Løgið sum summi ting eru. Í summar lurtaði eg nokkso nógv eftir Leonard Cohen “First we take Manhattan then we take Berlin” ein frálíkur sangur haldi eg. Nú men, dagin eftir, at eg fann fløguna fram, so var tann sangurin spældur í Útvarpi Føroya. Soleiðis er tað sera ofta, tá eg lurti eftir fløgum, bæði í føroyskum og útlendskum útvarpi, bæði við vanligum nýggjum og gomlum óvanligum fløgum. Ofta hugsi eg um filmar, og so knappiliga eru teir á onkrari støð. Í gjár varð eg liðugur við at lesa Bukowskisa Hollywood roman, hon handlar um filmin Barfly. Bukowski sigur í hennið, at langt eftir, at allir hinir filmarnir frá tí árinum eru gloymdir, fer hansara filmur at verða vístur í undurgrunds filmhølum og á sjónvarpsstøðum kring heimin. Ja, tú hevur nokk longu gitt hetta, men filmurin er á Norge2 í kvøld, stuttligt ha?.
Eg veit, at hetta aftur eri eg, sum royni at fáa heimin at snara um meg. Ikki tí eg haldi, at tað er so, men tað er eitt sindur stuttligt, at sovorðin ting henda. Eg havi ikki nakað meining um, hví tað er so. Kanska er tað tilfeldigt, ella kanska er Gud ein skemtari, ella hava vit eina kollektiva bevístheit, líka veit eg haldi bara tað er stuttligt.
Náh, men Barfly er altso í sjónvarpinum. Hetta er ein av mínum yndisfilmum, men ístaðin fyri at hyggja at honum, siti eg her og hyggi at einum ræðuligum filmi við ongum minni enn heimsins vánaligasta sjónleikara Steven Segal. Ja, hesin filmurin er serliga vánaligur, tí filmsstjórin er hesin sami vánaligi Steven Segal. Filmurin eitur Glimmerman, og hann er veruliga ræðuligur, so tit skilja nokk, hví eg ikki havi tíð at skriva beint nú.
Eg haldi annars, at størsti trupuleikin við filmslistini er tann vánaligi dialogurin. Tað finnast veruliga ikki serliga nógvir góðir dialogskrivarar í Hollywood. Tað syndarliga er júst, sum Bukowski sigur, at fólk hava sæð so nógv lort at tey gloyma at síggja lort sum lort.
