Løtumynd
og eg blaki meg nakin út í kensluhavið
flóti við móti streyminum
tí okkurt togar meg
tað kennist rætt
og eg føli,
at havið tekur meg í sín favn
og eg drukni,
umaftur
og umaftur
og umaftur
vakni aftur
enn líka nakin
uppi á turrum ella næstan
eg grinni í øllum førum
botnurin kennist eitt sindur bleytur móti iljunum
eg føli kuldan bíta
og royni á bestan hátt at bíta aftur
men har er okkurt løgið
okkurt eg ikki heilt fái sett orð á
og meðan droparnir renna oman eftir mínum kroppi
dryppa av minum kyni
gangi eg upp á turt
fái fasta grund undir iljarnar
síggi ljósini frá Havnini