Fantastiska deiligt kvøld her í Kaffihúsinum. Beint nú siti egog bíði eftir, at Hanus Johansen aftur fer at spæla nøkur løg og aftur spæla seg beint inn í okkara hjørtu. Sum hann gjørdi fyrr í kvøld. Vinkonan, ið eg eri á konsert við (ein av teimum kvinnunum í burðardyggum aldri, ið valdu ikki at koma aftur til Føroyar at búgva), hon setti øgiliga væl orð á framførsluna hjá Hanusi:
– Hjá honum virkar tað líka so natúrligt og lætt at spæla eina fantastiska konsert, sum tað er at busta sínar tenn.
Hanus legði fyri í kvøld. Hann spældi eitt sett, ið var dominera av løgum av framúrskarandi fløguni “Hørpuspælarin”, umframt nøkur av løgunum, ið eru gjørdar til yrkingar hjá Hans Jacob Glefoss. Hann er eitt so guðsbenáða talent og eg kenni meg hepnan at liva í einari tíð, har eg havi uppliva Hanus live. .
Stanley Samuelsen var næstur á pall og undirhelt við sínum frálíka sangi og gittarspæli. Serliga tá dóttir Stanley kom á pallin og sang 3 løg saman við pápanum gjørdist tann løtan frálík. Serliga var lagið Ísakøld eygu, ið dótturin sang, sum var framúrskarandi.
Men hóast bæði Stanley og dótturin vóru góð, so er Hanus bara magiskur og nú syngur hann aftur, eg má fara.