Ein røð av syngið-við slagarum og útvarpshittum framførd av teimum, ið hava gjørt tey og við teimum røddum, ið vit øll hava lært at elska, soleiðis kann framførslan hjá Tinganest best lýsast.
Tinganest er bólkurin, ið framum allar aðrar hevur myndað tað sonevnda vágasoundið, og tað er ikki á hvørjum degi, at vit sleppa at uppliva originalarnar úr Vágum.
Settir at spæla í FLAGS-tjaldinum beint eftir steypafinaluna var lagt upp til eitt gott gamaldags bygdaball, við Tinganest, Vágagellini, Babbum, henni sum fyrr sang sangir um kerligheit og øllum hinum slagarunum. Tíanverri stóð bólkurin tó ikki at spæla hetta tíðspunktið í skránni, og tað man vera høvuðsorsøkin til, at ikki fleiri vóru í teltinum hesa løtuna.
Eisini kann lítil ivið verða um, at júst hesin lættið og syngið-við vinarligi tónleikurin hevði riggað betur seinni um kvøldið, tá promillan var hægrið og lagið betur.
Men originalarnir leveraðu vøruna.
Vegna sjúku var annar gittarleikarin ikki við í kvøld, men sum ein trio riggaði bólkurin heilt væl, og serliga stuttligt var, at teir sungu tær manglandi gittarsoloirnar.
Hetta er so sjarmerandi og føroyskt sum nakað kann verða.