Sporvognar

Umseting av Street Cars úr Septuagenerian Stew hjá Charles Bukowski

 

Frank og eg vóru tólv ella trettan

og tað var í niðurgangstíðini,

einki serligt at gera

uttan at tumla til strondina og

aftur

júst tað summarið.

júst tað heystið og veturin

vóru vit upptiknir av

sporvognum.

 

ein túrur, minnist meg rætt

kostaði 7 cents

og tú kundi skifta tvær ferð

við tí slapp tú um næstan allan

býin.

 

Frank og eg tyktust at koyra við

hasum sporvognunum

í allar ævir – tað var frægari enn at vera

heima.

 

Eg koyrdi altíð saman við Frank

hann var ordiliga framligur.

hann gekk aftur og fram

og spurdi fólk,

“skalt tú brúka títt skift?”

hann fekk nógv skift á hendan

hátt

og vit koyrdu runt allastaðni.

onkuntíð vistu vit illa nokk

hvar vit vóru

 

vit høvdu onkrar trupuleikar:

“tú kanst ikki skifta frá einum

W til ein J, tað er ein onnur

sona, tú noyðist at gjalda ein

nýggjan ferðaseðil!”

 

“men førarin á W’aranum

segði, at tað var í lagið.”

 

“alt í lagið dreingir, men bert hesa ferð.”

 

aðrir trupuleikar:

“hesi skiftini virka ikki

tey eru ov

gomul!”

 

“áh, ja? Hvar stendur

tað?”

 

“sær tú hatta holið

har? tað er í

2. tað vil siga at eftir

klokkan 14.00, er tað ov

seint.”‘

 

“ovkey, slepp okkum so av…”

 

vit fóru av á næsta steðgistaði

og Frank tók nøkur nýggj

skift upp úr

lummanum.

hann fann ein tannstikkara á

gøtuni og gjørdi eitt

hol fyrst í eitt skift og

so í eitt annað.

 

“hvat gert tú?” spurdi

eg.

 

“Eg skifti tíðina,”

segði hann.

 

“men nú eru tvey

hol…”

 

“hvat so?”

 

vit fóru umborð á næsta sporvogn.

 

“hálló,” segði førarin,

“hesi eru klipt tvær

ferð.”

 

“hvat so?” segði Frank, “tað er ikki

okkara skyld.”

 

vit fóru aftur eftir og

sessaðust.

 

árið áðrenn høvdu vit verið

upptiknir av katólsku

kirkjuni men

vit keddust skjótt av

tí.

nú voru  tað sporvognar.

 

vit høvdu lagt merki til konufólk tá

men vit vistu eisini

at so fátækar sum okkara familjur

vóru

og so fátækir sum vit

vóru

so mátti tað bíða

eitt bil.

 

at koyra við sporvognunum um kvøldið

var tað besta.

tað var sjáldan at vit høvdu møguleika fyri

tí

uttan tá foreldrini hjá okkum báðum

fóru til ein film

sama kvøld

tað var sjáldan

men tað hendi nakrar fáar

ferðir.

 

W vognarnir vóru teir bestu.

ikki serliga nógv fólk koyrdu um

kvøldið

og førararnir sleptu

teymarnar, teir gjørdust

fartgalnir

eingin steðgiljós vóru

í long strekki

ella passaðu

steðgiljósini

og tað var heilt vilt

onkuntíð,

fullkomiligt black out

har, og tann gamli W’arin

skræddi í skinnararnar

ljóðið av hjólum

ið hitnaðu

neistarokið

førarin fullkomiliga

svakur

bukandi á klokkuna

við fótpedalini

BANG BANG BANG BANG BANG

vit sótu í tí opna partinum

vindurin skræddi í

okkum,

“HANN FER AT DREPA OKKUM!” plagdi

Frank at rópa

og eg flenti.

 

og heima hjá okkum

báðum var tað sama

skil:

 

“hvar í helviti hevur tú verið?”

 

“bara úti.”

 

“úti?”

 

“ja.”

 

tað ørkymlaði tey.

tey vistu, at vit ongan pening høvdu

og alíkavæl vóru vit

úr eygsjón

í nógvar tímar ísenn.

 

okkara stuttleiki við sporvognum

fekk ein enda, hóast alt.

tað var sera

syrgiligt.

 

pápi mín noyddi meg at

vera heima og arbeiða

í garðinum

og Frank var farin út

einsamallur.

eg arbeiddi allan dagin

pápi mín

sat við gluggan og

eygleiddi meg.

endiliga endaði tann

dagurin

og eg kláraði

døguran

og fór inn á mítt

kamar.

 

um kvøldið um átta tíðina

hoyrdi eg pápa mín rópa,

“HENRY, KOM ÚT HER!”

 

eg fór út í

gongina og har var mamma

Frank í hurðini, hon

græt.

 

“Frank er ikki komin heim enn,”

segði pápi mín, “hvar er

hann?”

 

“eg veit ikki, hvar hann

er.”

 

“tú veist hvar hann er.”

 

“nei, eg veit ikki.”

 

“nú fert tú út og

finnur Frank og eg vil ikki hava teg at

koma aftur til hús

áðrenn tú hevur funnið hann!”

 

eg fór út, gekk framvið

mammu Frank

sum enn græt.

 

eg fór niðan gjøgnum brekkuna, og

framvið 3 røðum av húsum

til endastøðina á W

sporvognarutuni.

hon endaði í okkara

grannalagi.

 

eg setti meg á beinkin og

bíðaði.

 

eg sá ein W vogn koma.

hann steðgaði og ferðafólkið

fór av.

eingin Frank.

 

eg sat og bíðaði eftir næsta

W’aranum.

fólk fóru av.

Frank var ikki

við.

eg sat og bíðaði enn

longur.

tann næsti W’arin kom.

 

tann síðsti sum kom út var

Frank.

 

hann sá ógvuliga

troyttur út.

 

eg reisti meg.

“HEY, FRANK!”

 

hann sá meg og kom

yvir til mín.

 

“halt kjaft, hetta hevur verið eitt ræðuligt kvøld! Eg

havi verið úti har í tímavís!

tey mugu hava ávarað

allar førararnar!”

 

“hvat meinar tú?”

 

“eg royndi at sleppa aftur inn

á W’aran, men teir góðtóku ikki

míni skift, teir

kendu øll míni knep

og eg hevði ongar

pengar!”

 

“hvat gjørdi tú so?”

 

“eg gjørdist desperatur.

eftir at verða smitaður a

fimm ferð leyp eg umborð

á ein vogn

og rann aftur á baksetrið

og setti meg har

og spældi

svakur

soleiðis!”

 

Frank vísti mær.

hann ristist um allan kroppin,

høvdið mól runt,

eyguni vóru víðopin.

skúm sást um varrarnar á

honum.

 

“tú dugur hatta Frank.

hatta sær gott út!”

 

“hann lat meg sleppa við.”

 

“Frank, mamma tín

kom framvið hjá okkum, hon

græt, tú hevur

trupulleikar.”

 

“eg veit, pápi mín

fer at banka meg

av.”

 

“kanst tú ikki billa teimum

okkurt inn?”

 

“nei, einki fer at

virka. eg fari bara at

fáa bank.

kom lat okkum fara

heim…”

 

vit fóru oman eftir tí fystu

gøtuni.

 

“ja,” segði eg “eg rokni við

at hatta var endin á

sporvognunum.

vit noyðast at finna okkurt

annað.”

 

“gentur,” segði Frank.

 

“gentur?” tað tyktist sum eitt nokkso

stórt lop.

 

“tað er tað einasta sum er

eftir,” segði Frank.

 

vit gingu

í mánalýsinum

hugsandi um

tað.