarar til synir mínar, líltar gávur, summar jólaligar, aðrar ikki so jólaligar. Soleiðis verður eisini her á Nudlum.
Vónandi tíma tit at vitja aftur, um ikki hvønn dag, so næstan hvønn dag, eg kann enntá lova, at summi klipp ella sangir vera somikið góð, at tit saktans kunnu vitja fleiri ferðir hvønn dag.
Tykkum ynskist ein góður jólamánaði.
Jólanissi
Eg haldi ikki, at Kringvarpið røkti sína uppgávu, sum public service stovnur í dag, tá Høgni Hoydal fyrrverandi fólkatingslimur og Dánjal Poulsen úr Føroyskt Ísraelskt vinarfelag skuldu lýsa støðuna millum Ísrael og Palestina. Nei, tað bestu lýsingina havi eg funnið í bókini Álvur og hermannapápin hjá Gunnillu Bergström
Kringvarpið royndi enn einaferð at lýsa stríðið í Ísrael og Palestina, og enn einaferð var holdningurin hjá Føroyskt Ísraelsk vinafelag tikin við, uttan stórvegis viðgerð, hetta hóast felagið byggir á tann heldur klikkaða holdningin, at vit hava ein guð, sum ger mismun á fólki og velur, at Ísraels fólk er tað útvalda fólki, og at tey tí ikki kunnu gera nakað galið, óansæð hvussu nógv palestinsk smábørn verða bumbaði sundur. Tað er ikki nóg gott, at hesin holdningur sleppur at vera framborin uttan kritiska viðger frá journalistinum.
Høgni Hoydal royndi at lýsa støðuna so objektivt, sum hann kláraði, men í og við, at hann er formaður fyri minst kristna flokkin í Føroyum sambært politisku landslagskrosskipanini, ið Sjúrður Højgaard mest sannlíkt gjørdi á sinni. So verður hansara trúvirði litað av hesum, serliga tá hann verður settur, sum mótpartur hjá einum andaligum ekstremisti.
Eg sakni serfrøðingarnar, tey sum kenna til støðuna frá einum objektivum sjónarhorni. Eg haldi, at hermannapápin í bókini Álvur og hermannapápin hjá Gunnillu Bergström lýsur bæði hetta stríðið og so nógv onnur stríð, so ótrúliga væl, so eg fari at loyva mær at sitera hann í týðingini hjá Niels Jákup Thomsen fyri Bókadeild Føroya Lærarafelags. Álvur Ákason spyr pápa vinmann sín Hamdi, um hann ikki kann siga frá, um hvussu tað var at vera í kríggi, og hermannapápin svarar soleiðis:
– Tú mást skilja at kríggj, tað er so syndarligt, at tað ber ikki til at tosa um tað. Tað er ikki sum í filmi, har tey góðu vinna til síðst. Oftast er tað ruðuleiki. Hvør er vinur? Og hvør er fíggindi? Eitt ræðuligt óskil… Einasta, sum er vist, er: Tað eru tey, sum byggja upp og tey sum sorla niður. Tvey sløg. Tey eru altíð. Eisini millum fíggindarnar! Meira er ikki at siga. Tað ber ikki til at fortelja um kríggj.
Her á lívsleiðini hitta vit mong menniskju, men tað er ein sannroynd, at summi gera størri inntrykk enn onnur, soleiðis var við Steinbirni B. Jacobsen, hesum fitta, dámliga og mentaða menniskja.
Tað vóru sorgarboð, sum eg í morgun fekk umvegis Facebook, frá einum gomlum floksfelaga. At okkara gamli lærari, eitt av okkara fremstu mentanarfólkum og mín gamli granni Steinbjørn B. Jacobsen var farin. Men samstundis, sum boðini vóru syrgilig, hava minnini gjøgnum dagin sannført meg um, at gleðin, um at hava kent hetta dámliga menniskja, tekur broddin av sorgini.
Eg havi vita um Steinbjørn, so langt aftur, sum eg minnist. Hann var sjónligur í Havnini, eg sá hann og visti, at hann var rithøvundur, ein kendur persónur og sostatt ein man varnaðist.
Men eg kom ikki at kenna Steinbjørn, fyrr enn eg flutti skúla í 8. flokki. Á gamla skúlanum var eg illa happaður, og var sálarliga rættiliga niðurundurkomin, tá eg byrjaði á Kommunuskúlanum aftan á heystferiuna í 1988. Beinanvegin kendi eg meg væl í samveruni við Steinbjørn, blíður, dámligur við stórum hjartarúmi, hetta var við til at gera nýggju byrjanina munandi lættari fyri meg.
Hóast okkara leiðir skiltust, tá eg gavst í 10. flokki, so steðgaðu vit altíð á, og prátaðu um lívið, politikk, mentan og enntá líkagyldigheitir, tá vit hittust. Altíð var kenslan tann sama: hetta var eitt menniskja í rúmaði tær, tá tú prátaði við hann. Eg var eitt sindur glaðari, tá hann súkklaði víðari, enn eg hevði verið, áðrenn vit hittust.
Fyri nøkrum árum síðan flutti eg inn í gomlu húsini hjá ommu míni undir Heygnum, har Steinbjørn eisini búði. Vit møttust sostatt oftari, tí vóru prátini hesa tíðina títtari. Men síðan eg flutti út á Argir, havi eg sæð lítið til Steinbjørn, og skilji á lagnum, at hann hevur stríðst við sjúku. Tó høvdu vit eina hugnaliga løtu á Kommunuskúlanum í fyrra árið, tá gomlu floksfelagarnir og lærararnir møttust, sum altíð var hann blíður og áhugaverdur at tosa við.
Í gjár fór Steinbjørn so víðari. Eg kann illa ímynda mær, hvussu tung sorgin hjá tykkum í familjuni er, at missa eitt so fitt og dámligt menniskja, ið stendur tykkum so nær, má kennast sera tungt. Men mín vón skal vera, at tit við tíðini finna gleði í minnunum, ið er størri enn sorgin í sakninum.
Farvæl Steinbjørn, tú ríkaði okkum tilveruna.
Fyrsta skaldsøgan hjá Agnar Artúvertin er ein áhugaverd bók, ið megnaði at halda meg forvitnan, og hóast tankar um lummaspeki og um at rithøvundur var dekan ov pretentiøsur í støðum, bukaðu alsamt harðari á mina tilvitsku, so misti eg ikki áhugan, tí bókin er faktiskt nokkso góð.
Í dag kemur bókin Sporvogurin eftir Agnar Artúvertin í handlarnar. Eg kenni ikki nógv til skaldskapin hjá Agnar Artúvertin, men las eitt yrkingasavn hjá honum herfyri, og staðfesti tá, at maðurin dugur at skriva. Agnar hevur tað sum Poul F. rópti skaldagávuna, og tað er altíð eitt gott ástøði hjá einum rithøvunda. Tí var eg eisini spentur, tá eg setti meg við Sporvogninum, ið er fyrsta egna skaldsøga ella novella(sum hann sjálvur rópar hetta), ið royndi umsetarin og yrkjarin hevur latið úr hondum. Beinavegin kyknaði mitt forvitni.
Árið var 1888 og sólin kom upp. Fyrstu strálurnar trongdu inn millum persiennurnar og kíndu andlitinum á turistinum, sum lá og svav í einari dupultsong uppi á fimtu hædd á Hotel Retz.
Og hóast árstalið 1888, so uppliva vit longu tvær síður seinni, bæði barnagarðar og pedagogisk atlit, ið neyvan vóru heilt so natúrligur partur av gerandisdagnum tá. Sum lesari fekk eg kensluna av, at her ruggaði alt ikki rætt. Serliga tá hetta førdi víðari til eina fráskylda mammu, ið ger upp við sín konubukandi hjúnarfelaga, ein hugnaliga kaffistovu og dampandi cappuccino, ið neyvan heldur var gerandiskostur í London í teimum døgum. Eg gjørdist forvitin.
Vit fylgja í bókini turistinum, ið vaknar í London, og spakuliga flytir seg fram ímóti onkrum, kanska lagnuni, lívinum ella sivilisatiónini. Í bókini er portrið til hetta “okkurt” lýst í skapi av einum sporvogni, sum turisturin mest sum av tilvild loypur umborð á.
Umborð komin vil hetta ikki sleppa honum, og restin av bókini, er um stríðið at sleppa burt úr tí støðu hann er komin í. Um stríðið ímóti at góðtaka støðuna, um ivan, um lokkalyndið hjá samfelaganum og kollektivu trýstingarmekanismurnar, og kanska mest av øllum um tað nærum svøku vónina, ið hann onkursvegna ongantíð ordiliga missur. Hetta er í formi ein ferð frá einari veruleikakendari søgu út í ein alt meira abstraktan heim, ið gerst ørari og ørari, hóast tú alsamt kennur teg meira og meira aftur í honum.
Lat tað vera sagt beinanvegin, at eg meti, at formur í hesari bókini hevur størri týdning enn søgan. Tað er einki galið við hesum, og eg elski gjøgnumførdan form, og vit fáa allan armin. Her eru ofta lummaspekiligar hugleiðingar, bæði í tekstinum, í klombrum og í fótnótum, í so ríkiligt mát, at eg onkuntíð flenti hart. Hetta virkar pretentiøst og og enntá fjollut, men er so gjøgnuført, at eg fall fyri tí. Fótnotan á síðu 46 lýsir nokkso væl, hvat eg meini við:
kanska av vitanini um, hvussu ússalig menniskjan er í mun til fullkomnu ímyndina. Men eisini ber væl til, at tað kemur av máttmiklu ávirkanini av Svarinum, sum fær ein knappliga at uppdaga nýggj og ókend økir inni í einum sjálvum, og hetta elvir til smædni ella minnilutakenslur og vreiði við ein sjálvan
Alvitandi forteljarin traðkar fleiri ferðir útum søguna, við viðmerkingum um bókina, so sum her:
Skal eg greiða frá, hvussu hesir báðir fangar sluppu heilt leysir? Noyðist eg veruliga at spilla tíð og orð upp á, hvussu teir reistu seg upp og hvussu stórliga bilsnir teir blivu, tá teir funnu út av, at teir væl passaðu ígjøgnum rimarnar á fuglabúrinum? (…) men heldur skal eg skunda mær at gera enda á søguni.
Her traðkar høvundurin útum, og ger vart við sína støðu sum høvundur, argumenterar fyri, hví hann ikki skal skriva okkurt ávíst. Hetta riggar væl summastaðni í bókini. Søgugongdin er serstakliga sein, og hesi brot geva tekstinum lív. Men just í endanum kennist hetta tómt og eisini onkursvegna ov bíligt.
Tá seinasta síðan var blaða, sat eg við kensluni, at bókin kendist sum eitt langt forspæl – eg hevði sitið við vónini um, at útloysingin bíðaði. Men tá eg so kom til endan, so kendist tað, sum um rithøvundurin ikki tímdi at nøkta meg til fulnar, og bara gjørdi seg lidnan. sum best ber til.
Tá fyrsta øðin var runnin av mær, fall mær í hug, at endin kanska júst var ein staðfesting av, at høvundurin ikki hevði nøkur svar, annað enn, at man kann stríðast ímóti ytru umstøðunum, men at hetta hevur stórar avleiðingar fyri teg.
Sporvognurin
Novella av Agnari Artuvertin
Gwendalyn 2011
Ole Wich sniðgav og setti upp
Prentað hjá Scandinavian Book
Bókin er 102 blaðsíður og verður givin út í 100 signeraðum eintøkum,
Vælvitandi um gengistrupulleikan við at ummæla eitt tiltak í tí Listasavni, eg sjálvur eri nevndarformaður fyri, so kann eg ikki lata vera við at festa hesar reglur á teldu.
Við at eg geri vart við gegnistrupulleikan, so hvørvir hann kanska, men her er sum so eingin veruligur gegnistrupulleiki, tí hetta er ikki eitt ummæli, men eitt gleðisgeyl yvir tað fantastisku ríku mentanaruppliving, ið eg fekk á Listasavninum á Sandi í gjár.
Eg og umleið hálvt hundra onnur, fingu eina so stóra uppliving, at tað tykist synd, at øll onnur ikki sluppu at uppliva hana.
Á veg til Havnar aftur, mentunarliga mettur og nøktaður, hugsaði eg, um hæddarpunkt, men mátti í mínum stilla sinni staðfesta, at tiltakið var so javnt frálíkt, á so nógvan ymiskan hátt, at tað er torført at taka nakað framum, uttan beinanvegin at nevna okkurt annað.
So ístaðin fyri at fara stigbýta í góðsku fari eg at gleðast kronologiskt. Savnsleiðarin Súsan í Jákupsstovu, ið hevði sett saman eina tað bestu mentunarskránna, sum er sædd á hesum klettum, bjóðaði okkum vælkomnum í hesar fantastisku karmar, har akustikkur er so frálíkur, og har eingin mikrofon var neyðug.
Borgarstjórin á Sandi byrjaði tiltakið við ein frálíkari røðu, ið bar brá av, at Sands kommuna sær stórar møguleikar, ið teimum ætlunum, ið vit hava fyri savnið, og tað kann bert gleða okkum í nevndini at frætta.
Tónleikurin hjá Sunleifi
Síðan var tónleikur á skránni, og tað var tónleikur í heimsflokki, Sunleif Rasmussen, okkara altjóða viðurkenda tónaskald, ið tó er so lokalur, at hann er uppvaksin beint við savnið, var á skránni. Ikki bert tónleikurin var á skránni, nei Sunleif sjálvur var eisini á skránni.
Á sera pedagogiskan hátt, gav hann okkum innlit í sín tónleik, og sínar tankar í sambandi við tónleikin. Ólavur Jakobsen spældi eitt gittarstykkið, hjá Sunleifi. Her rann akustikkur, verkið og framførslan saman í eina stórasligna eind. Halt kipp, sum tað var gott.
Síðan var Michala Petri á skránni, saman við Sunleifi gav hon í øllum førum mær eina heilt nýggja fatan av blokkfloytum. Bæði teknikkir og nógvu ymisku floyturnar hon skuldi brúka vóru presenteraðar, áðrenn hon framførdi eitt fantastiskt verk hjá Sunleifi. Serliga var tað næsti partur av verkinum, har hon sang ein tóna, meðan hon spældi ein annan á floytuna, sum onkursvegna tók meg í sálina.
Eg havi ikki orð fyri hvussu frálík Ólavur og Michala eru, men sum við øllum fantastiskum tónleikarum, so virka tey eitt við síni ljóðføri.
Fittur gentubólkur
Tað mest hóskandi lýsingarorðið, ið eg havi til at lýsa Lív Næs og hennara tónleik, er fitt ella fittur. Serliga í føroysku løgunum er ein tílík óskuld og fittleiki, sum saman við sjarmerandi røddini fær meg at smelta, og tað tyktist at vera galdandi fyri tey flestu, sum vóru á konsertini. Lív spælir nú saman við øðrum ungum kvinnum, ið syngja kór og spæla gittar við henni, og hetta klæðir henni. Fittu sjarmerandi sangirnir góvu tiltakinum eitt ungdommiligt ískoyti, og kensluna av onkrum óspiltum.
Kingo við Niels Midjord og Lúllanum
Eg má viðganga, at hóast eg havi verið serstakliga aktivur lurtari eftir føroyskum tónleiki, so havi eg ongantíð hoyrt útgávurnar ellar konsertirnar hjá Niels Midjord við Kingosangi. Eg havi stýrt uttanum, tí eg veruliga ikki helt, tað vera nakað fyri meg. Tí var hesin parturin av tiltakinum bestemt heldur ikki tann, sum eg gleddi meg mest til. Men teir báðir Niels Midjord og Lúllin høvdu ikki sungið nógvar reglur, áðrenn eg var seldur. Hetta var nakað so fantastiskt, erligt, hjartaligt og framum alt vakurt. Eg má beint út at keypa eina fløgu við hesum.
Tragikomiskur Heinesen
Tær báðar frailku sjónleikarkvinnurnar Gunnvá Zachariassen og Beinta Clothier, fóru síðan á pallin við leikinum Syndefaldet, ið byggir á eina søgu hjá William Heinesen. Ein leikur, ið tær framføra á gøtudonskum, og sum kann framførast í øllum hølum og umstøðum, og tað skal vera mitt inniliga ynski, at hetta kemur víða um. Sjálvandi skulu allir føroyingar síggja hetta, men eisini vóni eg, at fyritøkur, stovnar og myndugleikar, ið fáa útlendskar gestir, velja at visa sínum gestum hetta.
Leikurin var ein ferð gjøgnum stórar kenslur, og vit smíltust, flentu og høvdu hug at tára. Ikki bert tí søgan er so góð, men eisini tí at Gunnvá og Beinta spældu og fortaldu hana so framúrskarandi væl.
Ólavur Jakobsen hevði til høvið gjørt eitt violinstykkið hjá Willami Heinsen um til gittar, og frumframførdi hetta fyri okkum, og aftur her var tað undurfult, at hoyra henda fantastiska gittarleikara framføra í hesum fantastisku hølum, og eg vildi hildi, at hetta stykkið kundi átt eitt natúrligt pláss aftan á leikin í øðrum høpum eisini.
Poetryslam.fo
Eg má viðganga, at tann parturin av tiltakinum, ið eg frammanundan gleddi meg mest til, skjaldrasamanbrestin millum Vilhelminu Larsen og Carl Johan Jensen. Hesi bæði, sum á hvør sín hátt hava givið føroyskum skjaldrum nýtt lív, Vilhelmina við at dokumentera tey, umframt at læra hvørt mansbarn í Føroyum um hendan arv okkara í sjónvarpssendingum, og Carl Johan, sum við sínum nýtulkingum av skjaldrum hevur víst, at hetta er ein livandi list.
Hóast vónirnar vóru stórar, so var veruleikin uppaftur betur. Hetta var fantastiskt. Vilhelmina legði fyri, við at spyrja Carl Johan, um hansara kundu syngjast, tí hon mátti viðganga, at tey einastu skjaldrini, hon hevði hoyrt, vóru tey, sum mamma hennara sang fyri henni, tá hon skuldi sova. Carl Johan svaraði aftur, at hansara skjaldur ikki vóru til at sovna av, kanska heldur at vakna av, og so koyrdi tað bara, hann við sínum, og hon við teimum gomlu. Eg havi eftirhondini rættiliga ofta hoyrt Carl Johan við skjaldrum, men á Listasavninum fullu tey veruliga uppá pláss. Tí saman við tí siðbundna stendur tað nýggja nógv sterkari.
Gittar og floyta í himmalskari samanrenning
Áðrenn tiltakið endaði við listauppboðssølu, framførdu tey bæði Ólavur Jakobsen og Michala Petri saman. Tey spældu ymisk verk frá ymiskum tíðum og støðum, og hetta var einki minnið enn ein fullkomin endi, á einum frálíkum listadegi. Tey eru so góð hvør sær, men saman rann tónleikurin upp í eina hægri eind, tað var vakurt og meistarligt.
Eg noyðist at taka Michalu Petri fram, eg kann ikki siga annað, enn at eg fekk ein heilt nýggja fatan av blokkfloytuni hendan dagin. At sleppa at uppliva eitt so stórt tónlistarligt begávilsi, eitt tílíkt heimsnavn í tílíkum smáum og hugnaligum kørmum, tað kennist sum eitt privilegium.
Túsund takk fyri, øll tit sum gjørdu dagin so fantastiskan, tit sum framførdu, tit sum hugdu og lurtaðu, Súsan sum fyriskipaði, Símin sum hjálpti henni og øll tit sum lótu verk til uppboðssøluna. Túsund takk
