Hugleiðingar – Page 24

Hugleiðingar eina løtu eftir tíggju á kvøldi

Løgið sum summi ting eru. Í summar lurtaði eg nokkso nógv eftir Leonard Cohen “First we take Manhattan then we take Berlin” ein frálíkur sangur haldi eg. Nú men, dagin eftir, at eg fann fløguna fram, so var tann sangurin spældur í Útvarpi Føroya. Soleiðis er tað sera ofta, tá eg lurti eftir fløgum, bæði í føroyskum og útlendskum útvarpi, bæði við vanligum nýggjum og gomlum óvanligum fløgum. Ofta hugsi eg um filmar, og so knappiliga eru teir á onkrari støð. Í gjár varð eg liðugur við at lesa Bukowskisa Hollywood roman, hon handlar um filmin Barfly. Bukowski sigur í hennið, at langt eftir, at allir hinir filmarnir frá tí árinum eru gloymdir, fer hansara filmur at verða vístur í undurgrunds filmhølum og á sjónvarpsstøðum kring heimin. Ja, tú hevur nokk longu gitt hetta, men filmurin er á Norge2 í kvøld, stuttligt ha?.

Eg veit, at hetta aftur eri eg, sum royni at fáa heimin at snara um meg. Ikki tí eg haldi, at tað er so, men tað er eitt sindur stuttligt, at sovorðin ting henda. Eg havi ikki nakað meining um, hví tað er so. Kanska er tað tilfeldigt, ella kanska er Gud ein skemtari, ella hava vit eina kollektiva bevístheit, líka veit eg haldi bara tað er stuttligt.

Náh, men Barfly er altso í sjónvarpinum. Hetta er ein av mínum yndisfilmum, men ístaðin fyri at hyggja at honum, siti eg her og hyggi at einum ræðuligum filmi við ongum minni enn heimsins vánaligasta sjónleikara Steven Segal. Ja, hesin filmurin er serliga vánaligur, tí filmsstjórin er hesin sami vánaligi Steven Segal. Filmurin eitur Glimmerman, og hann er veruliga ræðuligur, so tit skilja nokk, hví eg ikki havi tíð at skriva beint nú.

Eg haldi annars, at størsti trupuleikin við filmslistini er tann vánaligi dialogurin. Tað finnast veruliga ikki serliga nógvir góðir dialogskrivarar í Hollywood. Tað syndarliga er júst, sum Bukowski sigur, at fólk hava sæð so nógv lort at tey gloyma at síggja lort sum lort.

Hugleiðingar beint eftir hálvgum tólv um kvøldið

Nú er fríggjakvøld og eg siti her og hyggi at Miss Universe. Aftur í ár eru tíggju av teimum ljótastu komnar víðari, og enn meira tragiskt er, at tær fimm, sum eru eftir nú, eru fýra ljótar og ein pen, tann úr Trinidad og Tobago er hyper deilig, hon skal bara vinna, haldi eg. Tann úr USA er nokk komin við av plikt, hon er als ikki pen, men soleiðis er tað.

Eg havi einki serligt skrivað seinastu tíðaina, havi so forbannað nógv at gera, nú ljóði eg sum pápi mín, tá hann er verst. Men eg havi blandað meg upp í nokkso nógv. Eg skal skriva eitt projekt um revsing, sum skal avleverast um ein góðan mánað. Eg skal taka eitt kursus í teoretiskari heimspeki, arbeiða hálvan annan dag um vikuna í Netto, brúka so nógva tíð sum møguligt saman við Magnus, umseta Bukowski til føroyskt, og skriva yrkingar til Kynverjar, umseta eina formel 1 heimasíðu til føroyskt(sum eg havi lovað), skriva hetta, halda samskiftið við míni vinfólk (sum eg gjarna vil og havi lovað), gera Nærvarp, skriva tvær barnasøgur (sum eg havi lovað). Nú bleiv Miss Trinidad og Tobago akkurát Miss Universe, hon líkist eitt sindur Janet Jackson. Ná, men eg havi eitt sindur at takast við, so eg veit ikki heilt, hvussu eg skal makta alt. Men tað man nokk fara at ganga.

Eg havi hugt at boksing í kvøld, Super Brian bankaði enn einaferð ein mann. Hesaferð var tað eftir øllum at døma onkur heilt vilt kendur. Hann æt nokk Leonard Butler ella okkurt sovorðið. Men hann bleiv sligin út í fyrsta umgangi. Brian virkar fyri mær nokkso góður, nú havi eg ikki so nógv skil uppá boksning, men hann bankar sku´ allar, sum hann møtur, tað virkar fyri mær sum eitt gott tekin.

Annars so fari eg at senda hetta til Barbaru, eg havi ikki skriva síðan eg kom niður aftur úr Føroyum aftaná Jassfestivalin, so nú skrivið eg eitt lítið bræv, og so viðleggi eg hetta, og so eisini ein seðil um Crazy Christmas Cabaret í ár. Eg og Barbara fara nemmiliga at hyggja eftir tí seinast í hesum mánaðinum, tá hon kemur til Keypmannahavnar. Eg havi keypt atgongumerki í dag. Ná, men eg roknið við, at hon fer at hata hetta, tá eg vísti henni hatta, sum eg hevði skriva til hasa gentuna, sum eg var forelskaður um jóltíðir í fjør, segði hon at tað var egoistiskt, og at eg bara hugsaði um meg sjálvan. Hon hevði sjálvandi rætt, og hetta projektið er jú eisini rein sjálvdyrkan. Eg haldi meg og mítt lív og mínar meiningar vera áhugaverdar nokk til at deila við tykkum. Ikki tí eg nakrantíð fari at tora at útgeva hetta, men kanska posthumt, tá eg verði heimskendur. So fer Magnus ella kanska hansara børn at útgeva hetta. Ikki tí tað ger nakað. Eg vóni bara tey fara at tjena væl uppá tað.

Eg las annars Bukowski í gjár, hann vildi verða við, at so nógvir lorta filmar vóru gjørdir, at fólk heilt gloyma, at tað er lortur, og bara hyggja og halda, at tað í veruleikanum er gott. Nokkso rætt haldi eg. Mær dámar væl Bukowski, hann er so erligur og líkatil, eitt sindur sum Jóanes Nielsen.

Náh, men nú fari eg at gevast eina løtu.

Hugleiðingar beint áðrenn klokkan eitt

Ja, her var eg aftur, tað tykist sum eg bara skrivi um náttina, men soleiðis er tað. Um kvøldarnar hyggi eg ofta eftir sjónvarpi. Tað eru serliga nakrar sendingar, sum mær dámar væl fyri tíðina, her er Robinson Ekspeditionen á TV3 ein av teimum, hetta er ein løgin sending, har tey senda nøkur heilt vanlig fólk út á ein oyggj, har skulu tey so royna at yvirliva, og atkvøða spakuliga hvønn annan heim. Man lærir øgiliga nógv um hesi fólkini, og følir við teimum. Hetta er nokk tað slagið av sjónvarpi, sum eg ræðist mest, eg havi jú lisið The running man hjá Stephen King. Eg roknið við at meira og meira av slíkum verður í framtíðini, men sjálvt um eg ræðist hetta eitt sindur, so elski eg at hyggja at tí – og eg sum haldi onnur vera bítt!

Ein onnur sending, sum mær dámar væl, er Ally (Ally McBeal), ein frálík sendirøð, har er humor og deiliga bisarir persónar. Eg haldi, at hatta lýsur so deiliga væl USA, har øll stevna øllum fyri alt, harafturat livi eg eitt sindur við í søgunum, hugnaligt haldi eg.

Danska sendirøðin Taxa liggur eisini á mínum lista, so er sjálvandi ítróttur, hetta við ítrótti er eitt sindur stuttligt. Eg tími slett ikki at íðka nakað sjálvur, men at hyggja í sjónvarpinum tað er ordiliga kul. Serliga Formel eitt er fantastiskt. Eg havi hugt eftir flest øllum formel eitt koyringum seinastu nógvu árini, ja, faktiskt tey seinastu tíggju árini. Eg elskaði Alain Prost, tá hann koyrdi, hansara klassisku kampar við Ayrton Senna, tað elskaði eg. Mansell dámdi mær eisini væl, lutvíst Nelson Piqouet, og so sjálvandi Martin Brundell, og Mika Hakkinen. Men so byrjaði Michael Schumacher at koyra, eg elskaði hann frá fyrstu løtu, hansara gáva var ótrúliga stór.

Náh, men Michael Schumacer bleiv altso maðurin, hansara kampar við Ayrton Senna, við Damon Hill, við Jaques Villenue og nú við Mika Hakkinen og David Coulthard – eg elski tað. Sunnudagin verður finalan, bert fýra stig skilja teir báðar fremstu Hakkinen og Schumacher. Eg eri so spentur, og ætli mær tíðliga heim úr býnum, so eg kann síggja tá teir senda koyringina klokkan fimm um morgunin.

Annars haldi eg sjónvarp upptaka eitt sindur ov nógva tíð. Eg átti at gjørt meira við skúlan, og við at yrkja, og at umseta. Eg eri farin undir at umseta Septuagenerian Stew hjá Charles Bukowski. Hevði eg havt eitt sindur betri minnið, so hevði eg skrivað eina roman um míni skúlaár í sama stýli, sum Bukopwski brúkar.

Eg tosaði við Finn Jensen í dag, hann hevur yvirtikið arvin eftir Páll Arge. Vit royna at fáa hann at fíggja eina maksifløgu við MC-Hár, hann ljóðaði hálvavegna positivur, eg hopi hann vil gera tað.

Ígjár fekk eg bræv frá Barbaru, hon er ein ótrúliga deilig genta, sum eg havi fjasast við tá eg havi verið í Føroyum seinastu árini. Hon kemur hendan vegin skjótt, tað verður stuttligt at síggja hana, hon er so ótrúliga klók, og tað dámar mær. Hon hevur eitt rættuliga serligt pláss í hjartanum hjá mær. Ja, eg elski hana, men nú búgva vit ikki í sama landið, av og á er tað kærleiki av tí ástarliga slagnum, og aðrar tíðir er tað bara kærleiki vinarkærleiki ella hvat man nú eina fer kallar slíkt.

Eg havi ikki ordiliga elska nakra gentu soleiðis heilt av øllum hjartanum síðan Sofie, men eg havi verið forelskaður, men ikki á sama hátt. Eg var heilt vekk í einari gentu um jóltíðir í fjør, tá skrivaði eg hetta:

Til tín

Nú skímur – dagur lakkar og eg koyri framvið tínum húsum fyri 10. ferð – í kvøld. Vóni, at tú kemur út. Ljós er í køkinum – men eg tori ikki inn. Hvussu ynkeligur kann man vera. Eg meini man hevur tross alt eitt image at pleyga. Men tað er so ringt. Eg havi hug at fara inn. Men tað er for ynkeligt. Hvat skal eg siga. Hey kann eg síggja títt kamar. Skít veri við kamarinum. Tað er teg mær dámar. Skal eg skriva tær eina yrking. Eg havi hug. Men tú hevur hoyrt meg lisið yrkingar skrivaðar til 3 ymiskar gentur, og um tú hevur lisið yrkingasavnið, so hevur tú lisið yrkingar til tvær aðrar. Tað virkar trivielt.

Koyri aftur framvið – nú er ljós á einum kamari, man tað vera títt?

Eg má av við hesar kenslurnar. Hetta hjálparsloysið, er tað ikki for ynkeligt. Koyra framvið 11 ferð og ikki tora at fara inn.

Stig Helmer hevði sagt: Ynk Ynk Ynk

Men man hevur tross alt eitt image at pleyga. Ikki vísa kenslur ov nógv – lat ongantíð eina damu vita, at tú ert ynkeliga forelskaður í henni.

Manst tú liggja og lesa mínar yrkingar?

Kanska dámar tær slett ikki meg.

Tað er líkamikið – nú fari eg heima at skriva eina yrking.

Men tá eg seti meg niður á kamarinum, virkar tað for ynkeligt. So eg skrivið hetta yrkingaagtiga, essaylíkandi brævið, ella hvat man nú kallar eitt sovorið ting sum hetta, og tað er enn meira ynkeligt.

Tí the buttom line er, at mær dámar teg ynkeliga væl. og ímorgin fari eg at vera ein hetja bara eina lítla løtu, og geva tær hetta brævið og tú fert at síggja hvussu ynkeligur eg eri. og hvat so – í ovurmorgin fari eg heim til Danmarkar. Kanska ynkeligur. Men hugsandi – fyri eina ferð í mínum skjótt 25 ára langa lívið tordi eg at vera ynkeligur.

Man hevur tross alt eitt image at pleyga.

Ja, mær dámar altso væl hetta tingið, stuttligt haldi eg, hvat heldur tú? Eg haldi at sovorðið skriva við so nógvum kenslum, er so deiligt at lesa. Ikki tí eg elski eisini tað meira postmodernaða og kensluleysa ironiska, tað hevur eisini sína sjarmu.

Hugleiðing beint eftir klokkan eitt

Ja, so siti eg aftur her, eg hevði bólkafund í dag, vit skriva um brotsverk og revsing, tað er eitt projekt í praktiskari filosofi, í løtuni lesi eg á Roskilde Universitets Center, eg havi lisið altjóða mentunnarligu grundútbúgvingina, ella International Cultural Studies, og nú lesi eg heimspeki, eg havi lisið í eitt sindur meira enn trý ár nú, og eg elski tað.

Náh, men fundurin gekk rættiliga væl, vit byrja at síggja ein struktur í projektinum, øgiliga áhugavert evni haldi eg. Eg veit ikki heilt, hvat eg haldi á hesum økinum, tí er tað ótrúliga áhugavert at lesa um. Tað er rættiliga áhugavert at lesa teoriniina, kunnu vit yvurhøvir rættvísgera, at vit døma fólk við hevnd sum endamáli? Eg veit sum sagt ikki heilt, hvat eg haldi á økinum, men tað kemur nokk.

Nú er annars ein Baywatch líknandi seria í sjónvarpinum, og gita um CJ Parker ikki kom inn (fyri óinnvíðað er CJ Parker eingin minni enn barmfagra Pamela Anderson). Ná, nú kom Mitch á skíggjan, so er hatta altso Baywatch. Náh, eg haldi, at eg skifti til C+, tey vísa porno nú. Eg eri farin at dáma porno rættuliga væl, helst teir eitt sindur flottaru filmarnar við nógvum deiligum damum, eg haldi tað er stuttligt, og so kryddrar tað eisini sekslívið, helst tá man situr í sjálvdrátti.

Annars vænti eg, at daman kemur fram við hvørja løtu, hon er farin heim ein túr, men skuldi koma at sova her, hetta er eitt sindur løgið forhold, men tað kunnu vit tosa um seinni, stak fitt genta álíkavæl, kanska eitt sindur ov fitt til mín. Eg eri ikki altíð verðins fittast, havi ein tendens til at vera eitt sindur niðurlátandi ímóti fólki sum ikki eru líka klók sum eg. Ella kanska sum eg ikki haldi vera líka klók sum eg. Ofta eru hetta yngri fólk, t.d. er daman bara átjan meðan eg sjálvur eri fimmogtjúgu. Nógv av teimum tingunum eg havi hugsa um í áravís fer hon júst undir at hugsa um. Eg haldi soleiðis sæð ikki meg vera klókari enn hana, men eg síggi sjálvur hvussu niðurlátandi eg eri í mínum aftursvørum. So alt í alt kann man nokk siga, at eg eri ein dummur fani.

Eg sá annars Pipar og Salt nú ein dagin, eg havi ongantíð sæð tað fyrr, eg var fluttur niður til Danmarkar tá teir báðir byrjaðu at gera sendingarnar. Øgiliga stuttligt, og eisini nógv betur gjørt enn eg hevði roknað við. Náh, men tað eg ætlaði mær at siga var, at eg haldi meg sjálvan minna eitt sindur um Esmar Eysturoy, serliga á hasum økinum við at hyggja niður á tey ólærdu.

Eg eri akademikkari, og sjálvt um eg hati akademikkarar, sum altíð skulu vísa seg og reypa við, hvussu nógv teir vita. So haldi eg eisini at forbanna nógv fólk velja ikki at hugsa, oh tað irriterar meg ræðuliga nógv, og fær meg ofta at hyggja niður á slík fólk, eisini onkuntíð uttan at eg havi hald í mínari irritatión.

Náh, nú skal sovast.

Hugleiðingar beint áðrenn klokkan fýra

Eg skal eftir Magnusi soni mínum um eina lítla løtu, hann er í barnagarði. Eg havi hann næstan helvtina av tíðini, og tað haldi eg vera fantastiska deiligt. Hann er í míni verð verðsins fittasti, men soleiðis munnu tey flestu foreldur hava tað við sínum børnum, og tað er jú skilligt, í flest øllum førðum.

Nú men eg ætlaði mær bara at tosa um eina aðra tónleikarliga verkætlan, sum eg, Tróndur og Petur Jensen hava á borðinum. Tað er ein fløga við okkara nýggja tónleikarbólki, sum eitur Kynverjar, hetta er ein popbólkur sum átti at havt betur tekstir enn teir flestu, eg og Petur skulu skriva allar tekstirnar, og eg síggi okkum báðar sum tveir av teimum bestu føroysku yrkjarunum, sjálvur haldi eg at Jóannes Nielsen liggur uppi við síðuna av okkum, onkran dag haldi eg hann liggja framman fyri okkum, men ongantíð aftanfyri. Men hann hevur jú skrivað í nógv longrið tíð enn eg og Petur, so lat okkum tosa aftur um tað um tíggju-fimtan ár.

Ja, tað vóru Kynverjar, Tróndur skal gera tónleikin, men vit ætla at brúka eina rúgvu av gestatónleikarum, so tað blívur bara stuttligt. Tróndur fær í størst møguligan mun fríar teymar, og vit lata okkum ikki binda av nøkrum reglum, um hvat man kann gera ella ikki kann gera, fløgan skal vera okkara og soleiðis, sum vit vilja hava hana, og so skal hon vera popp – tí vit siga tað! Og tí vit síggja gott út meðan vit gera tað.

Nú tosaði eg um at vera best, og tú situr nokk og hugsar hvussu kann man tosa um at vera bestur innan fyri yrking, tað verður jú alt upp til tann einstaka og tað honum dámar, ja, sjálvandi, men mær dámar best meg og Petur og Jóannes, og eg haldi meg hava øgiliga góðan smakk. Vit eru fullir av hugskotum um hvussu hendan verkætlan skal skipast, so tað verður stuttligt at fara ígongd. Eitt gjøgnumgangandi tema verður nokk um hvussu góðir vit eru, og hvussu gott vit síggja út, meðan vit gera tað.

Annars hevur Petur biðið meg skriva einar tvær barnasøgur, tær skulu verða eini 800-1000 orð, og hava moral, hetta er eitt sindur trupult, eftir sum eg ikki er tann stóri moralisturin.

Eg haldi at moralur í stóran mun hevur fingið leiklut sum sleggja at sláa hvør annan í høvdið við, og tað kann eg ikki brúka til so øgiliga nógv. Men sjálvandi er tað viktigt, at børn læra eitt sindur um moral. Tó skal tað ikki verða hesin lunkaði og djevilski sleggjumoralurin, sum verður brúktur at buka og traðka á tey, ið hugsa og eru annarleiðis. Men heldur ein moralur sum byggjur á toleransu og næstrakærleika. Náh, men eg havi einar tvær vikur at skriva tvær stuttar stuttsøgur, so tað skal nokk ganga.

Eg havi hugsa um at skriva um happing. Eg bleiv øðiliga illa happaður sum barn, noyddist at skifta skúla av berari happing. Men eg kann í dag troysta meg við, at teir í happaðu verst eru hálvkriminellir og soleiðis rættuliga ljótir og ikki minst nógv, nógv býttari enn eg. Ja, onkur einkultur av teimum hevur seinni fingið onkran harðskapsdóm. og her siti eg havi eitt gott lív, ein fittan son, eitt feitt orkestur, nógvar vinir, ein framúrskarandi heila, frálíkar skaldagávur og skjótt eina universitetsútbúgving. Hvør flennur síðst?

Náh, men nú er klokkan farin av fýra og eg fari eftir soninum.

Hugleiðingar beint eftir miðnátt

Fekk akkurát íáðnið hugskotið at skriva hetta, tað var beint uttan fyri Rasmus Nielsens kollegiinum. Hevði akkurát sagt góða nátt við Torkil, Petur og Rúna. Vit høvdu tikið linju 12 heim úr biografinum, hon steðgar beint uttanfyri Rasmus Nielsen, har teir tríggir búgva. Náh, men eg gekk og hugsaði um í fyrra dagin, um tá eg læs nøkur gomul brøv til eina gamla damu hjá mær. Hetta vóru gomul kærleiksbrøv, og so onkur einkult yrking og hugleiðing, ið vóru skrivaðar m.a. um tað mundi tá forholdi lækkaði móti endanum. Eg bleiv djúpt rørdur av at lesa brøvini, tey vóru so full av kenslum, ja, full av kærleika, av brotnum vónum og av djúpari sorg. Eg skilti tá, at eg hevði rætt, tá eg helt meg duga væl at skriva. Hetta vóru sjálvandi persónlig brøv sum týddu nógv fyri meg, um eitt evnið sum lá hjartanum nær, men tað var meira enn tað, tað var sku’ væl skriva. Eg kann geva tær eitt dømið:

Du mit livs lys

Naar du faar dette brev, er du nok lige kommet hjem fra mig, det er lørdag, og jeg sidder paa mit værelse paa Ama´r og savner dig, dine kys ligger stadig paa mine læber, og mine tanker er taget med dig. Hvordan skal jeg kunne læse om integration og modersmaal, naar jeg kun tænker paa dig? Ja, kærligheden er til tider lidt besværlig, men den er sandelig ogsaa værd det. Jeg elsker dig!

Jeg skriver til dig, for sige hvor meget jeg holder af dig. Jeg elsker dig fra Ama´r til Lejre og tilbage igen med et pit-stop paa Kongens Nytorv, og det er ligesom vildt langt.

Naah, jeg ville bare sende dig det første digt, jeg skrev til dig, det var til et fundamental kursus ugen efter Aarsfesten, jeg havde lige fundet ud af, at jeg var vild med dig, men det siger ogsaa, hvordan jeg har det nu, hvor jeg elsker dig meget højere, ja, vildt højt.

Med dig i mine arme

Jeg vil hvile ved din side

kysse din nøgne krop i natten

som omfavner os

Jeg vil drømme

drømme med dig i mine arme

om dig i mine arme

og vaagne af dine kys

Jeg vil kærtegne din ryg

kysse dine skuldre

din hals

dine læber

lade hænderne glide gennem dit gyldne haar

og gaa paa opdagelse

Jeg vil elske dig

elske med dig

og føle dig i mine arme

naar jeg vaagner

og elsker med dig igen

Jeg elsker dig

Din elskede Niels

Hetta er eitt bræv frá byrjanini av forholdinum, og eg haldi tað vera so fult av kenslum, at eg má smíla. Náh, men eg gekk uttanfyri Rasmus Nielsen, og fekk knappiliga hug til at deila hendan partin av mínum skaldskapi við teg. Eg fari at skriva eitt slag av dagbók, ikki so nógv um hvat er hent tann dagin, men heldur um hugsanir og kenslur sum liggja mær nær. Tað ringa við eini slíkari bók er, at hon ongantíð rættiliga verður liðug. Aðrir trupuleikar eru, at hon er so persónlig, at eg kanska fari at sárað onkran av teimum, ið standa mær nær (ella minnið nær). Hetta ætlið eg mær í mest møguligan mun at sleppa undan, tí verða summir partar av mínum lívið hildnir uttan fyri. Men eg fari at royna at lúgva minst møguligt fyri tær, og har tað er neyðugt latið eg vera við at nevna nøvn.

Ja, nú er klokkan næstan eitt og eg fari so smátt at troyttast, ætli mær tó at skriva eitt sindur afturat. Havi eitt sindur av tørvi á at skriva, havi í løtuni nokkso nógvar innistongdar kenslur. MC-Hár er enn einaferð eitt økið, ið gevur mær sálarkvál. Tað gongur rættiliga væl soleiðis sæð, men nú ætlað Tróndur, Torkil og Petur at gera popp saman við Maluni og Jógvani eina tíð. Sjálvur rokni eg ikki við, at hetta verður endin á bólkinum. Men hetta fer at týða, at vit ikki kunnu vera við í Prix Føroyum. Eg roknaði annars við at vinna í ár.

Vit eru eftir hondini blivin ólukksáliga góð. Eg haldi tónleikin vera ræðuliga 90’árasligan, og vit líkjast ikki nøkrum eg kenni. Malan er eisini ein heilt blendandi sangarinda, og við hennið kundu vit átt heimin. Men Malan tykist ikki at hava tað so gott við sínum leiklutið í bólkinum. Hon syngur ikki so nógvar solostemmir og eg havi longu eitt slag av frontmans leikluti. Eisini spæla vit sangir, sum hon ikki er við í, tað irriterar hana. Tað dugið eg í øllum førum at síggja. Hon hevur í alt ov nógv ár staðið í skugganum av øðrum. Kanska serliga í Teitursa skugga í Mark no Limits, men eisini sum kórsangarinda á næstan aðru hvørjari føroyskari fløgu seinastu nógvu árini. Tíðin er komin fyri hana at verða í front. Har er simpulthen ikki pláss fyri okkum báðum. Tað er sjálvandi keðiligt fyri meg. Men eg skilji tað væl.

MC-Hár og Lisa Sær Dupult hava jú seinastu nógvu árini barst um tónleikarar, og nú fer Lisa so at verða fyrsti prioritetur eina tíð, hesa ferð saman við Maluni. Vit tosa annars um at gera eina fløgu nú heilt skjótt. Eg veit ikki heilt hvussu tað verður við tí. Vit fáa ikki rættuliga fígging til upptøkurnar, og vit tíma ikki at takað upp bíliga, vit vilja hava ordiliga ljóðgóðsku. Alt ov nógv lort, soleiðis reint tekniskt, kemur út í Føroyum. Vit tíma ikki longur at vera ein partur av tí statistikkinum longur. Men pengar til ordiliga góðsku tað hava vit ikki.

Nú fari eg at leggja meg, fari at skriva víðari onkuntíð, veit ikki heilt nær, men tað finnur tú nokk út av skjótt.

Summar

Flugurnar, ið setast á hundalortarnar á gøtuni framvið kirkjugarðinum, siga, at summarið nærkast. Hendan gøtan, sum um veturin er hálv undir í vatni er nú tornað, og eg síggi knappiliga, hvussu nógvir hundalortar kunnu vera á einum so lítlum øki.

Við mínum tungu HH posum hoppi eg upp um lortabunka eftir lortabunka, meðan eg hugsi um slalom.

Heima aftur hoyri eg, at uppiábúgvin hjá mær, hevur latið vindeyguni upp í hitanum, ikki bert eitt vindeyga, men øll, og harði larmurin av hennara anskræmiliga kontry tónleiki, floymir inn gjøgnum míni vindeygu, og eg verði tvangsinnlagdur at lurta eftir Gluntan. Eg havi ofta hugsað, hví tað altíð eru tey við tí ringasta smakinum, sum spæla harðasta tónleikin. Bygdafólk! Hugsa tær at flyta til ein stórbý og gerðast granni við ein, ið dámar Gluntan.

Eg meini so við, eg haldi eg eri rættiliga tolerantur, men kontri er ringt, og norskt kontri tað er verri. Um tónarnir endiliga skulu vera norskir, so hví ikki njóta Aqua, teirra norska innslag er stak snotiligt, og so hava tey eisini humor. Gluntan, har er einki gott at siga um tað. Ljóðdálking, og so eru teir ljótir omaná tað heila.

Summarið her er hiti, hiti so heitur at hundalortar torna, og eg sveitti sum eitt svín, má lata vindeyguni upp, og harvið vera plágaður av kontri. Mjólkin er súr, fólk eru heit og skeldast, roykurin av bilum, og larmurin tykist enn meira týðiligur.

Men so eru tað eisini tær. Tær eru dagsins hæddarpunkt hvønn summardag, í sínum stuttu kjólum og sólbrendu lørðum. Ein vinmaður segði mær, at um veturin vóru tær innilæstar í einum pakkhúsið á Nørrebro, so um summarið sluppu tær út. Hesin floymurin av vøkrum gentum á súkklum, onga aðra staðnis í heiminum sært tú nakað líknandi, hetta eru havfrúnnar, tann veruliga attraktiónin. Danskar hálvnaknar gentur á súkklu. Stuttar kjólar og toppar, sum ikki røkka niður um nalvan. Nakrar hava ring í nalvanum, tað er rættiliga eggjandi haldi eg.

Hevði ein arbeiðsfelaga og vinmann, sum kom ov seint til arbeiðis ein dagin, tí hann hevði súkkla beint aftan fyri eina av teimum, og hevði gloymt at dreyga, og var endaður heilt úti á Sundbyvesterplads. Hetta eru sirenurnar, ístaðin fyri sang brúka hesar eina perfekta reyv, sum lokkar og dregur og fær ein hvønn mann at smelta ella súkkla í blindum
Danska summarið er hiti, hundalortar, súr mjólk og hálvnaknar gentur við vælskaptum reyvum, súkklandi runt á gøtunum. Eg gleði meg longu.

Frítt porno

Eg eri í løtuni staddur niðrið í lestrarørindum, og havi eg tí ikki fylgt pornokjakinum sjálvur, men gjøgnum vinfólk og famulju, haldi eg meg hava fingið eina rættiliga klára mynd. Harafturat kann sigast, at hetta kjak er einki nýtt kjak, so eg minnist enn støðuna hjá teimum víðgongdu vongunum.

Nú kjakið hevur fingið nýtt lív, við at sjálvútróptir apostlar royna at bannlýsa kynslívið, kann eg ikki lata vera við, at taka til orða ímóti hesum ørðskapi. Eg livi, sum er í einum samfelag, har porno er frítt, fólk kunnu brúka porno til inspiratión til kynslívið, einlig kunnu fáa hjálpartól, ella filmar og bløð, ið kunnu gera teirra einsemi stuttligari, pør kunnu krydra teirra kærleikslív. Harvið gerst seks stuttligt, sjálvt eftir fleiri ár. Porno er soleiðis ofta ein miðil fyri størri gleði og kynsligari nøktan.

Tey, ið ikki eru áhugaði kunnu, bara lata vera við at brúka hetta. Eg eri vælvitandi um at ymsir snævurskygdir og forstýraðir persónar, longu hava dømt meg, sum ein verri grís, men hetta sigur meira um tey enn um meg. Eg havi eitt náttúrligt forhold til porno, onkuntíð er tað stuttligt sum kryddarí, men tað er so tað. Eg blandi meg ikki í kjakið tí eg havi ein øgiligan tørv á inspiratión, men tí, at um eg ella onkur annar hevur hendan tørv, so skal eingin annar siga, at vit ikki mugu.

Eg hevði nokk ongantíð verið vorðin tann avbalanseraði og vælfungerandi persónur, eg eri, var tað ikki fyri tey pornobløðini, sum góvu mær tað fyrsta innlitið í kynslívið. Annars var eg kanska blivin eitt gamalt grenj, sum hevði ilt í reyvini yvir hvussu onnur livdu, hvat onnur máttu síggja, og hvat onnur høvdu brúk fyri. Eitt sindur av nakinleika skaðar ongan, kanska heldur tvørturímóti.

Eg varð so glaður, tá eg hoyrdi, at sjálv gamla háborgin hjá sensuri Útvarp Føroya, var farin at hýsa einum kynslívspostkassa fyri ung. Ung fólk, ið vaksa upp í einum samfelagið, ið við lóg útihýsur nøkrum so basalum sum paring, hava brúk fyri vegleiðing, fyri at hava nakran møguleika fyri at blíva vælfungerandi. Men nú loypa hesir somu sjálvútróptu apostlar á hesa sending, og vilja útihýsa henni. Hvat melur í heysinum á sovorðnum fólki?

Tað er ein syrgilig støða, at politikarar blanda kristindóm upp í fjølmiðlapolitikk, eru vit ikki komin longur enn so? Hvar eru teir politikkararnir, sum hava dirvi til at avskaffa handan avoldaða pornopolitikkin í Føroyum. Vísa at eisini Føroyar er eitt frítt land, har fólk kunnu hugsa frítt uttan at verða forfylgd av víðgongdum trúðarbólkum.

Annars haldi eg, at tað er burturvið yvirhøvur at tosa um slíkt í hesi samskiftisverð, internetið hevur longu opna eitt portur, so eisini føroyingar kunnuð uppliva porno, vónandi kann hetta skapa eitt meira náttúrligt forhold til evnið.

Niels Uni Dam

yrkjari, rappari og lesandi

Lesarabræv: En lille bemærkning om statministerens Føroya-visit

Som tro læser af Politiken var det med skuffelse, at jeg på flyet mellem Færøerne og Danmark i onsdags på forsiden læste en direkte fejlagtig artikel. Jeg ved ikke om Politiken har en journalist på Færøerne, eller om det er på grund af uvidenhed, at artiklen er fyldt med fejl.

Den første fejl ligger i, at journalisten påstår at 120 biler blokerede færgelejet på Vágoy, for at protestere hans ankomst. Dette er ikke korrekt, der var en lang bilkø, som ventede ved færgelejet. Dette var dog ikke for at protestere mod Nyrup, men derimod et forsøg på at illustrere mangelen på en undervandstunnel til Streymoy. Disse biler blokerede ikke noget, og Nyrup kunne uforhindret køre ombord på færgen. Journalisten påstår endvidere, at Nyrup måtte tage den anden rute til Streymoy. Jeg ved ikke hvilken anden rute det skulle være, da en sådan rute ikke findes – er det mon den famøse og ikke-eksisterende undervandstunnel?

Journalisten begynder derefter at tale om den kolde modtagelse i Tórshavn, hvor han taler om en protest mod Nyrup. Jeg ved, at dette ikke er sandt, da jeg selv var med i gruppen, som protesterede udenfor Hotel Hafnia. Vi var der for at overrække Nyrup en resulation og ikke for at demonstrere mod hans tilstedeværelse. Journalisten påstår også, at vi blokerede udgangen, hvilket heller ikke er sandt. Vi lod statministeren og hans følge uforstyrret komme ud til deres bus. Den reelle blokade bestod af journalister, som sværmede om Nyrup.

Jeg har læst politiken i mange år og nærer stor respekt for avisen. Det er derfor kedeligt, at en artikel som denne skal så tvivl om jeres troværdighed.

Niels U. Dam

Studerer filosofi og Kommunikation på RUC

Hetta lesarabræv bleiv ikki tikið upp av Politiken, og avleiðingin var, at eg misti virðingina fyri Politiken og Politiken misti meg sum haldara.

Á netinum

Eg sat, sum so mangan áður, á ein ‘talkara’ á internetinum, ein vinkona mín í Texas hevði e-mailað og sagt at hon vildi tosa við meg. Eg havi ongantíð hitt hana, ja, faktiskt havi eg ongantíð tosa við hana. Altso ikki munnliga.

Eg hitti hana eina ferð á einum øðrum ‘talkara’, vit tosaðu eina løtu, ella rættari vit skrivaðu eina løtu, og skiftu so um e-mail bústaðir, síðan hava vit e-mailað regluliga til hvønn annan, onkuntíð møtast vit á onkrum ‘talkara’, men tað er sjáldan, eftirsum tíðarmunurin er átta tímar.

Tað er nokkso stuttligt at hugsa sær at tú kann sita í Keypmannahavn klokkan 17.00 og skriva til eina gentu í Texas og hon fær brævið nøkur sekund eftir, men hjá henni er klokkan bert 9.00.

Hon hevði biðið, meg møtt sær, tí hon hevði fingið ein nýggjan sjeik, hon vildi gjarna fortelja, um hvussu tað gekst og vildi tí tosa ‘andlit til andlit’ á einum talkara. Fyri tey, sum ikki vita hvat ein ‘talkari’ er, so er tað eitt stað á internetinum, har tú kann hitta fólk og samrøða við tey í skrivligum formi.

Eg havi eftir hondini hitt nógv fólk har, t.d. hitti eg tvær amerikanskar gentur, ið kallaðu seg Sphere & Cube. Tær bjóðaðu mær cyber-sex, men eg hevði ikki tíð og endaði tí við at fornerma tær.

Eg hitti tær aftur seinni, men tá bóðu tær meg, sleppa mær har, sum pipari grør, ella skuldu tær koma eftir mær. Cyber-sex er annars nógv uppi í tíðini, á teimum flestu talkararunum kanst tú gera tær eitt privat rúm, ið tú kann læsa og ósæddur tosa fúlt við onkran eina løtu. Ymsar eru lystirnar, men tað er íhvørtfall bíligari enn telefonsex.

Á einum triðjum ‘talkara’, hitti eg eina ferð ein mann, sum æt Jeff. Hann royndi at berjast móti tí, hann kallaði tíðindarflutnings monopolinum í USA, hann skipaði fyri fyrilestrum og filmsýningum av Chomsky filmum.

Norm Chomsky er ein tíðindamaður, ið hevur gjørt sendingar um hvussu tíðindaflutningurin í verðini er stýrdur av sterkum politiskum og fíggjarligum kreftum(nøkurlunda sum Dimmalætting og Sosialurin eru stýrd av Sambandsflokkum og Javnaðarflokkinum og Oyggjatíðindi av brøðrunum Klein).

Chomsky vil vera við, at tíðindamenn tilvitandi lata vera við at skriva um nøkur mál og hervið stiðja brot á mannarættindini.

Eg hitti Jeff, fyrstu ferð eg var innið á tí talkaranum, sum eitur the Globe, hetta er ein stórur talkari, við nógvum ymiskum rúmun. Eg kom inn í eitt rúm, har ein heilablástur andaliga víðgongdur Amerikanskur bygdamaður helt prædiku um fosturtøku, eg byrjaði sjálvandi at brúka meg, eg spilti hann og restina av USA út.

Tað er eitt av mínum yndis frítíðarítrivum. Men henda dagin gekk ikki so væl, áðrenn eg visti av, vóru øll uttan tveir menn, rýmd úr hesum rúminum, tað var Jeff og ein úr Australia, vit sótu so nakrar tímar og tosaðu um politik, eg lætst at vera eitt sindur reyðari, enn eg eri, so vit hugnaðu okkum óført.

Men fyri at venda aftur til vinkonu mína í Texas, so varð hon seinka, og eg sat tí eina løtu og bíðaði. Fyri at stytta mær stundir, tosaði eg við nøkur fólk. tá kom ein, ið kallaði seg Mags knappiliga inn í rúmið. Tá hon sá mítt navn og teldunavnið RUC.mac.08, spurdi hon, um eg var Niels Dam, ið las International Cultural Studies á RUC?

Hetta var ein vinkona mín av RUC sum var útveksla til Íslands, knappiliga sá eg hvussu ræðandi lítil verðin er vorðin. Nú brúki eg altíð dulnevnið á talkarum.