Ja, eg havi einki skrivað seinastu tíðina. Eg havi verið upptikin, mín sálargrannskan hevur ligið í brøvum til Barbaru. Eg fari heldur ikki at skriva nakað serligt í kvøld, men eg vildi bara siga, at í dag var Deadline í sambandi við hasar barnasøgurnar. Eg skrivaði enn eina ígjár, hana vildi eg deila við tykkum:

 

Stílur

Klokkan ringdi inn til fyrsta tíma eftir døgura. Eg og Elisabeth tóku taskurnar og fóru inn. Flokksstovan var næstan tóm. Pætur, sum var lærarin í rokning, sat á pultinum og bíðaði tolin. Allar genturnar dámdu hann ordiliga væl. Hann var nokkso ungur, og so sá hann eisini gott út. Hann hevði spælt við HB í fyrstu deild inntil fyri tveimum árum síðan. So dreingirnir dámdu hann eisini. Eg fann roknibókina fram. Eg hevði gjørt skúlting saman við Elisabeth í gjár. Hon dugdi væl í rokning, meðan eg dugdi væl føroyskt, so vit hjálptu hvørji aðrari.

 

Meðan øll spakuliga komu inn í stovuna, fyrst genturnar, so dreingirnir, sat Pætur har og smíltist. Teir seinastu, ið komu inn vóru sum vanligt David og Jan. Pætur stóð skrivaði okkurt á talvuna, og sá tí ikki, at Jan slóg Jákup, tá hann gekk framvið honum. Tað var eitt hart slag og Jákup rodnaði av pínu, men segði einki.

 

Eg hataði David og Jan. Jákup var ordiliga fittur. Hann tyktist eisini at dáma meg nokkso væl. Men David og Jan gjørdu honum altíð fortreð. Teir argaðu hann hvønn dag, og ofta bukaðu teir hann av. Eg hevði hug at gera okkurt. Men visti ikki hvat, og um eg gjørdi nakað, so fekk eg ongantíð frið fyri teimum.

 

Elisabeth var forelska í David. Hon hevði eisini tungumussast við honum niðri í súkkluskúrinum. Hon skilti slett ikki, hví eg var forelska í Jákup. Elisabeth royndi at fáa meg at dáma Jan. Tí so kundu vit fýra fylgjast. Men Jan var nakað av tí mest tápuliga, sum fanst, hann segði sjáldan naka, men gekk runt og slóg fólk. Men hann dugdi væl at sparka fótbólt og fylgdist altíð við David, so tey flestu dámdu hann.

 

Pætur byrjaði at rokna nøkur stykki út á talvuni.

 

Tá klokkan ringdi út til fríkorter runnu allir dreingirnir út fyri at fanga fótbóltsvøllin. Meðan  genturnar spakuliga reistu seg, og fóru út í sólina. Eg sat har bara, hugsaði eitt sindur, um hvat eg skuldi gera, fyri at fáa David og Jan at lata Jákup verða.

 

“Nina” tað var Elisabeth, sum stóð úti við hurðina og bíðaði eftir mær. Eg reisti meg og fór út við henni. Í úthurðini møttu vit David og Jan. Teir høvdu ikki fingið vøllin, ein annar flokkur var komin áðrenn.

 

“Hava tit hug at koma oman í holuna aftan á skúlatíð?” spurdi David.

 

“Hvør kemur?” spurdi Elisabeth.

 

“Bara vit fýra!” svaraði Jan.

 

“Eg tími ikki!” segði eg.

 

“Nina er forelska!” segði Elisabeth.

 

David flenti: “Forelska, í hvørjum, Pæturi?”

 

Eg varð í øðini inn á Elisabeth. Hon stóð har og stórsmíltist at Davidi. Jan sá út, sum um hann var illa við, og David bara flenti.

 

“Nei, ikki Pætur tað er…” Eg avbreyt hana, áðrenn hon fekk sagt meira. “Tað rakar ikki tykkum, hann er í øllum førðum nógv fittari enn tit trý tilsamans!”. Eg vendi mær og fór inn aftur í stovuna. Elisabeth bleiv standandi. Eg hoyrdi tey flenna. Eg hataði hana ordiliga nógv. Eg hataði David enn meira, fyri at hava stolið mína vinkonu. Eg visti ikki heilt hvussu, men eg skuldi nokk fáa hevnt meg.

 

Seinasti tími var danskt. Vit skuldu lata stíl inn, og Davidsa stílur lá á borðinum. Eg hugdi rundan um meg. Eingin var har innið. Eg fór yvir til borðið og tók tí aftastu síðuna, krúllaði hana saman og smitaði hana í skrell. Eg fór út aftur, tey stóðu ikki longur í hurðini. Úti í garðinum prátaði eg við Barbaru inntil klokkan ringdi.

 

Eg var ein av teimum seinastu inn. Eg hevði ilt í búkinum av ræðslu. Um David fann út av, hvat eg hevði gjørt, fekk eg ongantíð frið aftur. Danskt lærarindan hjá okkum var ræðuliga strong; ein stílur uttan enda fekk ikki meira enn eitt sjey tal. David mátti ikki fáa sjey. Tað var alt ov lítið fyri hansara foreldur. Tey kravdu nógv av Davidi. Ein dagin var hann komin í skúla við einum stórum bláðum merki á arminum. Hann segði, at hann var dottin. Men dagin áðrenn hevði hann fingið sjey í rokning, og onkur segði, at pápi hansara hevði sligið hann.

 

Eg byrjaði so smátt at angra tað. Eg vildi helst ikki hava, at pápi hansara bukaði hann, men eg hevði verið so ill. Nú visti eg ikki hvat eg skuldi gera. Eg kundi ikki siga honum, at ein síða manglaði, so visti hann tað var eg, so fekk eg bank. Men um eg einki segði, so fekk hann kanska bank.

 

Lærarindan byrjaði at savna stílarnar inn, David sat og smíltist til Elisabeth. Hann gav lærarindunni plastikhúsan, uttan at kanna hvat var í honum. Nú var ov seint. Eg hevði næstan kvalma, sveittin vætti pannuna – eg hugsaði hvat fór at henda, um hann fekk at vita, at tað var eg, sum hevði tikið síðuna.

 

Hetta varð tann longsti tímin eg nakrantíð hevði upplivað. Men so ringdi klokkan. Eg pakkaði taskuna. Eg tordi ikki at hyggja at Davidi, hendurnar ristu, meðan eg knappaði taskuna, Elisabeth og Jan stóðu yviri við borðið hjá Davidi. Hon hugdi ikki at mær og fór, uttan at siga farvæl, avstað saman við teimum. Eg hataði hana. Men eg hataði eisini meg.

 

Ja, hatta var hon, tími ikki at siga so nógv meira um hana nú, kanska eg viðmerki hana seinni, men ikki beint nú. Eg eri troyttur og eri enn eitt sindur sjúkur, tað er einki serligt.

 

Annars havi eg eina viðmerking til báðar søgurnar, tær eru betri enn eg helt tær vera, mær dámar tær faktiskt heilt væl.

 

Faktiskt hugsi eg um at gera eitt stuttsøgusavn, tað skal so ikki verða eitt savn til børn, men meira sovorðið hugnaligt sum hetta:

 

Sunnumorgun

Í morgun bukaði sólin á gluggan, og eg vaknaði av alduskvatlinum, so heimligt og føroyskt, hugsaði eg og sløkti sjónvarpið. Eg bað hana fara heim til seg sjálva, og skumpaði eitt sindur undir hana. Men hon tímdi ikki at vakna. Eg lat meg í klæðini, tey lógu á gólvinum fløkt saman við hennara klæðum. Hennara lilla bummullstrussir, og svarti silkibrósthaldari. Eg hati tá konufólk hava undirklæði sum ikki matja! Eg meini so við eitt leygarkvøld, og tú fert í býin, so veist tú, at møguleikin fyri at onkur annar fer at lata teg úr undirklæðunum, er rættiliga sannlíkur, so kanst tú for fanin finna klæði, sum matja. So eisini lilla bummull! Silki er fínt, latex er fínt, onkuntíð kann bummull aksepterast, men lilla! Eg haldi ikki.

 

Eg hugdi at henni, hon var nokkso pen, ella soleiðis tú veitst. Eg hugsaði, um eg kanska skuldi, roynt eftir einum morgunmoggi, eg føldi gamla røra seg, jú hvat fanin, hon var sku ovkey, so hví ikki, eg smoygdi mær aftur úr klæðunum. flutti dýnuna, hennara piersaði nalvi rópti “kom oman her!”, eg føldi hvussu bróstini harðnaðu, tá tungan rørdi tey.

 

Eg vaknaði, av hurðini, ið klamsaði, hon var vekk, hvussu mundi hon eita?

 

Eg skrivaði hetta eina fer eitt sindur síðan, eitt sindur stuttligt haldi eg, men eg havi ikki vist hvat eg skuldi brúka tað til, nú er tað sloppið framat her. Hví ikki, her eri eg jú einaræðisharri. Hugna tær, til eg tími meira.