Eg sat og hugdi at Degi og Viku saman við mammu míni fyrr í kvøld, eitt innslag var um Hamferð konsertina í Havnar Kirkju. Har sá man teir í Hamferð spæla sínar tungu dómamálmstónar í ljóðroyndini í Dómkirkjuni. Ein sjón, ið má metast, sum rættiliga forkunnug, og fyri nøkrum árum síðan fullkomiliga óhugsandi. Men tað var ikki tungi málmurin, ið fall mammu míni fyri brósti, tí hon viðmerkti næstan firtin, at ein av tónleikarunum spældi í hatti, og menn mugu ikki vera í hatti í kirkju.
Eg haldi, at tað er undurfult, at sjálvt mín gamla mamma ikki stúrsar við um tunga og larmandi málmin í guðs húsi, men heldur fokuserar uppá teir siðir, ið nú einaferð eru í kirkjuni, so sum hattareglan.
Soleiðis er eisini við tí at klappa í kirkju, tað ger man ikki, og tá eg seinni í kvøld var til konsertina, og restin av kirkjufólkinum klappaði, mátti eg kempa fyri eisini at klappa, tí tað sat so djúpt í mær, at tað ger man ikki.