Bólkurin við tí mest forvitnisliga navninum á ársins Roskilde Festivali var “…and you’ll know us by the trail of dead”. Bólkurin var ein britpop íblástur tungmálmsbólkur við punkkendum dámi, tveimum trummisettum og sera ringum ljóði.
Løgini vóru sum heild fín, rættuliga fangandi melodiir, ofta eitt sindur líkt Oasis, men so næstu løtu var tónleikurin punkkendur og so knappiliga tungmálmur. Balansan millum fjøllbroytni og stílforvirring er smøl, men “…and you’ll know us by the trail of dead” liggja langt yviri á stílforvirrings partinum.
Bólkurin var annarleiðis við at hava tvey trummusett, men stóran part av konsertini stóð eg við spurninginum “hví?”, tey spældu næstan alla tíðina tað sama, og tvey tyktust fullkomiliga óneyðug. Eisini gjørdu allar hesar trummurnar ljóðmyndina enn verri, og hon var ring.