Eitt FM skal vinnast á heimavølli, so sleppur felag, fjepparar og lið at hátíðarhalda tað á heilt rættan hátt. Eg var í Gundadali í dag, og upplivdi dystin millum tvær av kempunum í føroyskari fótbóltssøgu bresta saman í einum lagnudysti, ið endaði við at avgera bæði meistaraheitið og nokk eisini niðurflytingina.
Nú eru nøkur ár síðan eg flutti heimaftur til Føroyar, og havi við jøvnum millumbilum verið og hugt at HB í Gundadali, HB er mítt havnarlið, og tað er vanliga ein hugnalig løta, serliga eftir at miðlingasonurin er vorðin HB’ari og tímur við til dystirnar.
Hetta árið er so absolutt tað, har eg havi sæð flestar dystir hjá HB, fyrst og fremst tí vit skipaðu fyri ymiskum í sambandi við ferðina hjá HB piltum í summar. Eftir hetta hevði man fingið sína gongd í HB-húsinum, og sostatt havi eg hildið á at komið til rættiliga nógvar dystir, hóast eg ikki longur havi arbeiði at gera har.
Fyri tveimum vikum síðan fóru eg og synirnir til Fuglafjarðar í vón um at sleppa at uppliva, at Føroyameistaraheitið kom í hús, men tað gekk ikki so væl. Men eftir at hava uppliva frálíka stemningin í Gundadali, leggi eg ikki petti í, um vit máttu bíða til at vinna meistaraheitið á heimavølli, tí tað er altso nakað heilt serligt.
Fyrst til TB, vit síggjast aftur í bestu deildini skjótt!
So til HB, til lukku við meistaraheitinum og takk øll tit, sum gjørdu stemningin so góðan, sum hann var í Gundali í dag. Her er eitt klipp frá løtuni, tá dómarin bríkslaði á síðsta sinni.