Eg skal eftir Magnusi soni mínum um eina lítla løtu, hann er í barnagarði. Eg havi hann næstan helvtina av tíðini, og tað haldi eg vera fantastiska deiligt. Hann er í míni verð verðsins fittasti, men soleiðis munnu tey flestu foreldur hava tað við sínum børnum, og tað er jú skilligt, í flest øllum førðum.
Nú men eg ætlaði mær bara at tosa um eina aðra tónleikarliga verkætlan, sum eg, Tróndur og Petur Jensen hava á borðinum. Tað er ein fløga við okkara nýggja tónleikarbólki, sum eitur Kynverjar, hetta er ein popbólkur sum átti at havt betur tekstir enn teir flestu, eg og Petur skulu skriva allar tekstirnar, og eg síggi okkum báðar sum tveir av teimum bestu føroysku yrkjarunum, sjálvur haldi eg at Jóannes Nielsen liggur uppi við síðuna av okkum, onkran dag haldi eg hann liggja framman fyri okkum, men ongantíð aftanfyri. Men hann hevur jú skrivað í nógv longrið tíð enn eg og Petur, so lat okkum tosa aftur um tað um tíggju-fimtan ár.
Ja, tað vóru Kynverjar, Tróndur skal gera tónleikin, men vit ætla at brúka eina rúgvu av gestatónleikarum, so tað blívur bara stuttligt. Tróndur fær í størst møguligan mun fríar teymar, og vit lata okkum ikki binda av nøkrum reglum, um hvat man kann gera ella ikki kann gera, fløgan skal vera okkara og soleiðis, sum vit vilja hava hana, og so skal hon vera popp – tí vit siga tað! Og tí vit síggja gott út meðan vit gera tað.
Nú tosaði eg um at vera best, og tú situr nokk og hugsar hvussu kann man tosa um at vera bestur innan fyri yrking, tað verður jú alt upp til tann einstaka og tað honum dámar, ja, sjálvandi, men mær dámar best meg og Petur og Jóannes, og eg haldi meg hava øgiliga góðan smakk. Vit eru fullir av hugskotum um hvussu hendan verkætlan skal skipast, so tað verður stuttligt at fara ígongd. Eitt gjøgnumgangandi tema verður nokk um hvussu góðir vit eru, og hvussu gott vit síggja út, meðan vit gera tað.
Annars hevur Petur biðið meg skriva einar tvær barnasøgur, tær skulu verða eini 800-1000 orð, og hava moral, hetta er eitt sindur trupult, eftir sum eg ikki er tann stóri moralisturin.
Eg haldi at moralur í stóran mun hevur fingið leiklut sum sleggja at sláa hvør annan í høvdið við, og tað kann eg ikki brúka til so øgiliga nógv. Men sjálvandi er tað viktigt, at børn læra eitt sindur um moral. Tó skal tað ikki verða hesin lunkaði og djevilski sleggjumoralurin, sum verður brúktur at buka og traðka á tey, ið hugsa og eru annarleiðis. Men heldur ein moralur sum byggjur á toleransu og næstrakærleika. Náh, men eg havi einar tvær vikur at skriva tvær stuttar stuttsøgur, so tað skal nokk ganga.
Eg havi hugsa um at skriva um happing. Eg bleiv øðiliga illa happaður sum barn, noyddist at skifta skúla av berari happing. Men eg kann í dag troysta meg við, at teir í happaðu verst eru hálvkriminellir og soleiðis rættuliga ljótir og ikki minst nógv, nógv býttari enn eg. Ja, onkur einkultur av teimum hevur seinni fingið onkran harðskapsdóm. og her siti eg havi eitt gott lív, ein fittan son, eitt feitt orkestur, nógvar vinir, ein framúrskarandi heila, frálíkar skaldagávur og skjótt eina universitetsútbúgving. Hvør flennur síðst?
Náh, men nú er klokkan farin av fýra og eg fari eftir soninum.
One thought on “Hugleiðingar beint áðrenn klokkan fýra”