Ja, eg havi einki skrivað seinastu tíðina. Eg havi verið upptikin, mín sálargrannskan hevur ligið í brøvum til Barbaru. Eg fari heldur ikki at skriva nakað serligt í kvøld, men eg vildi bara siga, at í dag var Deadline í sambandi við hasar barnasøgurnar. Eg skrivaði enn eina ígjár, hana vildi eg deila við tykkum:

Stílur

Klokkan ringdi inn til fyrsta tíma eftir døgura. Eg og Elisabeth tóku taskurnar og fóru inn. Flokksstovan var næstan tóm. Pætur, sum var lærarin í rokning, sat á pultinum og bíðaði tolin. Allar genturnar dámdu hann ordiliga væl. Hann var nokkso ungur, og so sá hann eisini gott út. Hann hevði spælt við HB í fyrstu deild inntil fyri tveimum árum síðan. So dreingirnir dámdu hann eisini. Eg fann roknibókina fram. Eg hevði gjørt skúlting saman við Elisabeth í gjár. Hon dugdi væl í rokning, meðan eg dugdi væl føroyskt, so vit hjálptu hvørji aðrari.

 

Meðan øll spakuliga komu inn í stovuna, fyrst genturnar, so dreingirnir, sat Pætur har og smíltist. Teir seinastu, ið komu inn vóru sum vanligt David og Jan. Pætur stóð skrivaði okkurt á talvuna, og sá tí ikki, at Jan slóg Jákup, tá hann gekk framvið honum. Tað var eitt hart slag og Jákup rodnaði av pínu, men segði einki.

 

Eg hataði David og Jan. Jákup var ordiliga fittur. Hann tyktist eisini at dáma meg nokkso væl. Men David og Jan gjørdu honum altíð fortreð. Teir argaðu hann hvønn dag, og ofta bukaðu teir hann av. Eg hevði hug at gera okkurt. Men visti ikki hvat, og um eg gjørdi nakað, so fekk eg ongantíð frið fyri teimum.

 

Elisabeth var forelska í David. Hon hevði eisini tungumussast við honum niðri í súkkluskúrinum. Hon skilti slett ikki, hví eg var forelska í Jákup. Elisabeth royndi at fáa meg at dáma Jan. Tí so kundu vit fýra fylgjast. Men Jan var nakað av tí mest tápuliga, sum fanst, hann segði sjáldan naka, men gekk runt og slóg fólk. Men hann dugdi væl at sparka fótbólt og fylgdist altíð við David, so tey flestu dámdu hann.

 

Pætur byrjaði at rokna nøkur stykki út á talvuni.

 

Tá klokkan ringdi út til fríkorter runnu allir dreingirnir út fyri at fanga fótbóltsvøllin. Meðan  genturnar spakuliga reistu seg, og fóru út í sólina. Eg sat har bara, hugsaði eitt sindur, um hvat eg skuldi gera, fyri at fáa David og Jan at lata Jákup verða.

 

“Nina” tað var Elisabeth, sum stóð úti við hurðina og bíðaði eftir mær. Eg reisti meg og fór út við henni. Í úthurðini møttu vit David og Jan. Teir høvdu ikki fingið vøllin, ein annar flokkur var komin áðrenn.

 

“Hava tit hug at koma oman í holuna aftan á skúlatíð?” spurdi David.

 

“Hvør kemur?” spurdi Elisabeth.

 

“Bara vit fýra!” svaraði Jan.

 

“Eg tími ikki!” segði eg.

 

“Nina er forelska!” segði Elisabeth.

 

David flenti: “Forelska, í hvørjum, Pæturi?”

 

Eg varð í øðini inn á Elisabeth. Hon stóð har og stórsmíltist at Davidi. Jan sá út, sum um hann var illa við, og David bara flenti.

 

“Nei, ikki Pætur tað er…” Eg avbreyt hana, áðrenn hon fekk sagt meira. “Tað rakar ikki tykkum, hann er í øllum førðum nógv fittari enn tit trý tilsamans!”. Eg vendi mær og fór inn aftur í stovuna. Elisabeth bleiv standandi. Eg hoyrdi tey flenna. Eg hataði hana ordiliga nógv. Eg hataði David enn meira, fyri at hava stolið mína vinkonu. Eg visti ikki heilt hvussu, men eg skuldi nokk fáa hevnt meg.

 

Seinasti tími var danskt. Vit skuldu lata stíl inn, og Davidsa stílur lá á borðinum. Eg hugdi rundan um meg. Eingin var har innið. Eg fór yvir til borðið og tók tí aftastu síðuna, krúllaði hana saman og smitaði hana í skrell. Eg fór út aftur, tey stóðu ikki longur í hurðini. Úti í garðinum prátaði eg við Barbaru inntil klokkan ringdi.

 

Eg var ein av teimum seinastu inn. Eg hevði ilt í búkinum av ræðslu. Um David fann út av, hvat eg hevði gjørt, fekk eg ongantíð frið aftur. Danskt lærarindan hjá okkum var ræðuliga strong; ein stílur uttan enda fekk ikki meira enn eitt sjey tal. David mátti ikki fáa sjey. Tað var alt ov lítið fyri hansara foreldur. Tey kravdu nógv av Davidi. Ein dagin var hann komin í skúla við einum stórum bláðum merki á arminum. Hann segði, at hann var dottin. Men dagin áðrenn hevði hann fingið sjey í rokning, og onkur segði, at pápi hansara hevði sligið hann.

 

Eg byrjaði so smátt at angra tað. Eg vildi helst ikki hava, at pápi hansara bukaði hann, men eg hevði verið so ill. Nú visti eg ikki hvat eg skuldi gera. Eg kundi ikki siga honum, at ein síða manglaði, so visti hann tað var eg, so fekk eg bank. Men um eg einki segði, so fekk hann kanska bank.

 

Lærarindan byrjaði at savna stílarnar inn, David sat og smíltist til Elisabeth. Hann gav lærarindunni plastikhúsan, uttan at kanna hvat var í honum. Nú var ov seint. Eg hevði næstan kvalma, sveittin vætti pannuna – eg hugsaði hvat fór at henda, um hann fekk at vita, at tað var eg, sum hevði tikið síðuna.

 

Hetta varð tann longsti tímin eg nakrantíð hevði upplivað. Men so ringdi klokkan. Eg pakkaði taskuna. Eg tordi ikki at hyggja at Davidi, hendurnar ristu, meðan eg knappaði taskuna, Elisabeth og Jan stóðu yviri við borðið hjá Davidi. Hon hugdi ikki at mær og fór, uttan at siga farvæl, avstað saman við teimum. Eg hataði hana. Men eg hataði eisini meg.

Ja, hatta var hon, tími ikki at siga so nógv meira um hana nú, kanska eg viðmerki hana seinni, men ikki beint nú. Eg eri troyttur og eri enn eitt sindur sjúkur, tað er einki serligt.

Annars havi eg eina viðmerking til báðar søgurnar, tær eru betri enn eg helt tær vera, mær dámar tær faktiskt heilt væl.

Faktiskt hugsi eg um at gera eitt stuttsøgusavn, tað skal so ikki verða eitt savn til børn, men meira sovorðið hugnaligt sum hetta:

Sunnumorgun

Í morgun bukaði sólin á gluggan, og eg vaknaði av alduskvatlinum, so heimligt og føroyskt, hugsaði eg og sløkti sjónvarpið. Eg bað hana fara heim til seg sjálva, og skumpaði eitt sindur undir hana. Men hon tímdi ikki at vakna. Eg lat meg í klæðini, tey lógu á gólvinum fløkt saman við hennara klæðum. Hennara lilla bummullstrussir, og svarti silkibrósthaldari. Eg hati tá konufólk hava undirklæði sum ikki matja! Eg meini so við eitt leygarkvøld, og tú fert í býin, so veist tú, at møguleikin fyri at onkur annar fer at lata teg úr undirklæðunum, er rættiliga sannlíkur, so kanst tú for fanin finna klæði, sum matja. So eisini lilla bummull! Silki er fínt, latex er fínt, onkuntíð kann bummull aksepterast, men lilla! Eg haldi ikki.

 

Eg hugdi at henni, hon var nokkso pen, ella soleiðis tú veitst. Eg hugsaði, um eg kanska skuldi, roynt eftir einum morgunmoggi, eg føldi gamla røra seg, jú hvat fanin, hon var sku ovkey, so hví ikki, eg smoygdi mær aftur úr klæðunum. flutti dýnuna, hennara piersaði nalvi rópti “kom oman her!”, eg føldi hvussu bróstini harðnaðu, tá tungan rørdi tey.

 

Eg vaknaði, av hurðini, ið klamsaði, hon var vekk, hvussu mundi hon eita?

Eg skrivaði hetta eina fer eitt sindur síðan, eitt sindur stuttligt haldi eg, men eg havi ikki vist hvat eg skuldi brúka tað til, nú er tað sloppið framat her. Hví ikki, her eri eg jú einaræðisharri. Hugna tær, til eg tími meira.

Rætt skal vera rætt, hasin filmurin ígjár, var ikki betur enn hin, hann var ræðuligur, heilt, heilt, heilt ófatiliga vánaligur illa spældur, illa skrivaður og ringur sum heild. Ná, men eg havi brúkt nokk tíð uppá ringar filmar.

Hetta hevur annars verið ein hendingaríkur dagur, ella í øllum førðum eitt sindur. Tað er blivið liðugt millum meg og damuna. Eg havi ætla tað leingi, men havi ikki heilt fingið tikið meg saman. Men í dag segði hon mær, at hon var ótrúgv í gjár. Tað haldi eg gott, at hon kundi hildið fyri seg sjálva. Men tað gav mær sjálvandi eina góða orsøk til at droppa hana, tað lætnaði at fáa tað gjørt.

Annars segði eg henni, at eg helt tað vera djúpt egoistiskt at fortelja mær, at hon hevði verið ótrúgv, tað haldi eg veruliga. Eg havi ongantíð fortalt nakrari gentu, at eg havi verið henni ótrúgvur. Einasta orsøkin, at man sigur tað, er fyri at lætta sína egnu samvitsku og sjálvur fáa tað betur, meðan hin parturin far tað verri. Eg haldi tað vera djúpt ómenniskjasligt, og tekin uppá bíttleika og sjálvgóðsku í orðsins ringasta týdningi.

Nú eri eg altso einligur aftur, tað er á sín hátt gott. Mær leingist eftir at hava onkran at deila lívið við, men tað skal vera ein deilig dama við góðum heila og fríum lyndi. Tær eru bara ólukksáliga ringar at finna. Hendan sum eg nú hevði passaði ikki heilt til summi av hesum krøvum.

Men eg lovaði tær ein hendingaríkan dag, ella eitt sindur í øllum førum. So eg noyðist at peika á okkurt annað við hesum degnum, og har kann eg siga, at eg endiliga havi skrivað eina av hasum barnasøgunum, sum Petur hevði biðið meg skrivað. Hon er, men hon er ikki serliga góð, men her er hon:

Ovkey

 

Tú ert pill bíttur!

 

Tað sáraði eitt sindur, eg plagdi ikki at leggja so nógv í tað, um onkur segði sovorðið við meg. Men hetta var Nina. Eg var púrað forelskaður í henni, og hon visti tað væl. Eg hevði enntá mussa hana, altso ikki soleiðis ordiliga, men á klassabílætinum frá í fjør.

 

Hon var í einum reyðum kjóla á tí bílætinum. Hon smíltist og sá ordiliga fitt út. Eg hevði sitið so ofta og hugt at henni um kvøldarnar. Eina ferð hevði eg eisini ringt til hana. Tað varaði í allar ævir áðrenn tónin kom, og so ein long løta afturat, og so ein tóni, og ein long løta – knappiliga tók onkur hana, men so tordi eg ikki meira, eg knallaði hornið á. Men nú stóð  hon har, við tárunum rennandi niður eftir kjálkunum.

 

Eg visti ikki hvat var verri, tað at hon græt, ella at hon helt meg vera pill bíttan. Eg hevði hug at troysta hana, klemma hana. Men eg visti, at bæði David og Jan stóu og hugdu, so eg flenti bara og lat hana standa har.

 

Alt byrjaði í morgum, tá eg kom í skúla. David hevði fingið at vita frá onkrum, at eg var forelskaður í Ninu. Hann stóð har og bíðaði, tá eg kom inn í skúlagarðin.

 

Tá hann sá meg komu hann og Jan ímóti mær. Eg visti longu tá, at hetta ikki fór at verða ein góður dagur. David fann altíð eitt offur, og ofta var tað meg. Hann tók í kragan á mær og segði, “Tú ert forelskaður í Ninu, nær skulu tit giftast?”.

 

Jan stóð har við sínum reyða hárið og frøknum, hann knallaði nevan í búkin á mær: “Hava tit mogga?”

 

Eg knekkaði saman og við greytuttari rødd, segði eg: “Eg veit ikki hvat tit tosa um?”

 

“Náh, sigur tú, at tú ikki er forelskaður í henni” spurdi David

 

“Eg ani ikki, hvat tit tosa um, eg eri ikki forelskaður í nakrari gentu!”

 

“Tú ert kanska bøssi?” flenti Jan og slóg meg  aftur.

 

Klokkan ringdi inn til fyrsta tíma. Teir báðir fóru og lótu meg standa eftir. Eg bardist við tárini.

 

Tá eg kom inn í flokksstovuna, flenti allur flokkurin, á talvuni stóð við stórum kritstavum:

 

JÁKUP + NINA

 

Eg setti meg á mítt pláss, meðan lærarin viskaði talvuna. Nina sat og skeitti yvir at mær. Eg hugdi beint niður í borðið.

 

Tá klokkan ringdi til fríkorter, bíðaði eg til øll vóru farin út, áðrenn eg reisti meg. Beint uttanfyri hurðina stóðu teir og bíðaðu. Eg hevði bestan hug at lata verða við at fara út, men so sóu teir, at eg var bangin, so fóru teir at vera eftir mær restina av lívinum. So eg royndi at síggja harður út, og gekk spakuliga framvið teimum, David tók fast í armin á mær. Hann teskaði: “So tú sigur, at tú ikki er forelskaður, prógva tað!”

 

“Eg eri ikki forelskaður, hvussu skal eg prógva tað? Eg eri bara ikki forelskaður” Eg royndi at ljóða líkaglaður.

 

“Um tú ikki er forelskaðurm, so torir tú at hála joggingbuksurnar hjá henni niður!” segði David.

 

Jan slóð nevan í búkin á mær. Eg bukkaði saman, men reisti meg skjótt aftur. Eg visti, at um teir sóu, at eg var bangin, so fóru teir at arga meg restina av lívinum. Eg royndi at síggja líkaglaður út: “Sjálvandi tori eg tað!”. Eg vildi ikki, men Nina fór íhvørtfall ikki at dáma meg, um eg fekk bank alla tíðina, so eg noyddist at gera okkurt. Eg hopaði, at klokkan fór at ringja inn, at ein lærari kom út úr lærarastovuni, okkurt.

 

Men har var eingin hjálp, David skumpaði meg yvir móti Ninu, sum stóð við rygginum móti okkum. Hon stóð og tosaði við Elisabeth, eg vildi ikki gera tað, men um eg ikki gjørdi tað, so fóru teir at banka meg og arga meg í allar ævir.

 

Jan skumpaði meg í ryggin: “Prógva tað!”

 

Eg fór spakuliga yvir handan vegin. Eg var beint aftanfyri hana nú. Eg rætti hendurnar fram – hálaði niður. Hon var í ljósareyðum undirbuksum. Øll hugdu, og so froystu tey út úr. Hon hálaði buksurnar upp aftur og vendi sær, hon var blóðreyð um andlitið. Tá hon sá, at tað var eg, sá hon enn keddari út. Hon langaði mær ein undir vangan. Og rópti: “Tú ert pill bíttur!”.

 

David og Jan flentu, Elisabeth flenti, øll flentu og eg flenti. Tann einasta sum ikki flenti var Nina, hon var reyð um alt andlitið, tárini runnu eftir kjálkunum. Hon rann út í garðin. Hon var enn ordiliga pen, men hon var nokk ikki forelska í mær, ikki meir í øllum førum.

 

Jan slóð ein neva í búkin á mær harðari enn hinir fyrru, og eg knekkaði saman, kikkaði eftir andanum, eg kláraði næstan ikki at halda tárunum aftur. Men eg gjørdi tað. David klappaði mær á ryggin og segði: “tú ert ovkey”.

 

Eg var ovkey og fór nokk ikki at blíva argaður aftur, í øllum førum ikki í dag.

 

Ja, eg haldi ikki, at hetta er tað besta, eg havi skrivað, men nokk heldur ikki tað versta. Søgan er sjálvandi djúpt fiktiv, men nakrar av hendingunum eru bygdar á veruligar hendingar, harafturat eru nøvnini David og Jan nøvn á tveimum av teimum, sum argaðu meg, tá eg var barn. Temaði er eitt sindur hetta við, at man ofrar ein annan fyri sjálvur at sleppa undan. Hetta havi eg sjálvandi gjørt ofta.

Tá tú altíð plagar at vera argaður, er tað altíð ein lætti, tá ein annar verður argaður ístaðin fyri, og tí luttekur man glaðbeintur í slíkari happing.

Nøkur onnur ting eru hend í dag, men einki sum eg tími at keða tykkum við. Nú fari eg at skriva um revsing.

Jú, eg gloymdi eitt, eg hoyrdi ídag at Regin Dahl hevði fingið mentunnarvirðisløn Føroya Løgtings. Hann hevur fingið 150.000 krónur, og eg hoyrdi tíðanverri ikki grundgevingina. Men eg haldi tað vera eitt sindur løgið. Hetta fylgir væl hesum Regin Dahl dyrkannar trendinum, sum hevur verið hesi seinnu árini. Regin Dahl er fyri mær ein miðalhampa yrkjari, ein rættuliga vánaligur sangari, sum tó hevur sína sjarmu og sjálvandi ein ovkey lagsmiður. Har er einki serligt við honum uttan kvantiteturin. Men mentanarelitan hevur valt hann til nýggjan Gud. Sum um tað ikki var nokk við Janusi Djurhuusi. Tí er tað sjálvandi eisini í hesum andanum, at honum verður latin hendan virðisløn.

Janus Djurhuus er veruliga ein løgin stødd í føroyskari mentan. Tað finnast næstan ikki fólk, sum síggja nakran føroyskan yrkjara, sum størri enn Janus, hetta er fyri mær djúpt láturligt. Serliga tað, at tað eru hansara lummafilosofiksu namedropping gudatvætl yrkingar sum fáa pissi hjá føroyskum mentunnarelitistum at kóka, er løgið. Janus var fyri meg ovkey, men ikki nær so góður sum Poul F, ella Hans Andrias fyri at nevna ein annan. Diskussiónin um Janus móti Hans Andriasi, byggir mest á, at Hans Andrias skrivaði um summarfuglar, meðan Janus skrivaði sítt lummafilosofiksa namedropping gudatvætl, tí skuldi Janus knappiliga verðið meira seriøsur og hámentaður og betri. Hetta er láturligt, fyri at endurgeva góða vin mín Petur Pólsson Jensen (sum eg elski) so kann man ikki døma góðskuna eftir evnavalið. I rest my case.

Annars haldi eg hugskotið við eini sovorðnari virðisløn er gott, og eg gleði meg til at fáa hana (um tú, lesarin hatar meg nú, so skilji eg teg væl – men tað er tær okkurt er galið við, ikki mær, Eg haldi veruliga, at eg eri øðiliga góður, men í hesum førinum var tað skemt. Eg rokni ongantíð við, at umheimurin fer at meta míni ting so høgt, sum eg sjálvur geri. Men her haldi eg tað vera heimin, sum fer skeivur. Annars hevði eg nokk valt at gjørt okkurt annarleiðis). 150.000 krónur høvdu vermt væl. Eg hevði fyrst givið míni bæði yrkingasøvn út, so givið eina MC-Hár maxisingul út, og so hugna mær fyri restina.

Eg elski mín kunst. Ger tað meg til ein ringan persón?

Eg kundi hugsað mær at gjørt eitt útgávufelag, eg havi tosað við Tórur Jóansson um tað. Men eg ætli mær fyri alt í verðini ikki at gerast ein nýggjur Árni Dahl. Eg rokni faktiskt við, at Árni ikki sjálvur veit, hvat hann hevur gjørt galið, hansara sjúkligi sensurur av permum, nøvnum og máli í yrkingasøvnum hevur skelkað meg. Mær dámar veruliga ikki Árna Dahl. Sjálvandi hjálpur tað ikki, at hann hevur sent tvey yrkingasøvn aftur í høvdið á mær. Men eg haldi, at hansara sensurur av nøkrum útgávum, sum teir raktu yrkjararnir hava sagt mær frá, er øgiliga skelkandi. Men maðurin eigur útgávufelagið, so hann hevur rætt til at gera tað, sum hann hevur hug til. Men eg haldi, at tað er ræðuligt, at hann brúkar felagið til at fáa ta maktina, sum hann ikki hevur í og við, at hann ikki sjálvur dugur at skriva.