Summarfestival

Man kann lesa um seks á Nudlum

Eg veit ikki um tit hava varnast, men undir hvørjari grein standa nøkur tags, ella evnisorð, ið vísa til evni, ið eru nevnd í tekstinum. Trýstir man á orðið kemur man inn til eitt yvirlit yvir allar greinir, ið fáast við hetta evnið.

T.d. er 20 greinar um “seks“, tá er sjálvandi henda eisini tald við. Annars ber til at síggja yvirlit yvir tags yviri í høgru síðu av heimasíðuni, um man trýstir á Tags uppi yvir recent posts. Tey størstu orðini eru tey mest brúktu.

Og har kann man í løtuni staðfesta, at tað eg skrivi mest um er Danskan tónleik(38), Politikk(70), Rokk(78), Popp(45) og Summarfestivalin(64), sig so tað.

De første kærester i Klaksvig

TV2 megnaðu at fáa Vágsbø uppá kók, tá risahittið “De første kærester på månen” rungaði um alla Klaksvík, og var hetta hæddarpunktið á einari fínari framførslu.

Høvuðsnavnið á Føroya størsta palli leygarkvøldið á Summarfestivalinum vóru donsku TV2. Hóast teir ikki savnaðu eins nógv fólk, sum Ronan Keating og Dynamit gjørdu kvøldið fyri, so var heilt nógv fólk savnað á Vágsbøi.

Bíðaðu eftir hittum

TV2 hevur eitt ótal av útgávum aftan fyri seg, men konsertin leygarkvøldið vísti greitt, at nógv av av hesum løgum, ikki hava vunnið sær eitt pláss, sum syngið við slagari millum breiða føroyska áskoðaraskarðan.
TV2 hava ikki sama pláss, sum eitt nú Shu-bi-dua, Frændur og Dynamitt, og hóast konsertin var fín, væl spæld og vøkur á at líta, so hevði man kensluna av, at fólk fyri tað mesta stóðu og bíðaðu eftir hittum, ið tey kundu syngja við til.

Hetta var ein tílík konsert, men eg mátti eisini staðfesta, at tað vóru dekan ov nógv løg, ið ikki komu í hittpottin.

Serliga var ein løta, ið nærum gjørdist pínlig, tá bólkur og Steffen Brandt steðgaðu, so fjøldin skuldi syngja: “Be babalula”, men eingin sang við. Steffen Brandt var tó somikið royndur, at hann kláraði at lofta støðuni og sang sjálvur linjuna eftir eitt lítið break.

Rungaði uppá mánan

Men tað var stórt at standa og syngja við til “Rigtige mænd”, “Vil du danse med mig”, “Lanternen”, “Kys bruden” og so risahittið yvir øll “De første kærester på månen”, ið var eykalag. Tá kókaði allur Vágsbøur og góða lagið rungaði heilt uppá mánan.

Veik rødd

TV2 spæla væl og høvdu teir við sær tvær vælsyngjandi kórgentur, men høvuðsmaðurin Steffen Brandt sjálvur, hevði ikki eina serliga góða framførslu. Røddin virkaði veik og hóast kórgentur og ljómborðsleikarin royndu at fylla út, so var hetta við at gera, at konsertin ikki var frálík, men bara góð.

Serliga týðiligt gjørdust vokalu avbjóðingarnar hjá Steffen Brandt, tá gestasongkvinnan Camille Jones kom á pallin og sang “En perfekt verden”, ið hon hevur gjørt yvir gamla TV2 lagið, “Vi skaber en perfekt verden”. At hoyra hesa góðu songkvinnu saman við vælspælandi bólkinum var frálíkt, og man vildi faktiskt heldur hoyra meira av henni.

So vakurt

Eitt av hæddarpunktunum var tó ein onnur duett, tá ein av kórgentunum og Steffen Brandt spældu eina sera vakra minimalistiska útgávu av “Alt hvad hun ville var at danse”. Við bara elgittara, kassagittara og sangi var sangurin borin fram so vakurt, so vakurt.

Samanumtikið var hetta ein fín konsert, ið tó ikki fer at teljast millum tær mest minniligu á stóra bønum frammanfyri Føroya størsta pall.

Vágasound til tey fáu og væluppløgdu

Tinganest spældi eina inniliga og hugnaliga konsert fyri einum heldur tómligum FLAGS tjaldi, men lagið var øgiliga gott, millum væluppløgdu áskoðararnar.

Vágasound og føroysk presisheit hoyra ikki saman, hetta mátti eg staðfesta, tá eg eftir trupulleikar við at tjekka inn, sum fjølmiðlafólk á ársins Summarfestival, kom á konsert við Tinganest ein minutt, áðrenn konsertin skuldi fara í gongd. Tí longu á veg niðan móti teltinum hoyrdi eg eyðkendu tónarnar av Tinganest. Eg fekk tó um endan á lagnum, tá eg kom inn í rættiliga tómliga teltið kl. 17.29.

Rungandi bassur

Ivaleyst átti tíðspunktið og ráliga veðrið sín leiklut, at ikki fleiri komu á konsertina. Men vit, sum vóru har, fingu eina deiliga løtu við syngið við lagaskattinum hjá Tinganest. Eina løtu, ið tó var merkt av, at tað rungaði dekan ov illa av bassinum í tómliga tjalddúkinum á FLAGS teltinum.

Tinganest og Villmenn

Tinganest anno 2012 er ein samanrenning millum bólkarnar Tinganest við teimum báðum Magnus á Stongum og Jóan Jakku Guttesen og Villmenn við Holgar Jakobsen og Finnur Joen Jacobsen. Ein samanrenning, ið veruliga tykist fullkomin. Teir klæða hvørjum øðrum. Serliga tær tríggjar røddirnar hjá Magnus, Jóan Jakku og Holgar, ið allar eru so øgiliga ósannlíkar sangrøddir, við nógvum karakteri, ið saman við Finni skiftast um at syngja kór hjá hvørjum øðrum. Hetta er uppskriftin til konsentrera vágasound.

Syngið við

Tað var tónleikurin, ið var í fokus, lag aftan á lag spældu teir, uttan at siga eitt orð við áskoðarnar. Inntil Vágagellan var á skránni, og Magnus á vanligan undirspældan hátt segði: “Nú kemur Vágagellan, nú fara tit at syngja við”, og vit brølaðu við.

Meðan Magnus og Jóan Jakku standa so stillir á pallinum, at Oasis virkar vilt, so var eitt øgilgt lív á Vilmonnunum, Finni vælspælandi við stórum smíli handan trummurnar og Holger á elgittara. Teir ljóða veruliga væl saman, hetta er ikki fínt í kantunum, men fult av inniligheit.

Hitt aftan á hitt var spælt og vit sungu við, væl hjálpt av einum riðili av vágagellum, ið stóðu arm í arm fremst við og sungu hvørt orð: “Skeivur sum ein hani…”, “Tú vart mín dreymur, bjørt sum eitt jólaljós…”, Babbar mugu ikki forstýrast…”, “Hon er her í kvøld…” og aðrar ógloymandi reglur.

Eitt sindur av hinum

Móti endanum av framførsluni sluppu vit eisini at hoyra eitt sindur av tí, ið limirnir hava gjørt í øðrum samanhangum, sosum “1001 nátt”, sum Vágaverk hjá Jóan Jakku eigur og “Ongan veg” hjá Holgari. Løg, sum í hesum sambandi ljóðaði sum Tinganest, og bestemt ikki gjørdu framførsluna verri.

Bólkurin slapp ikki av pallinum, fyrr enn eykalagið “Annan sang” var sungið, væl stuðlað av væl uppløgdum áskoðarum. Meðan eg gekk oman móti Vágsbøi, kundi eg illa annað enn hugsað, um hvussu væl hetta hevði havt riggað á Stóra Palli um miðnáttarleitið, tá Vágsbøur er fullur av fólki.

Russ Taff rørdi við hjørtu á Vágsbøi

Tað var ein hjartanemandi og vøkur konsert, ið amerikanski gospelsangarin Russ Taff helt á Vágsbøi leygardag seinnapart.

Russ Taff var stóra kristiliga navnið á ársins Summarfestivalskrá. Eins og undanfarin ár hevði Summarfestivalurin eitt sindur av lovsangi á festivalskránni, og við fløguni Faroe Islands í skjáttuni, var neyvan nakar ivi um, at Russ Taff var mest upplagda boðið.

Næstan føroyingur

Russ Taff hevur seinastu árini verið so nógv í Føroyum, at man næstan ikki longur sær hann, sum eitt útlendskt tónleikanavn, og við einum bólki, mannaðum av ikki færri enn 12 føroyingum, og einari útgávu skrivaða og gjørda av føroyingum í Føroyum, er Russ Taff kanska enntá meira at rokna sum føroyingur í hesum høpi. Russ Taff legði heldur ikki skjól á, hvussu væl honum dámar í Føroyum:

– Tit er undurfull fólk her í Føroyum, eg fari kanska at flyta higar!, segði hann við mannfjøldina á Vágsbøi, og at døma eftir lógvabrestunum verður hann vælkomin.

Mannfjøldin var annars ikki av teimum heilt stóru frammanfyri pallin, ivaleyst spældi ráliga veðrið og mjørkin sín leiklut í, at tað mest vóru Russ Taff fjepparar og lovsongsfjepparar, ið leitaðu sær á konsertina. Bakandi sól hevði ivaleyst lokka fleiri oman á konsertina.

Ógvislig ljóðmynd

Sum sagt vóru ikki færri enn 12 tónleikarar og sangarar við í bólkinum. Jón Svein Heinesen og Divaz tóku sær av kórinum, meðan Kim og Finnur Hansen spældu tangentar, blásarar vóru Ólavur Olsen og Hans Petur í Brekkunum, Hans Poulsen spældi gittar, Óli Poulsen spældi bass og gittar, Kristoffur Mørkøre spældi slagverk, bass og gittar, Jákup Zachariassen spældi steelgittar og Jósvá Debess spældi trummur. Samanlagt ein ljóðmynd, ið var ógvislig og pompøs og øll tyktust at spæla sín leiklut væl. Hetta hóskaði væl sum grundvøllur til Russ Taff, tí maðurin hevur veruliga eina stóra rødd. Hann syngur so sannførandi, at tú trýrt hvørjum orði, og fyri ein lovsangara er hetta ein frálíkur eginleiki.

Fín løg

T.d. í vakra lagnum I Cry, var tað ein sonn frægd at hoyra hann syngja sín boðskap út til síni samsintu, ið hjartaliga sungu við. og okkum, ið bara vóru komin framvið at hoyra tónleik.

Fleiri løg av “Faroe Islands” útgávuni vóru á skránni. Her havi eg hug til at nevna lagið “Heaven”, ið Óli Poulsen og Jákup Zachariassen hava skrivað, hetta er eitt fínt lag. Kórrøddirnar eru eitt sindur klisjé kendar, men tað er ikki óvanligt í gospelhøpi.

Rock´n´Roll gospel

Besta løtan var tó, tá Russ Taff sang sína útgávu av gamla gospelsanginum, “Aint´ No Grave Gonna Hold This Body Down”. Hetta lagið, ið hann plagdi at hoyra í kirkjuni sum smádrongur, varð servera sum eitt slag av Rock n´Roll Gospel, pumpandi og við einum feitum nærum ágangandi stemningi.

Konsertin var tónlistarliga frálík, og hóast fjøldin ikki var tann størsta, so rørdi Russ Taff tey flestu av okkum.

Tað kundi verið betur

Svangah Dangah spældu eina konsert, ið kundi havt verið ordiliga góð, og sum fyri teir mest dedikeraðurSvangah Dangah fjeppararnar ivaleyst var júst tað. Men fyri okkum, ið bert kenna einkult løg, kendist tað, sum at hyggja eftir einum filmi á einum máli, ið man næstan ikki skilur.

Tónleikurin hjá Svangah Dangah er í stóran mun heldur monotonur. Her er ikki tann stóri dynamikkurin og løgini verða borin av søgunum, ið teir fortelja við sínum tekstum. Tí Svangah Dangah hava eina styrki framum allar aðrar, og tað er teirra livandi málbrúk. Eg meti fløguna Belials Synir, sum eitt tað mest áhugaverda íkastið til føroyskan skaldskap seinastu nógvu árini. Teirra rím sita væl og gerandisliga málið blanda við útlendskum lániorðum, fúlheitum og ófantaligum, hevur skapt ein skaldaligan alheim, ið er heilt egin í føroyskum høpi.

Men hoyrdi ikki orðini

Tí var tað ófatiliga keðiligt, at man í flestu løgunum, ikki hoyrdi hvat teir rappaðu, eitt bland av ringari artikulering og ófyrigevandi teltdúkurin í FLAGS-Tjaldinum køvdi orðini, og í summum løgum vóru bert hendinga orð skillig. Her var serliga tann eini rapparin Steen, tann stóri syndarin. Fyri teir fjepparar, ið kenna allar tekstirnar var ivaleyst lættari at hoyra, og tað kókaði tí eisini framman fyri pallin alla konsertina. Men tað kravdi ikki meira enn at hyggja meg um, og síggja tey eitt sindur líkasælu andlitsbráini rundan um meg, og hvussu fólk sussaðu sína millum, fyri at skilja, at tað ikki bert var eg sjálvur, ið ikki heilt fekk fylgt við.

Tað gjørdist skjótt eitt sindur for monotont uttan tekstin. Eg byrjaði so smátt at keða meg. Hetta broyttist tó, tá tey meira kendu løgini vóru spæld, t.d. Gentan er farlig og Frá bygd til bý. Tá fangaðu teir alla fjøldina, og eisini eg fekk verið við.

Ordiligan trummara

Á konsertini stillaðu Svangah Dangah upp sum ein kvartett umframt rappararnir Ragnar Davidsen og Steen Rói Lorentzen var mixmaster Urbanus og live trummuleikarin Eyðun Müller Thomsen við. At hava trummuleikara við var frískligt, og gjørdi konsertupplivingina betur bæði visuelt, og við at ljóðmyndin gjørdist meira livandi.

Áhugavert samstarv

Urbanus er evnaríkur tónleikari og samstarvið við Svangah Dangah tykist sera spennandi. Tað var serliga týðiligt í allar seinasta lagnum á konsertini, Apokalypsa, ið Urbanus hevur skrivað. Tónlistarliga er hetta lagið nógv tað mest áhugaverda hjá bólklinum, og tað er ikki óhugsandi, at hetta er ein leið, ið bólkurin skuldi hildi fram á.

Vit kenna tílíkar rappbólkar í londunum kring okkum, men hetta er fyrsti bólkur av sínum slag í føroyskum høpi. Við teimum gávum, ið teir hava bæði sum teksthøvundar og við sterkari hjáveru á pallinum er Svangah Dangah ein sera spennandi bólkur at fylgja framyvir.

Eitt hjartasuff

Alla konsertina vóru tveir myndamenn á pallinum við Svangah Dangah, um teir vóru bidnir av bólkinum til endamálið, ella um teir starvaðust fyri onkran annan veit eg ikki. Men teir gingu so nógv fyri á pallinum, at teir beinleiðis órógvaðu framførsluna fyri okkum áskoðarar. Ein teirra hevði enntá fingið tað idiotiska hugskotið at lata seg í eina reyða topphúgvu, ið skrálaði hygg at mær, fullkomiliga óprofessionelt, og órógvandi fyri framførsluna. Myndamenn eiga ongantíð at órógva upplivigina hjá gjaldandi gesum.

Aftur í 80’ini við Fate

Eager2Please sangarin Dagfinn Joensen kom á Summarfestivalin við sínum danska bólki harða rokkbólkinum Fate.

Hóast Fate varð stovnaður í 1984, hevur bólkurin ongantíð áður vitjað í Føroyum. Men nú oddamaðurin er føroyingur, hevði Summarfestivalurin biðið bólkin koma hendan vegin.

Nokkso fitt av fólki var komið saman í Flagstjaldið, og vaksandi mannamúgvan slapp at uppliva klassiskan harðan rokk, sum man spældi hann í 80’unum, av einum bólki, ið hevur skrivað tónleik líka síðan í 80’unum. Men mest av øllum upplivdu vit ein hart rokkandi bólk, við dugnaligum tónleikarum, stórari spæligleði og einum knasandi góðum sangara.

Frálíkur sangari

Dagfinn Joensen hevur arbeitt miðvíst við sangi seinastu árini, og tað hoyrist aftur, røddin er fyldigari, kraftigari enn hon var áður og sjálvt á høgu tónunum sang hann púra reint. Tað var ein frægd at hoyra ein so góðan sangara, tí tónleikurin hjá Fate krevur nógv av sangaranum. Fate er upprunaliga sprottin úr danska bólkinum Mercyful Fate, og tað var ikki frítt, at sangurin hjá Dagfinn í støðum leiddi tankarnar til Mercyful Fate oddamannin King Diamond.

Original gubben

Bassleikarin Peter Steincke er einasti uppruna limurin, ið er eftir í Fate. Tær nýtist ikki at hyggja leingið at honum, fyri at skilja hví hann er hildin fram við bólkinum, hóast nógvar broytingar hava verið yvir árini. Maðurin osar av spæligleði, meðan hann hálvrennur kring pallin við sínum bassi og langa ívna gráa hári. Dagfinn greiddi okkum frá, at sviar rópa Steincke fyri Original gubben.

Tíðarlummin hjá Fate

Tónleikurin hjá Fate var annars domineraður av høgu sangrøddini hjá Dagfinn og fresandi gittarinum, ið Torben Evenvoldsen spælir so sannførandi. Hetta var akkurát fyri, og hóast tað tykist, sum Fate hava livað í einum tíðarlumma seinastu 25 árini, so er hetta ein gjøgnumførdur tíðarlummi. Tí Dagfinn og hinir fingu gott tak í okkum, og rokkaðu FLAGS- tjaldið.

Nýtt og gott gamalt

Henda Fate manningin hevur herfyri givið fløguna Ghost From The Past út, og skráin var sett saman av løgum av henni og hinum fimm útgávunum, ið Fate hevur latið úr hondum. Vit upplivdu klassisk Fate løg, sum Lovers og I Can’t Stand Losing You og milt sagt undarliga lagið Beneath Da’ Coconuts. Men bestu móttøkuna fingu tó løgini av nýggju Fate útgávuni, har serliga “Children of the Night”, ið hevur verið nógv at hoyra í útvarpi seinastu tíðina, fall í góða jørð. Hóast lagið ivaleyst kann kappast um heiðurin, sum mest klisjefylta tónleikaverk nakrantíð, so riggaði tað í hesum sambandinum. Eisini lagið Daddy’s Girl, av nýggju fløguni sat øgiliga væl.

Samanumtikið var konsertin ein ferð inn í tíðarlumman, har Fate býr og livur, og henda ferðin var fínasta slag.

4. mest skuffandi konsertin – Húskallar á Summarfestivalinum 2008

Mín topp 5 listi yvir mest skuffandi konsertir

Eg havi verið til hópin av góðum konsertum og nógvum ringum, fari at seta saman listan við teimum fimm, ið skuffaðu mest. Hetta eru ikki verstu konsertirnar, men tær, har vón frammanundan og uppliving hava verið longst frá hvør øðrum

Tað munnu vera fáar konsertir, ið eg havi glett meg so nógv til, sum Húskallar á Summarfestivalinum í 2008. Bólkurin skuldi spæla árið fyri, men veðrið avlýsti tað framførsluna, og eg noyddist at bíða eitt heilt ár afturat, til at uppliva størsta føroyska kult bólkin live.

Eg havi elska Húskallar síðan eg einaferð fyrst í 90’unum fekk fatur á bandinum hjá teimum. Hetta er ein av teimum skuffandi konsertunum, ið eg havi ummælt, so her er ummælið:

Sum ummælari sleppur tú onkuntíð at ummæla okkurt, ið tú veruliga gleðir teg til. Hetta kann vera torført, tí, um tú hevur serligan forkærleika fyri onkrum, kann vera trupult at lurta og hyggja við einum opnum sinni. Tá eg stóð á Vágsbøi í sirmi, og sá Húskallar koma á pallin var eg veruliga spentur. Hetta fór uttan iva at vera ein heilt serlig konsert, og møguliga eisini tann einasta eg nakrantíð fór at uppliva við hesum Føroya størsta kult bólki.

Ein garrvillur gekkur

Meðan ljóðið av eini stórslignari intro, ið millum annað blandaði ymisk løg av bandinum hjá Húskallum í eina ljóðkolagu, buldraði í hátalarunum, komu húskallarnir inn. Teir vóru ílætnir myrka morreyðar troyggir, keppar og føroyskar húgvur – Hjarta í mær sló skjótari, tá teir byrjaðu at spæla, Knappiliga fór lagið yvir í Gekka sangin og Gekkurin sjálvur garrvillur kom hoppandi inn í sínum knarvkoti, syngjandi eyðkenda eyðkennislagið hjá Gekkinum. Hetta var so øgiliga beinrakið, og so øgiliga óvæntað, at eg og øll hini á Vágsbøi góvu okkum yvir og flentu hjartaliga.

Hetta var herligt

Hetta boðaði frá góðum. Tá Jákup Alberg nú kom hoppandi inn á pallin í gummiskón, hálvhosum og føroyskari húgvu við eini banjo í hondini og byrjaði at syngja um Hans Ansgar, kundi eg ikki annað enn rópa av ovfarakæti – Hetta var herligt.

Ein svøk framførsla, ið ivaleyst bert fór at vaksa uppaftur svakari. Men nei, longu tá sangurin um Hans Ansgar var liðugur, var eg farin at troyttast av sanginum hjá Jákup Alberg.

Longdist eftir Kaj

Sum gamal fjeppari eri eg greiður yvir, at Jákup Alberg á ongan hátt kann metast sum ein upplagdur sangari. Hann syngur nasalt og ja, beinleiðis illa. Hetta er ein partur av sjarmuni og riggar onkursvegna á bandinum hjá Húskallum. Men á konsert á Vágsbøi í sirmi og snýkjandi náttarkulda var sjarman eitt sindur torfør at finna, og tá Jákup Alberg hevði sungið fleiri onnur løg, var eg farin at leingjast illa eftir hinum sangaranum, Kaj. Tá Kaj endiliga kom aftur á pallin, hesaferð uttan gekkaskort og kot, vaks vónin aftur. Kaj, ið vanliga er ein góður sangari, saman við hesum stóra úrvalsbólki av tónlistarligum úrmælingum – Tað kundi næstan bara verða gott. Men ak, aftur skuffaður. Kaj orkaði als ikki at syngja, og tann vanliga so góða røddin var ein skuggi av sær sjálvari. Tað tók fleiri løg, áðrenn Kaj fekk skil á røddina, og upphitaður kundi syngja” Bóndin hungrar” og “Ria” til stóra frægd fyri áskoðararnar. Hesi løg riggaðu væl, men vóru ikki nóg mikið at bjarga heildarupplivingini.

Lokkaðir at luttaka?

Ein søga gongur um upptøkurnar av Húskalla bandinum, at Kaj, Jákup Alberg, Jón og hinir húskallarnir væl vistu, at hetta bandið var nakað heilt serligt, ið lætt kundi gerast nakað, ið teirra vinir í føroyska tónleikalívinum fóru at halda hánt um. Tí lokkaðu teir flesta allar etableraðar tónleikarar at spæl ein part av eini solo á einum lagi. Hetta soleiðis, at teir við síni luttøku, ikki á sama hátt kundu finnast at bandinum.

Eg veit ikki, um tað er sama prinsipp, ið er brúkt tá bólkurin skuldi setast saman til Summarfestivalin, ella um allir teir bestu føroysku tónleikarnr hava staðið í bíðirøð fyri at sleppa við. Men tann 12 manna stóri bólkurin telur nakrar av okkara allar bestu tónleikarum. Tí var tað eitt sindur skuffandi, at bólkurin ikki fekk gjørt eina meira áhugaverda ljóðmynd. Hetta ljóðaði mest sum ein tunað útgáva av Taxi, og tað klæddi ikki Húskalla løgunum, og vokalunum betur enn næstbest.

Mín topp 5 listi yvir mest skuffandi konsertir

5. mest skuffandi konsertin – Smokie í Ítróttarhøllini á Hálsi 1992

Lippukassin: Ana Johnson – ein lekkur konsert

Umframt at syngja væl er Ana Johnson av vakrastu kvinnum, og tað visti hon væl. Stórur partur av konsertupplivingini var merktur av hesum veruleika. Tá hon fór úr jakkanum, og hálaði blusuna eitt petti upp og vísti búk, fór eitt suff gjøgnum fjøldina.Sjálvdan hevur ein konsert í Føroyum verið so vøkur.

Ummæli av vakrari konsert við svensku songkvinnuni Anu Johnson á Summarfestivalinum 2005

Úr lippukassanum
Eg lati lokið upp á lippukassanum og stingi hondina niður og taki fram brot úr onkrari grein úr savninum

Flagstjaldið kókaði

Grandma’s Basement fylti stóra Flagstjaldið, og hetta hóast áhaldandi áarførið á konsertunum hjá Bobby Bare og Rasmus Seebach hevði gjørt sítt ítasta fyri at styggja fólk til hús.

Grandma’s Basement hevur fingið eina støðu sum ein tann best umtókti bólkurin millum føroyskan ungdóm. Blandið millum íoyrafallandi rokkløg og lætt tilgeingiligar tekstir rakar beint, og er hetta nokk eisini orsøkin til, at so nógv fólk vórðu verandi til konsertina.

Bólkurin er góður og spælir alsamt betur fyri hvørja ferð, eg hoyri teir. Framførslan og spæligleðin smittaði áskoðararnir sum hoppaðu og dansaðu seg heit. Tað er væl klára, at fáa so gott lív í serliga tá tikið verður hædd fyri, hvussu vát og køld fólk vóru blivin. Serliga í eykaløgunum báðum, Getze og Hon fær ongantíð nokk kókaði í teltinum.

Grandma’s Basement arbeiðir við ætlanum um eina nýggja útgávu, og vit fingu smakksroynd av nýggja tilfarinum, tá bólkurin spældi lagið Syrahøvd. Lagið ber boð um, at bólkurin heldur fram við sum so sama konsepti, hóast ljóðmyndin var nakað øðrvísið við harmonikum, kassagittara og við Hera Schwartz úr Boys in a Band á munnhørpu.

Sjarmerandi kontri legenda

Í løtuni spælir 76 ára gamli Bobby Bare á stóra pallin á Vágsbø, og jú maðurin ljóðar gamal, men als ikki útbrendur.

Tað er ótrúliga lekkurt at hoyra ein mann við so nógvum lívsroyndum í røddini syngja, orkan er ikki tann sama, men har liggur sjarma og inniligheit handan hvørt orð. Hann hevði ivaleyst langt síðan verið ferdigur sum poppsangari, men í kontri gevur aldurin bara trúvirðið og sjarmu. Hetta er fyrst og fremst ekta.

Regnið bukar annars niður, og hetta merkir sjálvandi áskoðarafjøldina, ið ikki er so øgiliga stór, tó at tað er undrunarvert, at so nógv fólk eru komin saman í so vánaligum líkindum, og vísir onkursvegna eisini hvussu stórur áhugin er fyri at hoyra henda legendariska kontrisangaran.

Føroyska kontriprinsessan Kristina Bærentsen hevur júst verið á pallinum saman við Bobby Bare.

Kristina sang við á trimum løgum, og hæddarpunktið var ein hjartanemandi duett, ið gav mær gásarhold heilt inn her í festivalredaktíónshølið hjá Norðlýsinum, ið vit hava beint við Vágsbø.

Ennregnar sera illa, men fólk halda enn út frammanfyri pallin, har áskoðararnir í løtuni klappa fyri at hoyra eykalag.