Tag: seks

Íslendskur áhugi í føroyskum kynslívi

Prát um kynslív á kvinna.fo hevur vakt ans í Íslandi. Somikið nógvir íslendingar hava vitjað heimasíðuna, at talið av vitjandi í næst seinastu viku vaks við 95,5% sambært gallup.fo.

Íslendska heimasíðan b2.is, ið er eitt slag av leinkjusavni til stuttligar ella áhugaverdar heimasíður, við øðrum orðum ein íslendsk útgáva av nym.fo, hevur lagt leinkju á heimasíðu sína, til eitt kjak á kvinna.fo, har føroyskar kvinnur undir evnisheitinum “Tað aftara holið” kjakast um anal sex. Hetta kjakevnið er eftir øllum at døma sera áhugavert fyri íslendingar, tí sambært tølunum á vevmátingarlistanum hjá Gallup var talið av vitjandi á kvinna.fo í næst seinastu viku farið upp við 95,5%. Her av er lutfallið 69,2 útlendskir ip-bústaðir og 30,8% føroyskir. Til samanberingar kann sigast, at lutfallið vikuna fyri var 28,4 % útlendskir ip-bústaðir og 71,6% føroyskir.

Tað er sostatt ikki einans á tónleikaøkinum, at føroyingar hava gjørt vart við seg í Íslandi seinastu vikurnar.

Scarlett Johansson er tann eggiligasta

Scarlett Johansson tók nógv á bóli, tá hon gjørdist mest eggiliga kvinna sambært lesarunum hjá mannfólkablaðnum FHM, ið verður givið út á nógvum málum um størsta partin av heiminum. Scarlett Johansson vann sambært Ekstra Bladet rættiliga sannførandi, framman fyri kvinnum sum Angelina Jolie, Jessica Alba, Jessica Simpson, Keira Knightley, Halle Berry, Jenny McCarthy, Maria Sharapova, Carmen Electra og Teri Hatcher. Blaðstjórin á FHM sigur, at hann heldur, at tað serliga er stóra sjálvsálitið, hjá Scarlett Johansson, ið hevur gjørt munin. Sjálv gleðist Johansson um heiðurin og sigur, at allar kvinnur dáma, at onkur heldur tær eru penar.

Eclipse selir øl við naknum nissum

JolaoleclipseEclipse brýtur upp úr nýggjum innan ølsølu, og er fari undir at selja jólaøl við egnari etikett. Á etikettini er mynd av teimum báðum jólastripparunum, sum koma til Føroyar í 25. og 26. november at strippa í Eclipse.

 

Ølin er sambært Eclipse bryggja av jólakærleiksekstraktum við heilt serligum jólakærleika. At føroyingum dámar henda jólakærleika, sóu vit sjón fyri søgn hetta vikuskiftið, tí sølan av serligu jólaølini byrjaði fríggjakvøldið, og sambært Eclipse varð ølin sera væl móttikin.

bei bei 2002, afturlítandi orðaskvaldur

2002 verður í allar ævir kent sum botnárið  í Føroyum.

 

Undirsjóvartunnilin, sum lat upp fyri nøkrum vikum síðani, var nokk størsta botnupplivingin í árinum. Vit fara í allar ævir at síggja myndir av elstu konuni, sum fór gjøgnum holið, yngsta barninum, korruptasta politikaranum, klókasta vinnulívsmanninum og mest íslendska rennaranum. Ung sum gomul krupu gjøgnum holið, onkur skjótt og onkur seint, men øll kláraðu vegin fram.

 

Men hvør er so kenslan, sum liggur eftir, nú vit hava fingið tunnilin til Vágarnar. Tá prísirnir vóru kunngjørdir, sóu vit nakað av tí mest 80 ára líknandi politiska spælinum, sum vit hava sæð í nógv ár. Menn, sum halda seg vera egnaðar til at stýra Føroya landi, stillaðu seg alment fram og hóttu við at slíta samgongur, um politiska valdið ikki legði seg upp í viðurskiftini hjá einum partafelag.

 

Landsstýrismaðurin í fiskivinnumálum segði í ÚF, at hann hevði blandað seg tó ikki í fjølmiðlunum, men á rætta stað. Lokal patriotisman blómaði og enn einaferð gjørdist tað skilligt, at einasti vegurin til eitt veruligt demokrati er, at Føroyar gerast eitt valdømi. Á landsins tingi sita botnkorruptir, stórir og feitir breyðpolitikarar, sum bert hugsa um at sæta sær og sínum.

 

Men undirsjóvartunnilin er ikki einasta botnavrik í 2002. Í apríl setti veljarin í Føroyum landið í eina sovorðna støðu, at andaliga avstumpaðu helvitisprætikantarnir úr Miðflokkinum fingu veruligt vald.

 

Eitt annað botnavrik var, tá javnaðar tingmaður úr Sandoynni, legði eftir ginunum, um hesin ræddist ginur, ella um hann bert helt at tingmenn úr Sandoynni vóru so illa royndir við ginum, tað veit eg ikki, men harra Lognberg, legði dent á at ginusøgur ikki høvdu uppiborið mentanarstuðul.  Hetta var stak ójavnaðarkent, og varð dyssa niður av flokkinum líka so skjótt, sum uppgerðin millum Elin Lindenskov og Tórfinn Smith varð blivin nakrar mánaðar áðrenn.

 

Gerhard var ikki tann einasti politikarin sum ræddist ginusøgurnar, Jógvan á Lakjuni stakk enn eina ferð nøsina har, sum nøsin ikki átti at vera. Jógvan stakkalin hevur alt árið prætika móti rættindum hjá samkyntum, og nú ginurnar gjørdust hot, varð Jógvan skjótur at leggja uppí. Men hetta kann neyvan skelka nakran.

 

Eg vóni av øllum mínum hjarta, at 2003 verður árið, har sakleiki og kærleiki fara at leggja seg um Føroyar og fólk skilja, at vit bara skulu vera góð við hvønn annan.

Hugleiðingar beint áðrenn hálvgum tvey um dagin

Ja, so var eg her aftur. Eg havi siti og leita á telduni eftir gomlum stuttsøgum, sum eg havi skrivað. Eg fann ongar av stuttsøgunum, men eg datt um tvey onnur rit, hetta eru tvær klummir, sum eg skrivaði til tað nú kollsilgda útisetabláðið Føringurin.

 

Hetta var eitt blað, sum Øssur Winterheig og Dánjal Højgaard høvdu nøkur ár, blaðið gavst fyri nøkrum mánaðum síðan vegnað ov lágt haldaratal. Blaðið var rættuliga gott í støðum, men umboðaði í øðrum førum lágmarkið innan fyri tíðindaflutning.

 

Her kann eg nevna eitt dømið. Annika Hoydal spældi og sang til eina fernisering, og nevndi undir síni framførslu, at hon fór at geva eina fløgu út við hesum sangum, t.e. fløgan “Havið”, fløgan skuldi gevast út í tveimum útgávum, einari føroyskari og einari enskari, hon segði so í spølni, at hetta sjálvandi bert varð, um hon fekk ein útgevara. Blaðmenninir á Føringinum vóru tilstaðar, og í næsta blaðið var forsíðu yvirskriftin: Annika fær ongan útgevara.

 

Teir høvdu burtur úr einari lítlari viðmerking blást eina skandalu upp. Annika fortaldi mær seinni, at hon longu hevði fingi útgevara, tá hetta hendið, men at eftirsum øll pappírini ikki vóru undirskrivaði, kundi hon ikki úttala seg um tað.

 

Eitt líknandi ting hendi tá okkara fløga “MC-Hár – Framvegis uttan vit” kom út, vit sendu eina fløgu til blaðið, í vón um at fáa eitt ummæli. Á fløguni brúka vit rapp nøvn, júst eins og rapparir kring allan heimin gera, hetta hevur einki við anonymitet at gera, men eina rúgvu við image. Í næsta blaðið var grein, har alt snaraði rundan um tað, at vit ikki tordu at standa við fløguna og goymdu okkum aftanfyri dulnevni, og fyri at gera alt ordiliga perfekt, settu teir eina gamla mynd, sum teir høvdu av bólkinum í blaðið, og skrivaðu, at teir á hendan hátt avdukaðu okkara identitet. Tað sum gjørdi tað ekstra láturligt, var at sama mynd er á fløguhúsanum.

 

Ja, men nokk um tað negativa, blaðið var eitt tað føroyska blaðið sum hevði mest mentanartilfar, nógv bókaummæli og fløguummaæli, og so vóru eisini fleiri onnur góð ting. M.a. skrivaði eg hetta:

 

Á netinum

Eg sat, sum so mangan áður, á ein ‘talkara’ á internetinum, ein vinkona mín í Texas hevði e-mailað og sagt at hon vildi tosa við meg. Eg havi ongantíð hitt hana, ja, faktiskt havi eg ongantíð tosa við hana. Altso ikki munnliga.

 

Eg hitti hana eina ferð á einum øðrum ‘talkara’, vit tosaðu eina løtu, ella rættari vit skrivaðu eina løtu, og skiftu so um e-mail bústaðir, síðan hava vit e-mailað regluliga til hvønn annan, onkuntíð møtast vit á onkrum ‘talkara’, men tað er sjáldan, eftirsum tíðarmunurin er átta tímar.

 

Tað er nokkso stuttligt at hugsa sær at tú kann sita í Keypmannahavn klokkan 17.00  og skriva til eina gentu í Texas og hon fær brævið nøkur sekund eftir, men hjá henni er klokkan bert 9.00.

 

Hon hevði biðið, meg møtt sær, tí hon hevði fingið ein nýggjan sjeik, hon vildi gjarna fortelja, um hvussu tað gekst og vildi tí tosa ‘andlit til andlit’ á einum talkara. Fyri tey, sum ikki vita hvat ein ‘talkari’ er, so er tað eitt stað á internetinum, har tú kann hitta fólk og samrøða við tey í skrivligum formi.

 

Eg havi eftir hondini hitt nógv fólk har, t.d. hitti eg tvær amerikanskar gentur, ið kallaðu seg Sphere & Cube. Tær bjóðaðu mær cyber-sex, men eg hevði ikki tíð og endaði tí við at fornerma tær.

 

Eg hitti tær aftur seinni, men tá bóðu tær meg, sleppa mær har, sum pipari grør, ella skuldu tær koma eftir mær. Cyber-sex er annars nógv uppi í tíðini, á teimum flestu talkararunum kanst tú gera tær eitt privat  rúm, ið tú kann læsa og ósæddur tosa fúlt við onkran eina løtu. Ymsar eru lystirnar, men tað er íhvørtfall bíligari enn telefonsex.

 

Á einum triðjum ‘talkara’, hitti eg eina ferð ein mann, sum æt Jeff. Hann royndi at berjast móti tí, hann kallaði tíðindarflutnings monopolinum í USA, hann skipaði fyri fyrilestrum og filmsýningum av Chomsky filmum.

 

Norm Chomsky er ein tíðindamaður, ið hevur gjørt sendingar um hvussu tíðindaflutningurin í verðini er stýrdur av sterkum politiskum og fíggjarligum kreftum(nøkurlunda sum Dimmalætting og Sosialurin eru stýrd av Sambandsflokkum og Javnaðarflokkinum og Oyggjatíðindi av brøðrunum Klein).

 

Chomsky vil vera við, at tíðindamenn tilvitandi lata vera við at skriva um nøkur mál og hervið stiðja brot á mannarættindini.

 

Eg hitti Jeff, fyrstu ferð eg var innið á tí talkaranum, sum eitur the Globe, hetta er ein stórur talkari, við nógvum ymiskum rúmun. Eg kom inn í eitt rúm, har ein heilablástur andaliga víðgongdur Amerikanskur bygdamaður helt prædiku um fosturtøku, eg byrjaði sjálvandi at brúka meg, eg spilti hann og restina av USA út.

 

Tað er eitt av mínum yndis frítíðarítrivum. Men henda dagin gekk ikki so væl, áðrenn eg visti av, vóru øll uttan tveir menn, rýmd úr hesum rúminum, tað var Jeff og ein úr Australia, vit sótu so nakrar tímar og tosaðu um politik, eg lætst at vera eitt sindur reyðari, enn eg eri, so vit hugnaðu okkum óført.

 

Men fyri at venda aftur til vinkonu mína í Texas, so varð hon seinka, og eg sat tí eina løtu og bíðaði. Fyri at stytta mær stundir, tosaði eg við nøkur fólk. tá kom ein, ið kallaði seg Mags knappiliga inn í rúmið. Tá hon sá mítt navn og teldunavnið RUC.mac.08, spurdi hon, um eg var Niels Dam, ið las International Cultural Studies á RUC?

Hetta var ein vinkona mín av RUC sum var útveksla til Íslands, knappiliga sá eg hvussu ræðandi lítil verðin er vorðin. Nú brúki eg altíð dulnevnið á talkarum.

Hetta var í einum av teimum fyrstu bløðunum, undirstrikaninar eru setningar sum Dánjal Højgaard hevði umskrivað uttan at sagt mær frá tí, hetta er tann upprunaliga klumman, onkur av tingunum vóru rættingar av villum, og gjørdu tekstin betri, men nógv var málreinsan, sum drap mín stíl og gjørdi heildarmyndina verri.

 

Eg skrivaði ikki aftur til teir leingi, súrður sum eg var um Dánjalsa frekleika. Men mær dámdi nú nokkso væl Øssur frá tí tíðini vit vóru í Nærvarpinum saman, so eg datt útí aftur og skrivaði hetta til teir:

Summar

Við mínum tungu HH posum hoppi eg upp um lortabunka eftir lortabunka, meðan eg hugsi um slalom.

 

Heima aftur hoyri eg, at uppiábúgvin hjá mær, hevur latið vindeyguni upp í hitanum, ikki bert eitt vindeyga, men øll, og harði larmurin av hennara anskræmiliga kontry tónleiki, floymir inn gjøgnum míni vindeygu, og eg verið tvangsinnlagdur at lurta eftir Gluntan. Eg havi ofta hugsa, hví tað altíð eru tey við tí ringasta smakinum, sum spæla harðasta tónleikin. Bygdafólk. Hugsa tær at flyta til ein stórbý og gerðast granni við ein, ið dámar Gluntan.

 

Eg meini so við, eg haldi eg eri rættiliga tolerantur, men kontri er ringt, og norskt kontri tað er verri. Um tónarnir endiliga skulu vera orskir, so hví ikki njóta Aqua, teirra norska innslag er stak snotiligt, og so hava tey eisini humor. Gluntan, har er einki gott at siga um tað. Ljóðdálking, og so eru teir ljótir omaná tað heila.

 

Summarið her er hitið, hitið so heitur at hundalortar torna, og eg sveitti sum eitt svín, má lata vindeyguni upp, og harvið vera plágaður av kontri. Mjólkin er súr, fólk eru heit og skeldast, roykurin av bilum, og larmurin tykist enn meira týðiligur.

 

Men so eru tað eisini tær. Tær eru dagsins hæddarpunkt hvønn summardag, í sínum stuttu kjólum og sólbrendu lørðum. Ein vinmaður segði mær, at um veturin vóru tær innilæstar í einum pakkhúsið á Nørrebro, so um summari sluppu tær út. Hesin floymurin av vøkrum gentum á súkklum, onga aðra staðnis í heiminum sært tú nakað líknandi, hetta eru havfrúnnar, tann veruliga attraktiónin. Danskar hálvnaknar gentur á súkklu. Stuttar kjólar og toppar, sum ikki røkka niður um nalvan. Nakrar hava ring í nalvanum, tað er rættiliga eggjandi haldi eg.

 

Hevði ein vinmann, sum kom ov seint til arbeiðis ein dagin, tí hann hevði súkkla beint aftan fyri eina av teimum, og hevði gloymt at dreyga, og var endaður heilt úti á Sundbyvesterplads. Hetta eru sirenurnar, ístaðin fyri sang brúka hesar eina perfekta reyv, sum lokkar og dregur og fær ein hvønn mann at smelta ella súkkla í blindum.
Danska  summarið er hiti, hundalortar, súr mjólk og hálvnaknar gentur við vælskaptum reyvum, súkklandi runt á gøtunum. Eg gleði meg longu.

 

Hatta dámar mær nokkso væl, eg haldi, at tað fangar nokkso nógv hvat, ið summari er fyri meg.

Hugleiðingar fimm minuttir yvir ellivu á kvøldi.

Ja, eg havi einki skrivað seinastu tíðina. Eg havi verið upptikin, mín sálargrannskan hevur ligið í brøvum til Barbaru. Eg fari heldur ikki at skriva nakað serligt í kvøld, men eg vildi bara siga, at í dag var Deadline í sambandi við hasar barnasøgurnar. Eg skrivaði enn eina ígjár, hana vildi eg deila við tykkum:

 

Stílur

Klokkan ringdi inn til fyrsta tíma eftir døgura. Eg og Elisabeth tóku taskurnar og fóru inn. Flokksstovan var næstan tóm. Pætur, sum var lærarin í rokning, sat á pultinum og bíðaði tolin. Allar genturnar dámdu hann ordiliga væl. Hann var nokkso ungur, og so sá hann eisini gott út. Hann hevði spælt við HB í fyrstu deild inntil fyri tveimum árum síðan. So dreingirnir dámdu hann eisini. Eg fann roknibókina fram. Eg hevði gjørt skúlting saman við Elisabeth í gjár. Hon dugdi væl í rokning, meðan eg dugdi væl føroyskt, so vit hjálptu hvørji aðrari.

 

Meðan øll spakuliga komu inn í stovuna, fyrst genturnar, so dreingirnir, sat Pætur har og smíltist. Teir seinastu, ið komu inn vóru sum vanligt David og Jan. Pætur stóð skrivaði okkurt á talvuna, og sá tí ikki, at Jan slóg Jákup, tá hann gekk framvið honum. Tað var eitt hart slag og Jákup rodnaði av pínu, men segði einki.

 

Eg hataði David og Jan. Jákup var ordiliga fittur. Hann tyktist eisini at dáma meg nokkso væl. Men David og Jan gjørdu honum altíð fortreð. Teir argaðu hann hvønn dag, og ofta bukaðu teir hann av. Eg hevði hug at gera okkurt. Men visti ikki hvat, og um eg gjørdi nakað, so fekk eg ongantíð frið fyri teimum.

 

Elisabeth var forelska í David. Hon hevði eisini tungumussast við honum niðri í súkkluskúrinum. Hon skilti slett ikki, hví eg var forelska í Jákup. Elisabeth royndi at fáa meg at dáma Jan. Tí so kundu vit fýra fylgjast. Men Jan var nakað av tí mest tápuliga, sum fanst, hann segði sjáldan naka, men gekk runt og slóg fólk. Men hann dugdi væl at sparka fótbólt og fylgdist altíð við David, so tey flestu dámdu hann.

 

Pætur byrjaði at rokna nøkur stykki út á talvuni.

 

Tá klokkan ringdi út til fríkorter runnu allir dreingirnir út fyri at fanga fótbóltsvøllin. Meðan  genturnar spakuliga reistu seg, og fóru út í sólina. Eg sat har bara, hugsaði eitt sindur, um hvat eg skuldi gera, fyri at fáa David og Jan at lata Jákup verða.

 

“Nina” tað var Elisabeth, sum stóð úti við hurðina og bíðaði eftir mær. Eg reisti meg og fór út við henni. Í úthurðini møttu vit David og Jan. Teir høvdu ikki fingið vøllin, ein annar flokkur var komin áðrenn.

 

“Hava tit hug at koma oman í holuna aftan á skúlatíð?” spurdi David.

 

“Hvør kemur?” spurdi Elisabeth.

 

“Bara vit fýra!” svaraði Jan.

 

“Eg tími ikki!” segði eg.

 

“Nina er forelska!” segði Elisabeth.

 

David flenti: “Forelska, í hvørjum, Pæturi?”

 

Eg varð í øðini inn á Elisabeth. Hon stóð har og stórsmíltist at Davidi. Jan sá út, sum um hann var illa við, og David bara flenti.

 

“Nei, ikki Pætur tað er…” Eg avbreyt hana, áðrenn hon fekk sagt meira. “Tað rakar ikki tykkum, hann er í øllum førðum nógv fittari enn tit trý tilsamans!”. Eg vendi mær og fór inn aftur í stovuna. Elisabeth bleiv standandi. Eg hoyrdi tey flenna. Eg hataði hana ordiliga nógv. Eg hataði David enn meira, fyri at hava stolið mína vinkonu. Eg visti ikki heilt hvussu, men eg skuldi nokk fáa hevnt meg.

 

Seinasti tími var danskt. Vit skuldu lata stíl inn, og Davidsa stílur lá á borðinum. Eg hugdi rundan um meg. Eingin var har innið. Eg fór yvir til borðið og tók tí aftastu síðuna, krúllaði hana saman og smitaði hana í skrell. Eg fór út aftur, tey stóðu ikki longur í hurðini. Úti í garðinum prátaði eg við Barbaru inntil klokkan ringdi.

 

Eg var ein av teimum seinastu inn. Eg hevði ilt í búkinum av ræðslu. Um David fann út av, hvat eg hevði gjørt, fekk eg ongantíð frið aftur. Danskt lærarindan hjá okkum var ræðuliga strong; ein stílur uttan enda fekk ikki meira enn eitt sjey tal. David mátti ikki fáa sjey. Tað var alt ov lítið fyri hansara foreldur. Tey kravdu nógv av Davidi. Ein dagin var hann komin í skúla við einum stórum bláðum merki á arminum. Hann segði, at hann var dottin. Men dagin áðrenn hevði hann fingið sjey í rokning, og onkur segði, at pápi hansara hevði sligið hann.

 

Eg byrjaði so smátt at angra tað. Eg vildi helst ikki hava, at pápi hansara bukaði hann, men eg hevði verið so ill. Nú visti eg ikki hvat eg skuldi gera. Eg kundi ikki siga honum, at ein síða manglaði, so visti hann tað var eg, so fekk eg bank. Men um eg einki segði, so fekk hann kanska bank.

 

Lærarindan byrjaði at savna stílarnar inn, David sat og smíltist til Elisabeth. Hann gav lærarindunni plastikhúsan, uttan at kanna hvat var í honum. Nú var ov seint. Eg hevði næstan kvalma, sveittin vætti pannuna – eg hugsaði hvat fór at henda, um hann fekk at vita, at tað var eg, sum hevði tikið síðuna.

 

Hetta varð tann longsti tímin eg nakrantíð hevði upplivað. Men so ringdi klokkan. Eg pakkaði taskuna. Eg tordi ikki at hyggja at Davidi, hendurnar ristu, meðan eg knappaði taskuna, Elisabeth og Jan stóðu yviri við borðið hjá Davidi. Hon hugdi ikki at mær og fór, uttan at siga farvæl, avstað saman við teimum. Eg hataði hana. Men eg hataði eisini meg.

 

Ja, hatta var hon, tími ikki at siga so nógv meira um hana nú, kanska eg viðmerki hana seinni, men ikki beint nú. Eg eri troyttur og eri enn eitt sindur sjúkur, tað er einki serligt.

 

Annars havi eg eina viðmerking til báðar søgurnar, tær eru betri enn eg helt tær vera, mær dámar tær faktiskt heilt væl.

 

Faktiskt hugsi eg um at gera eitt stuttsøgusavn, tað skal so ikki verða eitt savn til børn, men meira sovorðið hugnaligt sum hetta:

 

Sunnumorgun

Í morgun bukaði sólin á gluggan, og eg vaknaði av alduskvatlinum, so heimligt og føroyskt, hugsaði eg og sløkti sjónvarpið. Eg bað hana fara heim til seg sjálva, og skumpaði eitt sindur undir hana. Men hon tímdi ikki at vakna. Eg lat meg í klæðini, tey lógu á gólvinum fløkt saman við hennara klæðum. Hennara lilla bummullstrussir, og svarti silkibrósthaldari. Eg hati tá konufólk hava undirklæði sum ikki matja! Eg meini so við eitt leygarkvøld, og tú fert í býin, so veist tú, at møguleikin fyri at onkur annar fer at lata teg úr undirklæðunum, er rættiliga sannlíkur, so kanst tú for fanin finna klæði, sum matja. So eisini lilla bummull! Silki er fínt, latex er fínt, onkuntíð kann bummull aksepterast, men lilla! Eg haldi ikki.

 

Eg hugdi at henni, hon var nokkso pen, ella soleiðis tú veitst. Eg hugsaði, um eg kanska skuldi, roynt eftir einum morgunmoggi, eg føldi gamla røra seg, jú hvat fanin, hon var sku ovkey, so hví ikki, eg smoygdi mær aftur úr klæðunum. flutti dýnuna, hennara piersaði nalvi rópti “kom oman her!”, eg føldi hvussu bróstini harðnaðu, tá tungan rørdi tey.

 

Eg vaknaði, av hurðini, ið klamsaði, hon var vekk, hvussu mundi hon eita?

 

Eg skrivaði hetta eina fer eitt sindur síðan, eitt sindur stuttligt haldi eg, men eg havi ikki vist hvat eg skuldi brúka tað til, nú er tað sloppið framat her. Hví ikki, her eri eg jú einaræðisharri. Hugna tær, til eg tími meira.

Hugleiðingar einar tveir minuttir yvir tíggju á kvøldi

Rætt skal vera rætt, hasin filmurin ígjár, var ikki betur enn hin, hann var ræðuligur, heilt, heilt, heilt ófatiliga vánaligur illa spældur, illa skrivaður og ringur sum heild. Ná, men eg havi brúkt nokk tíð uppá ringar filmar.

 

Hetta hevur annars verið ein hendingaríkur dagur, ella í øllum førðum eitt sindur. Tað er blivið liðugt millum meg og damuna. Eg havi ætla tað leingi, men havi ikki heilt fingið tikið meg saman. Men í dag segði hon mær, at hon var ótrúgv í gjár. Tað haldi eg gott, at hon kundi hildið fyri seg sjálva. Men tað gav mær sjálvandi eina góða orsøk til at droppa hana, tað lætnaði at fáa tað gjørt.

 

Annars segði eg henni, at eg helt tað vera djúpt egoistiskt at fortelja mær, at hon hevði verið ótrúgv, tað haldi eg veruliga. Eg havi ongantíð fortalt nakrari gentu, at eg havi verið henni ótrúgvur. Einasta orsøkin, at man sigur tað, er fyri at lætta sína egnu samvitsku og sjálvur fáa tað betur, meðan hin parturin far tað verri. Eg haldi tað vera djúpt ómenniskjasligt, og tekin uppá bíttleika og sjálvgóðsku í orðsins ringasta týdningi.

 

Nú eri eg altso einligur aftur, tað er á sín hátt gott. Mær leingist eftir at hava onkran at deila lívið við, men tað skal vera ein deilig dama við góðum heila og fríum lyndi. Tær eru bara ólukksáliga ringar at finna. Hendan sum eg nú hevði passaði ikki heilt til summi av hesum krøvum.

 

Men eg lovaði tær ein hendingaríkan dag, ella eitt sindur í øllum førum. So eg noyðist at peika á okkurt annað við hesum degnum, og har kann eg siga, at eg endiliga havi skrivað eina av hasum barnasøgunum, sum Petur hevði biðið meg skrivað. Hon er, men hon er ikki serliga góð, men her er hon:

 

Ovkey

 

Tú ert pill bíttur!

 

Tað sáraði eitt sindur, eg plagdi ikki at leggja so nógv í tað, um onkur segði sovorðið við meg. Men hetta var Nina. Eg var púrað forelskaður í henni, og hon visti tað væl. Eg hevði enntá mussa hana, altso ikki soleiðis ordiliga, men á klassabílætinum frá í fjør.

 

Hon var í einum reyðum kjóla á tí bílætinum. Hon smíltist og sá ordiliga fitt út. Eg hevði sitið so ofta og hugt at henni um kvøldarnar. Eina ferð hevði eg eisini ringt til hana. Tað varaði í allar ævir áðrenn tónin kom, og so ein long løta afturat, og so ein tóni, og ein long løta – knappiliga tók onkur hana, men so tordi eg ikki meira, eg knallaði hornið á. Men nú stóð  hon har, við tárunum rennandi niður eftir kjálkunum.

 

Eg visti ikki hvat var verri, tað at hon græt, ella at hon helt meg vera pill bíttan. Eg hevði hug at troysta hana, klemma hana. Men eg visti, at bæði David og Jan stóu og hugdu, so eg flenti bara og lat hana standa har.

 

Alt byrjaði í morgum, tá eg kom í skúla. David hevði fingið at vita frá onkrum, at eg var forelskaður í Ninu. Hann stóð har og bíðaði, tá eg kom inn í skúlagarðin.

 

Tá hann sá meg komu hann og Jan ímóti mær. Eg visti longu tá, at hetta ikki fór at verða ein góður dagur. David fann altíð eitt offur, og ofta var tað meg. Hann tók í kragan á mær og segði, “Tú ert forelskaður í Ninu, nær skulu tit giftast?”.

 

Jan stóð har við sínum reyða hárið og frøknum, hann knallaði nevan í búkin á mær: “Hava tit mogga?”

 

Eg knekkaði saman og við greytuttari rødd, segði eg: “Eg veit ikki hvat tit tosa um?”

 

“Náh, sigur tú, at tú ikki er forelskaður í henni” spurdi David

 

“Eg ani ikki, hvat tit tosa um, eg eri ikki forelskaður í nakrari gentu!”

 

“Tú ert kanska bøssi?” flenti Jan og slóg meg  aftur.

 

Klokkan ringdi inn til fyrsta tíma. Teir báðir fóru og lótu meg standa eftir. Eg bardist við tárini.

 

Tá eg kom inn í flokksstovuna, flenti allur flokkurin, á talvuni stóð við stórum kritstavum:

 

JÁKUP + NINA

 

Eg setti meg á mítt pláss, meðan lærarin viskaði talvuna. Nina sat og skeitti yvir at mær. Eg hugdi beint niður í borðið.

 

Tá klokkan ringdi til fríkorter, bíðaði eg til øll vóru farin út, áðrenn eg reisti meg. Beint uttanfyri hurðina stóðu teir og bíðaðu. Eg hevði bestan hug at lata verða við at fara út, men so sóu teir, at eg var bangin, so fóru teir at vera eftir mær restina av lívinum. So eg royndi at síggja harður út, og gekk spakuliga framvið teimum, David tók fast í armin á mær. Hann teskaði: “So tú sigur, at tú ikki er forelskaður, prógva tað!”

 

“Eg eri ikki forelskaður, hvussu skal eg prógva tað? Eg eri bara ikki forelskaður” Eg royndi at ljóða líkaglaður.

 

“Um tú ikki er forelskaðurm, so torir tú at hála joggingbuksurnar hjá henni niður!” segði David.

 

Jan slóð nevan í búkin á mær. Eg bukkaði saman, men reisti meg skjótt aftur. Eg visti, at um teir sóu, at eg var bangin, so fóru teir at arga meg restina av lívinum. Eg royndi at síggja líkaglaður út: “Sjálvandi tori eg tað!”. Eg vildi ikki, men Nina fór íhvørtfall ikki at dáma meg, um eg fekk bank alla tíðina, so eg noyddist at gera okkurt. Eg hopaði, at klokkan fór at ringja inn, at ein lærari kom út úr lærarastovuni, okkurt.

 

Men har var eingin hjálp, David skumpaði meg yvir móti Ninu, sum stóð við rygginum móti okkum. Hon stóð og tosaði við Elisabeth, eg vildi ikki gera tað, men um eg ikki gjørdi tað, so fóru teir at banka meg og arga meg í allar ævir.

 

Jan skumpaði meg í ryggin: “Prógva tað!”

 

Eg fór spakuliga yvir handan vegin. Eg var beint aftanfyri hana nú. Eg rætti hendurnar fram – hálaði niður. Hon var í ljósareyðum undirbuksum. Øll hugdu, og so froystu tey út úr. Hon hálaði buksurnar upp aftur og vendi sær, hon var blóðreyð um andlitið. Tá hon sá, at tað var eg, sá hon enn keddari út. Hon langaði mær ein undir vangan. Og rópti: “Tú ert pill bíttur!”.

 

David og Jan flentu, Elisabeth flenti, øll flentu og eg flenti. Tann einasta sum ikki flenti var Nina, hon var reyð um alt andlitið, tárini runnu eftir kjálkunum. Hon rann út í garðin. Hon var enn ordiliga pen, men hon var nokk ikki forelska í mær, ikki meir í øllum førum.

 

Jan slóð ein neva í búkin á mær harðari enn hinir fyrru, og eg knekkaði saman, kikkaði eftir andanum, eg kláraði næstan ikki at halda tárunum aftur. Men eg gjørdi tað. David klappaði mær á ryggin og segði: “tú ert ovkey”.

 

Eg var ovkey og fór nokk ikki at blíva argaður aftur, í øllum førum ikki í dag.

 

 

Ja, eg haldi ikki, at hetta er tað besta, eg havi skrivað, men nokk heldur ikki tað versta. Søgan er sjálvandi djúpt fiktiv, men nakrar av hendingunum eru bygdar á veruligar hendingar, harafturat eru nøvnini David og Jan nøvn á tveimum av teimum, sum argaðu meg, tá eg var barn. Temaði er eitt sindur hetta við, at man ofrar ein annan fyri sjálvur at sleppa undan. Hetta havi eg sjálvandi gjørt ofta.

 

Tá tú altíð plagar at vera argaður, er tað altíð ein lætti, tá ein annar verður argaður ístaðin fyri, og tí luttekur man glaðbeintur í slíkari happing.

 

Nøkur onnur ting eru hend í dag, men einki sum eg tími at keða tykkum við. Nú fari eg at skriva um revsing.

 

Jú, eg gloymdi eitt, eg hoyrdi ídag at Regin Dahl hevði fingið mentunnarvirðisløn Føroya Løgtings. Hann hevur fingið 150.000 krónur, og eg hoyrdi tíðanverri ikki grundgevingina. Men eg haldi tað vera eitt sindur løgið. Hetta fylgir væl hesum Regin Dahl dyrkannar trendinum, sum hevur verið hesi seinnu árini. Regin Dahl er fyri mær ein miðalhampa yrkjari, ein rættuliga vánaligur sangari, sum tó hevur sína sjarmu og sjálvandi ein ovkey lagsmiður. Har er einki serligt við honum uttan kvantiteturin. Men mentanarelitan hevur valt hann til nýggjan Gud. Sum um tað ikki var nokk við Janusi Djurhuusi. Tí er tað sjálvandi eisini í hesum andanum, at honum verður latin hendan virðisløn.

 

Janus Djurhuus er veruliga ein løgin stødd í føroyskari mentan. Tað finnast næstan ikki fólk, sum síggja nakran føroyskan yrkjara, sum størri enn Janus, hetta er fyri mær djúpt láturligt. Serliga tað, at tað eru hansara lummafilosofiksu namedropping gudatvætl yrkingar sum fáa pissi hjá føroyskum mentunnarelitistum at kóka, er løgið. Janus var fyri meg ovkey, men ikki nær so góður sum Poul F, ella Hans Andrias fyri at nevna ein annan. Diskussiónin um Janus móti Hans Andriasi, byggir mest á, at Hans Andrias skrivaði um summarfuglar, meðan Janus skrivaði sítt lummafilosofiksa namedropping gudatvætl, tí skuldi Janus knappiliga verðið meira seriøsur og hámentaður og betri. Hetta er láturligt, fyri at endurgeva góða vin mín Petur Pólsson Jensen (sum eg elski) so kann man ikki døma góðskuna eftir evnavalið. I rest my case.

 

Annars haldi eg hugskotið við eini sovorðnari virðisløn er gott, og eg gleði meg til at fáa hana (um tú, lesarin hatar meg nú, so skilji eg teg væl – men tað er tær okkurt er galið við, ikki mær, Eg haldi veruliga, at eg eri øðiliga góður, men í hesum førinum var tað skemt. Eg rokni ongantíð við, at umheimurin fer at meta míni ting so høgt, sum eg sjálvur geri. Men her haldi eg tað vera heimin, sum fer skeivur. Annars hevði eg nokk valt at gjørt okkurt annarleiðis). 150.000 krónur høvdu vermt væl. Eg hevði fyrst givið míni bæði yrkingasøvn út, so givið eina MC-Hár maxisingul út, og so hugna mær fyri restina.

 

Eg elski mín kunst. Ger tað meg til ein ringan persón?

 

Eg kundi hugsað mær at gjørt eitt útgávufelag, eg havi tosað við Tórur Jóansson um tað. Men eg ætli mær fyri alt í verðini ikki at gerast ein nýggjur Árni Dahl. Eg rokni faktiskt við, at Árni ikki sjálvur veit, hvat hann hevur gjørt galið, hansara sjúkligi sensurur av permum, nøvnum og máli í yrkingasøvnum hevur skelkað meg. Mær dámar veruliga ikki Árna Dahl. Sjálvandi hjálpur tað ikki, at hann hevur sent tvey yrkingasøvn aftur í høvdið á mær. Men eg haldi, at hansara sensurur av nøkrum útgávum, sum teir raktu yrkjararnir hava sagt mær frá, er øgiliga skelkandi. Men maðurin eigur útgávufelagið, so hann hevur rætt til at gera tað, sum hann hevur hug til. Men eg haldi, at tað er ræðuligt, at hann brúkar felagið til at fáa ta maktina, sum hann ikki hevur í og við, at hann ikki sjálvur dugur at skriva.

Hugleiðing beint eftir klokkan eitt

Ja, so siti eg aftur her, eg hevði bólkafund í dag, vit skriva um brotsverk og revsing, tað er eitt projekt í praktiskari filosofi, í løtuni lesi eg á Roskilde Universitets Center, eg havi lisið altjóða mentunnarligu grundútbúgvingina, ella International Cultural Studies, og nú lesi eg heimspeki, eg havi lisið í eitt sindur meira enn trý ár nú, og eg elski tað.

 

Náh, men fundurin gekk rættiliga væl, vit byrja at síggja ein struktur í projektinum, øgiliga áhugavert evni haldi eg. Eg veit ikki heilt, hvat eg haldi á hesum økinum, tí er tað ótrúliga áhugavert at lesa um. Tað er rættiliga áhugavert at lesa teoriniina, kunnu vit yvurhøvir rættvísgera, at vit døma fólk við hevnd sum endamáli? Eg veit sum sagt ikki heilt, hvat eg haldi á økinum, men tað kemur nokk.

 

Nú er annars ein Baywatch líknandi seria í sjónvarpinum, og gita um CJ Parker ikki kom inn (fyri óinnvíðað er CJ Parker eingin minni enn barmfagra Pamela Anderson). Ná, nú kom Mitch á skíggjan, so er hatta altso Baywatch. Náh, eg haldi, at eg skifti til C+, tey vísa porno nú. Eg eri farin at dáma porno rættuliga væl, helst teir eitt sindur flottaru filmarnar við nógvum deiligum damum, eg haldi tað er stuttligt, og so kryddrar tað eisini sekslívið, helst tá man situr í sjálvdrátti.

 

Annars vænti eg, at daman kemur fram við hvørja løtu, hon er farin heim ein túr, men skuldi koma at sova her, hetta er eitt sindur løgið forhold, men tað kunnu vit tosa um seinni, stak fitt genta álíkavæl, kanska eitt sindur ov fitt til mín. Eg eri ikki altíð verðins fittast, havi ein tendens til at vera eitt sindur niðurlátandi ímóti fólki sum ikki eru líka klók sum eg. Ella kanska sum eg ikki haldi vera líka klók sum eg. Ofta eru hetta yngri fólk, t.d. er daman bara átjan meðan eg sjálvur eri fimmogtjúgu. Nógv av teimum tingunum eg havi hugsa um í áravís fer hon júst undir at hugsa um. Eg haldi soleiðis sæð ikki meg vera klókari enn hana, men eg síggi sjálvur hvussu niðurlátandi eg eri í mínum aftursvørum. So alt í alt kann man nokk siga, at eg eri ein dummur fani.

 

Eg sá annars Pipar og Salt nú ein dagin, eg havi ongantíð sæð tað fyrr, eg var fluttur niður til Danmarkar tá teir báðir byrjaðu at gera sendingarnar. Øgiliga stuttligt, og eisini nógv betur gjørt enn eg hevði roknað við. Náh, men tað eg ætlaði mær at siga var, at eg haldi meg sjálvan minna eitt sindur um Esmar Eysturoy, serliga á hasum økinum við at hyggja niður á tey ólærdu.

 

Eg eri akademikkari, og sjálvt um eg hati akademikkarar, sum altíð skulu vísa seg og reypa við, hvussu nógv teir vita. So haldi eg eisini at forbanna nógv fólk velja ikki at hugsa,  oh tað irriterar meg ræðuliga nógv, og fær meg ofta at hyggja niður á slík fólk, eisini onkuntíð uttan at eg havi hald í mínari irritatión.

 

Náh, nú skal sovast.

Summar

Flugurnar, ið setast á hundalortarnar á gøtuni framvið kirkjugarðinum, siga, at summarið nærkast. Hendan gøtan, sum um veturin er hálv undir í vatni er nú tornað, og eg síggi knappiliga, hvussu nógvir hundalortar kunnu vera á einum so lítlum øki.

 

sukklurumpaVið mínum tungu HH posum hoppi eg upp um lortabunka eftir lortabunka, meðan eg hugsi um slalom.

 

Heima aftur hoyri eg, at uppiábúgvin hjá mær, hevur latið vindeyguni upp í hitanum, ikki bert eitt vindeyga, men øll, og harði larmurin av hennara anskræmiliga kontry tónleiki, floymir inn gjøgnum míni vindeygu, og eg verði tvangsinnlagdur at lurta eftir Gluntan. Eg havi ofta hugsað, hví tað altíð eru tey við tí ringasta smakinum, sum spæla harðasta tónleikin. Bygdafólk! Hugsa tær at flyta til ein stórbý og gerðast granni við ein, ið dámar Gluntan.

 

Eg meini so við, eg haldi eg eri rættiliga tolerantur, men kontri er ringt, og norskt kontri tað er verri. Um tónarnir endiliga skulu vera norskir, so hví ikki njóta Aqua, teirra norska innslag er stak snotiligt, og so hava tey eisini humor. Gluntan, har er einki gott at siga um tað. Ljóðdálking, og so eru teir ljótir omaná tað heila.

 

Summarið her er hiti, hiti so heitur at hundalortar torna, og eg sveitti sum eitt svín, má lata vindeyguni upp, og harvið vera plágaður av kontri. Mjólkin er súr, fólk eru heit og skeldast, roykurin av bilum, og larmurin tykist enn meira týðiligur.

 

Men so eru tað eisini tær. Tær eru dagsins hæddarpunkt hvønn summardag, í sínum stuttu kjólum og sólbrendu lørðum. Ein vinmaður segði mær, at um veturin vóru tær innilæstar í einum pakkhúsið á Nørrebro, so um summarið sluppu tær út. Hesin floymurin av vøkrum gentum á súkklum, onga aðra staðnis í heiminum sært tú nakað líknandi, hetta eru havfrúnnar, tann veruliga attraktiónin. Danskar hálvnaknar gentur á súkklu. Stuttar kjólar og toppar, sum ikki røkka niður um nalvan. Nakrar hava ring í nalvanum, tað er rættiliga eggjandi haldi eg.

 

Hevði ein arbeiðsfelaga og vinmann, sum kom ov seint til arbeiðis ein dagin, tí hann hevði súkkla beint aftan fyri eina av teimum, og hevði gloymt at dreyga, og var endaður heilt úti á Sundbyvesterplads. Hetta eru sirenurnar, ístaðin fyri sang brúka hesar eina perfekta reyv, sum lokkar og dregur og fær ein hvønn mann at smelta ella súkkla í blindum
Danska  summarið er hiti, hundalortar, súr mjólk og hálvnaknar gentur við vælskaptum reyvum, súkklandi runt á gøtunum. Eg gleði meg longu.

Frítt porno

Eg eri í løtuni staddur niðrið í lestrarørindum, og havi eg tí ikki fylgt pornokjakinum sjálvur, men gjøgnum vinfólk og famulju, haldi eg meg hava fingið eina rættiliga klára mynd. Harafturat kann sigast, at hetta kjak er einki nýtt kjak, so eg minnist enn støðuna hjá teimum víðgongdu vongunum.

 

Nú kjakið hevur fingið nýtt lív, við at sjálvútróptir apostlar royna at bannlýsa kynslívið, kann eg ikki lata vera við, at taka til orða ímóti hesum ørðskapi. Eg livi, sum er í einum samfelag, har porno er frítt, fólk kunnu brúka porno til inspiratión til kynslívið, einlig kunnu fáa hjálpartól, ella filmar og bløð, ið kunnu gera teirra einsemi stuttligari, pør kunnu krydra teirra kærleikslív. Harvið gerst seks stuttligt, sjálvt eftir fleiri ár. Porno er soleiðis ofta ein miðil fyri størri gleði og kynsligari nøktan.

 

Tey, ið ikki eru áhugaði kunnu, bara lata vera við at brúka hetta. Eg eri vælvitandi um at ymsir snævurskygdir og forstýraðir persónar, longu hava dømt meg, sum ein verri grís, men hetta sigur meira um tey enn um meg. Eg havi eitt náttúrligt forhold til porno, onkuntíð er tað stuttligt sum kryddarí, men tað er so tað. Eg blandi meg ikki í kjakið tí eg havi ein øgiligan tørv á inspiratión, men tí, at um eg ella onkur annar hevur hendan tørv, so skal eingin annar siga, at vit ikki mugu.

 

Eg hevði nokk ongantíð verið vorðin tann avbalanseraði og vælfungerandi persónur, eg eri, var tað ikki fyri tey pornobløðini, sum góvu mær tað fyrsta innlitið í kynslívið. Annars var eg kanska blivin eitt gamalt grenj, sum hevði ilt í reyvini yvir hvussu onnur livdu, hvat onnur máttu síggja, og hvat onnur høvdu brúk fyri. Eitt sindur av nakinleika skaðar ongan, kanska heldur tvørturímóti.

 

Eg varð so glaður, tá eg hoyrdi, at sjálv gamla háborgin hjá sensuri Útvarp Føroya, var farin at hýsa einum kynslívspostkassa fyri ung. Ung fólk, ið vaksa upp í einum samfelagið, ið við lóg útihýsur nøkrum so basalum sum paring, hava brúk fyri vegleiðing, fyri at hava nakran møguleika fyri at blíva vælfungerandi. Men nú loypa hesir somu sjálvútróptu apostlar á hesa sending, og vilja útihýsa henni. Hvat melur í heysinum á sovorðnum fólki?

 

Tað er ein syrgilig støða, at politikarar blanda kristindóm upp í fjølmiðlapolitikk, eru vit ikki komin longur enn so? Hvar eru teir politikkararnir, sum hava dirvi til at avskaffa handan avoldaða pornopolitikkin í Føroyum. Vísa at eisini Føroyar er eitt frítt land, har fólk kunnu hugsa frítt uttan at verða forfylgd av víðgongdum trúðarbólkum.

 

Annars haldi eg, at tað er burturvið yvirhøvur at tosa um slíkt í hesi samskiftisverð, internetið hevur longu opna eitt portur, so eisini føroyingar kunnuð uppliva porno, vónandi kann hetta skapa eitt meira náttúrligt forhold til evnið.

 

Niels Uni Dam

yrkjari, rappari og lesandi